Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1865, Blaðsíða 12

12
fara, þvi mín augu liafa séð þitt hjálpræði•>; þeir rekja
hans hjálpræði frá vöggunni til grafarinnar, og í ellinni
sjá þeir það í góðum börnum, góðri samvizku og vissu
trúarinnar, að þeir séu guðs börn; að síðustu kemur
dauðinn eins og engill friðarins og lykur augum þeirra
í von og trú á Jesú verðskuldun, um leið og þeir með
deyjandi róm hafa hans heilaga nafn á vörunum; þeir
höfðu verið friðarins börn, og friðarins guð flytur sálir
þeirra lii friðarins bústaða.
liÆN MÓÐURINNAH.
Sjómaður nokktir var á heimleið, og átti að sigla
fram hjá nesi einu, þar sem opt var vindasamt; skall þá
á hræðilegt ofviðri. Móðir hans hafði frétt, að það sæ-
ist til lians hinurn megin við nesið, og beið hún eptir
að sjá son sinn, rneð þeirri löngun og áhyggju, sem
einungis getur búið í móðurbrjóstinu. En nú hafði of-
viðrið skollið á, einmitt þegar skipið var þar, sem leiðin
var hættulegust. Hún var nú hrædd um, að svo kynni
að vera, að sá og sá svipurinn, er þaut yflr hið ólg-
anda djúp, væri að kveða líksönginn yfir syni hennar;
en hún hafði sterka trú á guði, og bað hann af hjarta
að frelsa líf sonarins. En það leið ekki á löngu, áður
sú fregn barst, að skipið hefði týnzt.
Maður hennar, sem var guðleysingi, hafði hingað
til setið þegjandi með ólund, en nú grét hann hástöf-
um. Móðirin lét sér þetta eitt um munn fara: »|>etta
er í höndum Guðs, sem gjörir alla hluti vel»; sál henn-
ar auðmýkti sig enn á ný, og hún bað hástöfum til guðs