Alþýðublaðið - 21.02.1960, Side 15

'•✓'•✓•✓•✓••✓••^•✓•✓♦✓'•✓•✓••✓■y“»y“*^*^#^*>^«^‘*^*^-*y»*^*^*y*<^*.
„Það er ekki of mikið, þegar
á það er lit-ð, hvað þú gerir
fyi-ir mig. Ég get ekki sætt
mig við að þú borgir þetta allt
fyrir mig, þó ég vitþ að þú
vilt fúslegt gera það. Ég vildi
aðeins óska að ég ætti ein-
hverja peninga sjálf. Það
hefði svo mikið að segja“.
„Þú getur átt peninga sjálf,
ef þú gerir það sem ég segi
þér“, sagði Vivian. „Ég skil
vel að þú vilt vera sjálfstæð
og þú hefðir líka gott af því.
Heyrðu nú til, pabbi ákvað að
við fjögur skildum skipta öllu
jafnt milli okkar og hann á-
kvað líka að ef tvö okkar
vildum selja yðru hin að fara
eftir því. Því hef ég hugsað
mér að fara til lögfræðings og
fá eintak af erfðaskránni og
sért þú samþykk, þá heimta ég
sölu“.
,,En — en ég veit ekki“,
stamaði Valerie. „Mér finnst
Bróðir minn er bróðir minn
unz hann fær sér víf“.
Auk þess er alltaf rétt að
tala við lögfræðing £ svona
málum þó það sé aðeins milli
ættingja“.
Valerie mótmælti ekki
meira, en daginn eftir þegar
þær voru að borða hádegis-
verð og Viv.an lagði til að þær
færu til lögfræðings, sagði
hún:
„Hefuxðu nokkuð á móti
því að fara ein?“
„Vitanlega ekki“, sagði Vi-
vian undrandi. „Gefðu mér
það skriflegt að þú sért á-
kveð n í að heimta þinn hlut.
Þú þarft varla að tala við
hann nema Harold og Róbert
reyni að gera okkur þetta erf
itt fyrir“.
„Það er svo ^gott veður“
sagði Valerie. „Ég vil heldur
ganga um í skemmtigarðin-
Um“.
langt í burtu, því iþað var
í sama símstöðvarhverfi og
þær voru í. Hún spurði póst
og hann sagði henni að það
væri aðeins stundarfjórðungs
gangur þangað og nú gekk
Ihún í áttina, sem Ihann hafði
ibent henni.
Það var farið að hlýtna í
lofti og á Cadogan Square
voru trén byrjuð að fá
knúppa Börnin léku sér í
garðin-um eða sváfu í vögn-
unum og barnafóstrurnar
sátu á bekkjunum.
En þetta gladdj tekki Valer-
ie. Var það ekki furðulegt að
vorið gat verið svona slæmt
þegar veturinn ríkti enn í
hj arta manns?
Hún gekk inn Ebury Street
og só húsnúmerið, sem hún
ihafði séð í símaskránni. Hún
fékk hjartsilátt af æsingi, en
henni var árieiðanlega óhætt
Dorothy Rivers:
WMWMWWMWMMMIWWtWWWWWMMWWWW
INTÝRI

ég vera að reka þau að heim-
an“.
„Það þarf ekki að ganga svo
langt. Harold og Róbert hafa
það gott, því prentsmiðjan
gengur betur en nokkru sinni
fyrr. Þeir geta borgað okkur
okkar hlut. Þegar það er gert
geta þeir skint hús'nu í þriár
eða fjórar íbúðir, ef þau vilja
ekki halda hús saman: Það er
ekki svo dýrt. Ef þau innrétta
fjórar íbúðir geta þau haft
eina hver og leist hinar og
grætt á bví. En vilji þau ekki
eiga húsið, geta þau látið
meta bað og bo”gað okkur okk
ar hlut. Þú verður að muna
það að pabbi v'Idi að þú feng
ir þinn hlut °f t>ú færir. Það
er líka aðeins réttlátt að svo
sé“.
„Ef þér finnst það ekki illa
gert af mér. há . . . .“
Valerie var ekki viss, en
Vivian róað’ ha.na.
„Hefði mér fundist það,
hefði ég aldmi m'-nnst 'á þetta.
Og ertu þá 'wmáia?"
„Já, en mé" finnst að við
hefðum átt að minnast á það
við þá. Þeir eru bó bræður
okkar“.
