Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1866, Blaðsíða 4

4
ingarleysi ekki gcti orðið blessunarrík fyrir þann, sem
þiggja á.
Engum manni er því veitt að geta komizt bjá
mæðu eða óláni, né að vera viss um, að sú gæfa eða
lán, sem fvlgir honum á vissum kafla æfinnar yfirgefi
hann ekki, þegar minnst vonum varir, og i þessum skiln-
ingi á það við, sem einn spekingur fornaldarinnar sagði,
að enginn gæti sæll heitið fyrir skapadægur sitt; en
þar á móti heflr guð lagt á mannsins vald að geta á-
vallt verið viss um hans blessun, og að komast hjá hans
liegnandi óblessun; meðalið og vegurinn lil þessa liggur
í þeim orðum Salómons, að þú skulir fela drottni þín
verk, því þá muni þínar ætlanir framgang fá.
I*ú felnr drottni þín verk, þegar þú í öllum fyrir-
tækjum þínum og athöfnum snýr huga þínum til gjaf-
arans alls hins góða með heitri og innilegri
bæn um, að hann blessi áform þín og starfa;
bænin er hinn fyrsti vegur til þess að fela drottni sín
verk, svo að ætlanir þínar fái framgang. Forfeður vorir
létu langtum fremur en vér bænina vera byrjun og
enda starfa síns; þeir byrjuðu hvern dag með ákalli
til guðs, þegar þeir risu úr rekkju sinni, og enduðu
liann með þakklæti til hans fyrir hinn aflokna starfa og
bæn um að vernda sig á nóttinni, sem fór í bönd;
þeir kenndu börnum sínum að biðja á sama liátt; þeir
neittu aldrei fæðu sinnar án þess að þakka guði fyrir
liana og biðja hann að blessa sérliana; þeir hófu enga
ferð frá lieimili sínu án þess með beru höfði að beið-
ast lians blessunar og fulltingis á þeirri ferð, sem þeir
átlu fyrir liöndum. Verið getur, að bænir þeirra hafi
stundum orðið að vana,að orðum, sem liugurinn .ekki
fylgdi; en lijá mörgum og við mörg tækifæri heflrbæn-