Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Page 9

9
gleyma, sem vill bæta ráð sitt að fullu, heldur á til-
hugsun þeirra sífellt að minna þá, sem betrast vilja, á
það, að vera vandlátir við sjálfa sig, árvakrir og kost-
gæfnir í því að halda stöðugt áfram á hinum nýja vegi,
vegi dyggðanna og guðsóttans.
Iíæru bræður og systur! Allir höfum vér hver sinn
brest, hver sina ófullkomlegleika, og hjá flestum af oss,
ef ekki öllum, er einhver löstur ríkjandi, einhver synda-
va'ni drottnandi. Ilver af oss gæti að því hjá sjálfum
ser, í hverju honum er áfátt. Dyljum ekki fyrir sjálf-
um oss bresti vora og lesti; því með því að dylja þá
fyrir oss, drögum vér sjálfa oss á tálar, og stofnum
sjálfum oss í þann voða, sem orðið getur oss að eilífu
tjóni. Vér þurfum allir á miklu bót að ráða, margan
vondan vana af að leggja, margan óhreinan anda út að
reka úr hjörtum vorum. Frestum þessu ekki. í’að er
ómannlegt, að vera þræll sinna eigin girnda; það er
ókristilegt, að láta lestina drottna yflr sér, það er bæði
svívirðilegt og háskalegt, að sjá ekki að sér; og reyna
ekki til að verða betri og fullkomnari. Frestum ekki
betrun vorri; og þegar vér höfum byrjað hana, verum
þá ekki þreklausir, tómlátir og hirðulausir í þessu verki,
sem oss ríður mest á af öllu, verki betrunar vorrar og
fullkomnunar. Látum oss ekki nægja það, að af leggja
hina illu útvortis breytni, heldur kappkostum, með guðs
anda aðstoð, að hreinsa lijörtu vor, og reka þaðan út
hina öhreinu anda, hinar illu ástríður og tilhneigingar,
sem lestir vorir spretta af. Og gætum þess, að þessir
ólireinu andar fái þar ekki framar rúm; en tilreiðum
þar bústað guðs og Krists anda, hreinum trúar-, kær-
leiks- og helgunaranda. Temjum oss ætíð nýja dyggð
í staðinn fyrir hvern löst, sem vér höfnum. Verum