Ný félagsrit - 01.01.1845, Blaðsíða 83

DUEF IJM ALþliNG.
85
drauni, og stundmn uni seinan. Nei, ef nokkuð áab
veríia ágengt, því seni landinu iná verí)a til heilla, þá
er ekki m'g aö vera bráblátur og tortrygginn, ef inai)-
ur er latur um leib, heldur verba menn ab vaka hver
ineb öbrum, og stjbja hver annan, þjóbin fulltrúana
og fulltrúarnir þjóbina. Jafnfraint og ver eruni bráb-
látir í þeiin skilníngi, afe vér viijuin ekki láta draga
þaö til niorguns sein gjöra mætti í dag, verbum vér
ab knvja á ineb óskir vorar æ sterklegar og sterk-
legar, og vopna þær meb æ meiri og öflugri rökum,
þángab til ekki verbur lengur fært ab standa móti.
þær eiga ab vera eins og snjoflób úr fjalli, sem byrjar
í fyrstu á litlum hnykli, en verbur ab sibustu svo afl-
mikib, ab þab sópar öllu meb sér og kæfir þab seni
þab getur ekki hrært. Tortryggnina eigum vér ab
liafa til þess, ab láta ekki villa oss sjónir meb fag-
urgala, eba lausuni loforbum, sein gleymd eru þegar
snúib er ab oss bakinu, eba meb smá tilhlibrunum, til
þess ab sleppa hjá enu meira; ver eigum ab líta á
verkin en ekki orbin, á þab sem gjört er og gjöra
þarf, en ekki á þab sem einhverntima hefir verib ætlab
ab gjöra. Slík tortryggni er í raun og veru engin
tortryggni, heldur forsjáleg fyrirhyggja, sem ávallt er
naubsynleg, og verbur aldrei skabsamleg ef rétt er
meb hana farib; en menn verba ab varast, ab Iáta
hana deyfa sig í ab gjöra allt sem gjöra þarf, til ab
fylgja fast og stöbugt því sem menn eru sannfærbir
um ab rétt sé og fram eigi ab gánga. þegar þjób-
viljinn kemur fram á þennan hátt, þá verbur hann
ómótstæbilegur til lengdar, og þá sannast hib forn-
kvebna, ab rödd þjóbarinnar sé gubs rödd.
6*