„Það er rétt en við höfum
að vissn levti misst bá, síðan
þeir giftu sicr Það er aldrei
gott að eicv' riS mágkonur.
Þú mannsf vfst eftir þessu:
„Svst'r rnm pr systir mín
allt okkar líf
„Þar er ég þér sammála“,
kinkaði Vivian kolli.
En þegar Vivian steig inn í
strætisvagninn til að aka til
lögfræðingsins snéri Valerie
baki við skemmtigarðinum og
gekk í aðra átt.
Síðan hún kom til bæjarins
hafði hún þráð ákaft að sjá
Rory aftur. Ekkert hefði ver-
ið auðveldara en að hringja
til hans og segja honum að
þær 'Vivian væru fluttar til
London og bjóða honum heim.
En hún sagði við' sjálfa sig
eð bað væri ekki rétta leiðin.
Með framkomu sinni hafði
Rory sýnt það, að þó hann
kynni að meta vináttu henn-
ar í S'viss kærði hann sig ekk
ert um að þekkja hana í Lond
on. Hann var kannske með
Hilary núna eða það sem verra
var trúlofaður henni.
Og þó hún fyndi engin
merki þess að hún hefði náð
sér eftir vonbrigðin, sagði
hún sjálfri sér að það kæmi
allt með tímanum ef hún vildi
það sjálf Því reyndi hún stöð
ugt að bugsa ekki um hann.
En þennan sólskinsdag gat
bún það ekki lengur. „Það er
ekki til neins::, hugsaði hún.
„Ég get ekki gleymt honum.
Ef ég aðteins sæi hvernig hann
býr gæti ég kannske skilið
hvers konar lífi hann lifir“.
Ebury Street var varla svo
að ganga þar um núna, því
Rory var sennilega ekki
heima á þessum tíma dags.
Hún gekk hægt um hinu meg
inn á götunni og horfði á
hátt húsið með grænum úti-
dyrunum. Á hverjum degi
gekk hann niður tröppurnar
tiil vinnu simnar. .Tvisvar á
dag tók hendi hans um slit-
inn húninn. Eh bak við hvaða
glugga bjó hann?
Hún gekk út að horninu og
hér stóð póstkassi, skínandi
rauður. Hér hafði hann senni-
lega póstlagt mörg bréf, hugs
aði hún og hana grunaði ekki
að fyrir skömmu síðan hafði
hann gengið út seint um
‘kvöld með bréf með hennar
nafni á, meðam hún lá í hótel
'herbergi sínu og hélt að hann
hefði gleymt sér.
Hún gekk á ská yfir göt-
una og aftur sömu leið og
hún hafði komið. Nú gekk
hún á gagnstéttinni fyrir
framan húsið, stem hann bjó
í og hjarta hennar barðist
hratt af æsingi. Ef hann
hefði nú verið heima í dag.
Ef 'hann Jiti nú út og sæi
hana!
Hún varð skelfd við tilhugs
unina. Hana langaði til að
það skeði en samt var hún
hrædd. Hvað átti hún að
’segja ef hann sæi hana? Þyí
ef hann sæi hana myndi hann
óreiðanlega eftir boðinu, sem
hann hafði gleymt og þá yrði
hann að afsaka sig. Átti hún
að láta leins og þap hefði
ekki gert neitt til? En hún
vissi að það gat hún ekki
Hún hafði ekki næga reynslu
til þess. En ef hann sæi hvern
ig henni leið myndi hann
skilja . . .
En hún þurfti ekkert að
óttast. Það leit tenginn út um
gluggann. En um íleið og hún
gekk framhjá kom hár, Ijós-
hærður maður út um dyrnar.
Hann leit ó hana og hún sá
að augu hans voru blá og vin
gjarnfeg þó þau væru viðut-
an. Svo snérist hann á hæ;l og
gekk hratt yfir á gangstétt-
ina hinum meginn.
Það var éngin ástæða til
að ímynda sér að þetta væri
maðurinn sem Rory ibjó
með, því það var ekkert lík-
'legra en fullt af ungum
mönnum byggju í þessu húsi,
og svo gat hann hafa verið
gestkomandi þar. E.n samt
var hún Viss um að þetta
væri vinur Rorys og að þeir
hefðu sttið við morgunverðar
iborðið saman fvrir nokkrum
mínútum. Ef hún hefði að-
eins látið sér detta eitthvað
i hug til að tala við hann . . .
ef hún hefði nú aðeins látið
sér detta eitthvað í hug til að
tala við hann, lef hún hefði
nú hrasað . . .
