Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1866, Síða 13

13
liún með sakleysissvip, og leit litlu, bláu augunum
sínum upp á þá;» ælli eg vaxi ekki fljótar, ef eg teygi
mig allt af eins og eg get? Mig langar svo til að verða
stór, sem fyrst eg get»,
«Itatrín», sagði faðir hennar, sem í þessari svipan
kom að, »það eru íleiri í heiminum en þú, sem eru
að reyna til að verða stærri en þeir eiga að vera. En
mér þykir vænst um litlu teipuna mína eins og hún er;
hún er svo mátulega stór til að sitja á knénu á honum
pabha og klyfrast upp á öxlina á honum».
«En ef eg væri stór kvennmaður, eins og hún
mamma, þá væru margir lilutir, sem eg þyrfti ekki að
gjöra. Eg mætti þá hætta að ganga í skóla og læra
að lesa og skrifa; eg slyppi þá líka hjá ákúrunum».
»I>að er lieimskulega óskað«, sagði Karl. »I>á yrðir
þú líka að sauma og vinna og sitja í baðstofunni og
hlusta á fólk, sem talar svo seint og leiðinlega, og þú
mættir aldrei stökkva eða leika þér. I>á vildi eg ekki
vera eins og liann faðir minn og ganga alll af svo
hægt, hvað sem eg færi». Að svo mæltu tók hann
undir sig stökk og steypti sér kollhnýs.
«Veiztu, Katrín litla,» sagði faðir hennar og setli
liana á kné sér nveiztu livað það er, sem verður að
vaxa, annað en litli kroppurinn, sem er svo léttur á
knénu á mér? og áður en það er skeð, getur þú ekki
orðið annar eins kvennmaður og hún mamma».
»IIvað þá?» spurði hún.
»Sálin þín verður að vaxa. I’ú mált ekki svona
snemma verða leið á að læra; því þú átt margt eptir
ólært, þangað til sálin þín er eins stór og hún þarf
að vera, lil þess að eiga vel við stóran líkama. I>að
þarf að læra lleira í lífinu, en það, sem kennt er í