Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1867, Side 13

13
ætlaði að grípa þenna óvænta fjársjóð; en faðir lians
hélt lionum aptur. »Sonur minn, sonur minn», sagði
hann? »snerlu ekki þessa peninga, við eigum þá ekki».
»Hver á þá, ef við eigum þá ekki?» »Eg veit ekki,
enn sem komið er, hver á þá, en liklega hefir bakar-
inn látið þá þarna í ógáti; við verðum að spyrja liann
að því; skrepptu snöggvasttil lians». »En,faðirminn»,
sagði pilturinn, »þú ert fátækur og í mesta skorti, og
þú hefir keypt brauðið; líka getur verið, að bakarinn
segi ósatt, og —». »Eg vil ekki lieyra til þín, drengur
minn; eg keypti brauðið, en eg keypti ekki gullið, sem
í því er. Ef bakarinn hefir selt mér það, án þess hann
vissi, þá væri eg óráðvandur, ef eg notaði mér það.
Mundu eptir honum, sem sagði okkur að breyta eins
við aðra, og við viljum að þeir breyti við okkur. Verið
getur, að bakarinn féfletti okkur, en það er engin á-
stæða fyrir okkur til að reyna að féfletla hann. Eg er
fátækur, það er satt, en það er engin synd. Ef við
verðum að verafátækir, eins og Jesús, guðs einka sonur,
þá eigum við einnig að líkjast honum í því, að vera
góðir og treysta guði, eins og liann. Það getur verið,
að við verðum aldrei ríkir, en við eigum allt af að vera
ráðvandir. I'áð getur komið fyrir, að við deyjum af hungri,
en ef að það er guðs vilji, þá er það gott. Já, dreng-
ur minn, treystu guði og gakktu á hans veg-
um, þ á muntu aldrei verðatil skammar.
Hlauptu nú til bakarans og beiddu hann að koma hing-
að; eg skal geyma gullið, þangað til hann kemur».
Pilturinn fór, en kom aptur að vörmu spori, og bakar-
inn með honum. »Vinur minn», sagði gamlimaðurinn,
»yður hefir orðið nokkuð á í ógáti, og það lá við sjálft,
að þér munduð missa peninga yðar». Ilann sýndi nú