Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1867, Qupperneq 13

13
einfær um að sigrast á binu illa? Sú eina menntun,
sem er lofsverð, er sú, sem sefar hinar vondu girndir,
hreinsar hjartað og bætir lífernið, og því ber oss að
þakka föðurnum, sem hefirhrifið oss undan valdi myrk-
anna og flutt oss í ríki sins elskulega sonar. En
mannleg þekking einsömul hefir aldrei getað burt rekið
syndarinnar vonda og óhreina anda. Snmir halda, að
þetta geti tekizt með stöðugum ásetningi og sterkum
vilja, ef maðurinn beiti öllum sínum siðferðislegu kröpt-
um, þeir koma með dæmi upp á dyggðir, sjálfsafneitun
og góðverk, og þeir tala um að sigrast á girndum sín-
um. En ef vér spyrjum, hvernig þeir hafi unnið sig-
ur, æ, verður það þá ekki optastnær niðurstaðan, að
þeir hafa sigrað eina girnd með annari girnd, munað
með metorðagirnd, melorðagirnd með værugirnd og
værugirnd með ágirnd? Sigurinn vinnst ekki, kristnir
menn, og hans er ekki að vænta, nema þar sem vissa
er fyrir um fyrirgefningu syndanna og hið nýja hugar-
far, sem sprettur af þessari vissu hjá manninum. Vanti
manninn þessa vissu, á hann í einlægu stríði, sem
byrjar aptur og aptur, því að hann ber aldrei fullkominn
sigur úr býtum. það eru til margir menn, sem hafa
óbeit á hinu illa og löngun til hins góða, sem angrast
innilega af ávirðingum sínum, og því fer svo fjærri, að
þeir reyni til að fegra yfirsjónir sínar, að þeir ásaka
sjálfa sig harðlega og neyta allra sinna krapta lil að
geta bætt ráð silt. En þó vinna þeir ekki sigur. í
dag sýnist syndin sigruð, en á morgun rís hún aplur
á fætur með tvöföldum krapti. I’eir byrja baráttuna að
nýju; þeir gráta, biðja og leitast við að sýna sjálfsaf-
neitun: en nálgast þó ekki takmarkið. Af hverju kem-
ur þetta? Af því að þeir eru ekki skrýddir þeim her-