Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1866, Qupperneq 5

5
in verið innileg, og liin ytri venja hefir þó að minnsla
kosti orðið til þess, að viðlialda lotningunni fyrir hinu
lieilaga og að innræta hana hinum ungu. í’essi lofs-
verða venja helzt víða við, ef ekki alstaðar hjá sjómönn-
um vorum, og hvergi skín hin ytri guðsdýrkun hetur,
heldiir en þegar formaður og húsetar byrja sína hættu-
legu sjóferð með bæn til guðs um blessun hans og
vernd á hinum ótrygga sjó. Sameinirðu þannig bænina
til guðs við öll þíu verk, þá geturðu verið viss um
blessun hans og að ætlanir þínar fái framgang; verið
getur, að það verði ekki á þann liátt, sem þú hafðir
ætlað þér í fyrstunni, en á endanum muntu komast að
raun um, að ætlanir þínar þó fengu framgang, ef ekki
eins og þú hafðir óskað og beðið, þá samt eins og þér
var hentugast.
í’ú getur í annan slað verið viss um, að verk þín
yfir höfuð að tala hlessast, ef þú vinnur þau með
trú og dyggð, og eins og framnji fyrir guði í augsýn
hans. Verið getur, að þú sért ekki afkastamaður í því,
sem þú átt að vinna; en þegar þú vinnur með dyggð
og trúmennsku, þá geturðu verið viss um, að verk þín
blessast; með þeim hælli hefurðu falið guði þau, og
getur vænt þér hans blessunar og aðstoðar. Þegar
verkið er unnið, spyrja menn sjaldnast um, hvað lengi
hafi verið unnið að því, heldur hvernig því hafi verið
af lokið, enda öðlast hinn dyggi verkamaður með tíma-
Iengdinni þá leikni og flýti, sem hann vantar í fyrst-
unni, svo það rætist opt á hinum dyggu, iðjusömu mönn-
um, að hinir síðustu verða sem hinir fyrstu (Matt. 19, 30).
í lífi hins dygga sannast það þráfaldlega, að opt er lítil
stund til góðs; meðan hinn ódyggi sefur, eða tekur
sér tómstundir til gjálífis og skemmtunar, getur hinn