Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1866, Síða 12

12
(Rómv. 8, 28), og ekkert gjöra oss viðskila við liina
æðstu blessun, við kærleika guðs í Jesú Kristi (Rómv.
8, 39.). Amen.
EG VILDI EG VÆRI ORÐIN STÓR.
»Æ, hvað mig langar til að eg gæti orðið stór«,
sagði’hún litla Katrín, og stundi við; »það væri þó
gaman að vita, hvað stór eg er orðin núna«. Hún
hijóp því út á tún, þar scm Jón og Karl, hræður hennar
voru að leika ser, og kallaði af alefli:
«Jón, Jón bróðir minn, gjörðu svo vel og mældu
mign.
«Hvað þá? þú ert ekki hálf skeppa hnoðrinn þinn»,
sagði hann, og beið við stundarkorn, því hann hafði
gaman af að stríða henni. l*ó Jón væri góður drengur
og mjög eptirlátur systur sinui, var hann samt nokkuð
stríðinn.
<1 Eg er ekki að tala um þess konar mæli», sagði
hún.ii Eg meina, hvað há eg er. Mig langar svo ofur-
mikið til að vaxa og verða hærri.»
i'Jæja, stattu hérna og reyndu, livort þú nær upp
að sprungunni í veggnum. l'að er rétt hálf önnur alin.
Eg man það, síðan hann faðir okkar var að tala um
gluggann um daginn. Hver skyldi hafa trúað því, þú
nær þó dálítið upp fyrir sprunguna».
uÓnei, hún nær það ekki; hún hefir rangt við»,
sagði Karl, sem hætti að leika sér og horfði á.» llún
Katrín tyllir sér á tá; það er ekki fallegt, Katrín.» .
i'Æ, eg vissi ekki að eg hafði rangl við», sagði