Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1867, Blaðsíða 2

2
þegar vér höldum oss fast við frelsara vorn. Ilefur Jesú
líf og dauði veitt þér, kristinn maður, þessa blessuðu
livíld? Hefur þú fundið til þess, hve huggunarfull þessi
orð eru: »komið til mín»? Hversu ómaklegir erum vér
þess, að guð skuli þannig bjóða oss til sín og laða oss
að sér. Hefðum vér af eigin kröptum átt að fá inn-
göngu í sáttmálans örk, þá liefðum vér sífellt orðið að
velkjast í stormum og ólgusjó lífsins. En nú »hefur
guðs náð birzt öllum mönnum sáluhjálpleg», og öllum
er veittur kostur á að verða teknir til náðar, þótt þeir
kunni að vera breiskir og hlaðnir þunga syndar og sorgar.
Snúðu þá aptur, sál mín, og leitaðu hvíldar hjá Jesú,
og láttu hina blíðu rödd hans orða hugga þig í sorg-
um og áhyggjum þessa lífs. Ilaflr þú fundið skjól og
liæli hjá honum, þá ertu óhull um tíma og eilífð. Hjá
því verður ekki komizt, að angisl, efasemdir og and-
streymi heimsæki oss við og við, og þetta er vottur um
syndugt eðli vort; en þegar sál vor hefur fengið livíld
lijá Jesú, þá er liið mótdræga eins og bára sjávarins,
sem ekki nær nema til yflrborðsins þegar allt er kyrrt í
djúpinu. Veröldin er full af áhyggjum, sorgum og synd-
um; en það er eins og sérhver alda, sem veltist inn á
sál hins trúaða, hvísli að honum friðar orðum. Og sé
nú forsmekkur þessarar hvíldar svo unaðarfullur, hve
sælir munum vér þá verða, þegar vér fáum að reyna
liana til fulls I Ókyrrleiki þessa jarðneska lífs verður
eins og draumur, þegar vér vöknum á eilífðarinnar landi;
þar verður trúin að skoðun og vonin að uppfyllingu;
þar er ekki framar lilhneiging til syndar né heimugleg
fýsn til hins illa; þar er ekkert, sem truíli hina innilegu
og eilífu rósemi sálarinnar; þar hefir hún fengið hvíld
í guðs náðarfaðmi.