Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Síða 15

15
Á kærleik þinn er knúðu1?
l*ér mettir allir fóru frá,
Sem fastandi þér dvöldu bjá,
Og á þín orðin trúðu!2
3eg nú,
Jesú!
Vesall flý þinn fuðminn í, — sjá fátækt mína l
Blessun virzt’ mér veita þína!
Æ, umfram allt þinn frið mér fá,
Sem fátækt alla bæta má,
Og veröld veitt ei getur.3
í’á veit eg hjartað helgast mitt,
Mig liuggar líknarorðið þitt,
Og seður brauði betur. —
Ó, þitt
Orð blítt!
Eptir því4 eg enn að nýju’ á öldur leita;
I'að mun beztar bjargir veita.
Sjá, ótal fugla fjöldin smá
Hve flýgur glöð um klökuð strá,
Þótt hörkur bjargir banni,
Og syngur : »Guð, þú seður mig,
Mig sít'ellt skal eg reiða’ ú þig« !5
— Ó, hvílík minnkun manni! —
Drottinn!
Drottinn!
Þú væizt nú, á þig að trúi’ eg, þér eg treysti,
Þú, mitt athvarf hjálp og hreysti !°
Nú, þó eg svífi’ uin dauöans dal,
Þars daginn mörgum bylgjan fal,
Þá skal eg ótlast eigi,
Því eptir þínu orði hér
Þú ert, ó, drottinn guð, hjá mér ;7
Á ráðvendninnar vegi
1) Matth. 11, 28,—29. — 2) Mark. 8, I.-9; Jóh. 6, 1. —U.
- 3) Jóh. 11, 27. — 4) Lúk. 5, 4.-6. - 5) Matth. 6, 26. - 6)
Dav. sálm 18, 1. 2. — 7) Dav, sálrn 23, 4.; Mark. 4, 35.—40.