En nú beygði hann fyrir
hornið og þegar Valerie kom
að horninu var hann hvergi
að sjá.
Henni fannst leiðin heim
lóendanlega löng og hún var
svo þreytt. Hún hafði verið
heimsk að fara til Ebury
Street. Hún hafði aðeins sært
sjálfa sig til einskis. Og hún
lofaði sjálfri sér að vera
skynsöm framvegis. Hún
hefði ekki hugsað syon mik
ið ef hún hefði aðeins haft
eitthvað að gera. En skólinn
ibyrjaði ekki í bráð.
13
Vivian ikom heim skömmu
á eftir htenni.
„Var gaman úti?“ spurði
hún og óskaði þess að hún
væri ekki svona þreytuleg.
„Dásamlegt“, sagði Valerie
og reyndi að brosa.
Valerie hafði á réttu að
standa. Ungi ljóshærði mað-
urinn, sem hún sá koma út
úr húsinu í Ebury Street var
frændi Rorys, Barry Hughes.
Hann hafði fengið frí á skrif-
stofunni til að búa sig undir
prófið og hann hafði farið út
að ganga til að safna kröftum
til að lesa fram á nótt.
Meðan hann gekk um hugs-
aði hann áhyggjufullur uim
Rory, sem hafði gjörbreytzt í
seinni tíð. Áður fyrr hafði
hann alltaf verið í góðui skapi
— en nú sat hann og starði
fram fyrir sig þungbúinn!' á
svipinn. í nokkra daga hafði
hann farið snemma á fætuj á
morgnana og gengið óþolín-
móður um meðan hann beið.
Og á kvöldin kastaði hann
sér yfir bréfin, sem komu, en
hann fékk ekki bréfið, sem
hann beið eftir.
„Nú htefði ég átt að vera
búinn að fá svar við bréfinu,
sem ég sendi til Sviss, þó það
hafi þurft að senda það ann-
að,“ sagði hann einu sinni.
„Bréf til stúlkunnar, sem
þú gleymdir hvar ætti heima“.
„Það eru ellefu dagar síðan
ég skrifaði! Þrír dagar til
Sviss — þrír eða fjórir dagar
til baka, því það er ekki víst
að það hatfi verið sent strax.
Það er vika og þó hún hafi
tekki svarað strax, hefði ég
átt að vera búinn að fá það
núna!“
„Taktu þetta ekki svona
nærri þér,“ sagði Barry hug-
‘hreystandi.
En Rory greip fram í fyrir
'honum.
..Það getur þú sagt! Hvað
heldurðu að hún haldi um
mig, þégar ég fer svona með
hana?“
„Er hún ein af þeim sem
móðgast?“ spurði Barry.
„Alls ekki!“ sagði Rory
móðgaður. „Hún er alltof
sæt og indæl til að móðgast.”
„En kannske er hún ekki
heima og bréfið hefur verið
sent á eftir henni,“ stakk
Barry upp á.
En það féll ekki heldur í
góðan jarðveg.
„Það er ósenni'legt! Hún
stem er nýkomin heim.“ •'
Iíann hafði farið án þess ^að
borða og það var líka ólíkt
honum. Hainn hafði aldrei
misst matarlystina fyrr svo
það hlaut að vera alvarat. í
þetta skipti. Fyrr hafði hann
hatft margar í takinu, svo
hann hlaut að vera búinn að
finna þá einu réttu.
Rory var jatfn leiður, þegar
hann kom heim þetta, kvöld
og hann gretti sig af von-
brigðum, þegar hann heyrþi
að hann hefði ekki hleldur
fengið svar þennan daginp.
Hann kveikti sér í sígarettu
og henti sér niður í hægindá-
stólinn, en augnabliki síðar
spratt hann á fætur og gekk
um góltf.
Svo sagði hann:
„Eg get þetta ekki lengur!
Eg .hringdi til Casque d’Or og
bið um heimilisfang hennar.
Svo hringdi ég til hennar. Að
mér skuli ekki hafa dottið
þetta í hug fyrr!“
„Þetta er góð hugmynd,“ —
sagðl Barry samþyfckjandi, þó

'•^•^■•■jr** ✓‘•✓‘•✓‘•✓'.✓‘.✓'.V'*.

Alþýðublaðið — 21. febr. 1960 £5