Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1866, Blaðsíða 8

8
sem felur drottni alla sína vegi, öll sín verk, ekki virðist
álitleg eða séu jafnvel mjög svo erfið og bág, þó hjarta
hans særist þungum sárum, mundum vér þó sjá, að í
þessu hjarta býr lækning allra meina, traustið á guði;
enda sendir og guð hinum ráðvanda og guðhrædda
krossberara opl óvænta hjálp og vekur h'knandi með-
aumkvun í brjóstum þeirra, scm eru honum kunnugir
og þekkja ráðvendni hans.
Blessun drottins sýnir sig því að vísu í ytri kjör-
um mannsins, en sá getur líka nolið hennar, sem
heimurinn kallar mæðumann, og þann getur vantað
þessa blessun, sem fyrir manna sjónum virðist að njóta
allrar hamingju; hinn krossþjáði Job, hinn ofsótti Davíð,
hinn fátæki og kaunum hlaðni Lazarus nutu blessunar
drottins, þegar hagur þeirra var sem bágastur; en liinn
ríka Nabal, hinn purpuraskrýdda sælkera vantaði hana,
þó heimurinn teldi þá sæla, þó Nabal héldi veizlur og
hinn ríki sælkeri lifði hvern dag kostulega. Ilin ytri
góðu kjör hætta að verða manninum til blessunar, undir
eins og liann hættir að þakka guði þau, undir eins og
hann notar þau ekki til annars en þess, sem eigingirni
hans og sjálfselska blæs honum í brjóst, undir eins og
hann bindur hjarta sitt svo fast við liið tímanlega, að
hann verður óvandur að meðölum til að afla þess, og
minnist þess ekki stöðuglega, að vér erum hér stundar-
geslir, sem innan skamms eigum að fara héðan alfarnir,
að vér í réttum skilningi erum fremur ráðsmenn guðs,
en eigendur, þjónar fremur en herrar, jafnvel þeir af
oss, sem hæst eru setlir hér í heimi.
l‘ú felur að siðustu drottni þín verk og getur því
vænt þér hans blessunar, þegar þú ert trúr í hinu
litla, engu síður en í hinu mikla. í ritningunni