Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1867, Blaðsíða 12

12
og sonur hans, sem var á barnsaldri, sátu hjá veginum
fyrir utan einn af hinum eldri bæjum í Þýzkalandi.
Faðirinn tók upp brauð eitt lítið, er hann hafði keypt
í bænum, braut það í sundur og fekk syni sínum ann-
an helminginn. "i’etta er ekki rétt, faðirminn», sagði
pilturinn, eg ætla ekki að borða fyrri en þú ert búinn.
I'ú hefir unnið baki brotnu allan dagiun fyrir lítið katip,
lil að ala önn fyrir mér; eg ætla að bíða þangað
lil þú ert búinn; þú hlýlur að vera mjög hungraður».
»Pér farast ástúðlega orð, sonurminn», mælti faðirinn,
sem þótti vænt um þetta, mér þykir meira koma til ástar
þinnar, en til nokkurrar fæðu; augun í þér minna mig
á hana móður þína, sem guð tók frá okkur, og hún
bað þig að elska mig, eins og liún sjáif liafði gjört;
mér heflr verið mikil liuggun að þér; en fyrst eg er
nú búinn að láta það eptir þér að borða fyrsta bitann,
þá verður þú nú líka að fara að borða». »Eg þakka
þér fyrir, faðir minn, en brjóttu þetta stykki í tvo hluti,
og taktu dálítið ineira; þú sér að brauðið er ekki stórt,
og þú þarft miklu meira en eg». »Eg skal skipta því
í suudur fyrir þig, en eg borða það ekki, drengur minn,
eg hefl meira en nóg; en látum okkur þakka guðifyrir
liaus miklu gæzku, að hann gefur okkur fæðu, og það,
sem meira er varið í, glöð og ánægð hjörtu. Hann,
sem gaf okkur lífsins brauð frá hinmurn, til að næra
okkar ódauðlegu sálir, því skyldi hann ekki gefa okkur
alla aðra fæðslu, sem nauðsynleg er til að viðhalda
okkar dauðlcgu líkömunm. Feðgarnir þökkuðu nú guði,
og skáru brauðið í bita til að byrja hina hófsömu mál-
líð sína. En er þeir skáru einn hlutann af brauðinu,
duttu út úr því margir stórir guilpeningar, sem veru
injög mikils virði. Pilturinn rak upp hijóð afgleði, og