Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.02.1866, Síða 2

2
hvert sem eg fer, bæði þegar eg leggst til hvíldar og
rís úr rekkju, þá stoðar það mig ekki að vera sáttur
við aðra menn, og þá geta engir stundlegir munir orðið
mér til gagns eða gleði. En sé eg sáttur við guð og
samvizku mína, þá getur enginn hlutur gjört mig ófar-
sælan, þá get eg lifað rósamlega og dáið í samfelagi
við drottinn. Og til þessa sæla friðar, sem er öllum
skilningi æðri, lítur spámaðurinn með þessum orðum:
liinir óguðlegu hafa engan frið, segir minn guð«.
Hugsa þú um það, kristiun maður, hversu liræði-
legt það væri, ef þú værir einn í þeirra tölu, sem spá-
maðurinn lalar um; þótt þú ættir hinu mesta heimsláni
að fagna og ættir öll ríki veraldarinnar og þeirra dýrð,
þá hefðir þú þó engin not af því; því að bæði er það,
að þetta getur ekki jafnvel hér í lífi bætt þér upp sann-
an sálarfrið, og líka verður þú að yfirgefa öll tímanleg
gæði, þegar dauðinn kallar og þú skilur hér við. Hinu
megin grafarinnar hefir þú eins litla gleði af glisi
veraldarinnar, eins og liinn ríki maður í guðspjallinu,
sem frelsarinn talar um. Stattu við og hugleiddu þetta,
því að þú ert líka ferðamaður á leiðinni lil eilífðarinn-
ar, og endimark ferðar þinnar er, ef til vill, nær en þú
hyggur. I’ú segir, ef til vill, að þér sé óhætt og að
þú hafir góða samvizku. Yel er, ef svo er; en veiztu
með vissu, að þú segir satt? I’egar ritningin talar um
óguðlega, þá hefir hún ekki einungis tillit til lastafullra
og glæpamanna, lieldur og til allra þeirra, sem ekki
lifa í samfélagi við guð, heldur fara eptir holdlegri nátt-
úru sinni, þótt breytni þeirra kunni að vera óaðfinnan-
leg fyrir manna sjónum. Og að því, er snertir sam-
vizku þína, sem þú segir góða, þá getur verið, að liún
sofi og sé ekki vöknuð; og þá er það ekki að kynja, þótt