Alþýðublaðið - 26.02.1960, Síða 15

„Eg kem oft hingað í heim-
sókn til frænda míns, það er
hann sem stendur fyrir þessu
öllu, svo ég þekki hér flesta.“
Valerie sagði honum, að hún
væri í heimsókn á Bieldslde
ásamt systur sinni, en allan
tímann var hún að velta því
fyrir sér, hvernig hún gæti
vikið samræðunum að Rory.
„Hvar búið þér, þegar þér
eruð ekki hér?“ spurði hún.
„í London.“
„Eigið þér heimji þar eða
leigið þér þar?“
Hann svaraði henni því að
hann byggi með frænda sín-
um, en hann nefndi hann ekki
með nafni, svó Tiún fékk ekki
tækifæri til að segja: „Nei, en
hvað það er gaman! Eg kynnt-
ist honum einmitt í Sviss og
«
„Hvaðan eruð þér?“
„Eg þjó í Darlingford til
skamms tíma, en nú bý ég hjá
systur minni í London,“ hóf
hún mál sitt, en hún gat ekki
lokið við setninguna.
Dansinum var lokið og fólk
streymdi inn í herbergið, þar
sem þau sáu og yfir höfuð
þeirra kallaði einhver;
„Halló Barry! Eg hefði mátt
vita að Henry drægi þig hing-
að.“
Barry hlkaði við, þegar
hann kynnti hana fyrir háum,
dökkhærðum manni í skota-
pilsi og ljóshærðri konu, en
Valerie sagði hátt:
'Valerie Stevenson!“
Hún vonaði að Barry hefði
heyrt það fyrr, en Rory hafði
aldrei minnst á hana öðruvísi
en Valerie svo hann tók ekki
eftir nema eftlrnafninu. Þau
sátu um Stund og töluðu sam-
an, þangað til Henry kom til
að sækja hana.
„Valerie, við höfum leitað
alls staðar að þér!“ kallaði
hann. „Komdu með!“
Hann tók um hendina á
henni og hún varð að fara
með honum.
Það var ekki fyrr en síðasti-
dansinn var leikinn að hún
sá Barry aftur.
„Má ég dansa við yður ung-
frú Stevenson?“ spurði hann.
„Því miður, ég er búin að
lofa þessum dans;,“ sagði hún.
„En ef verður spilað auka-
lag?“
„Þá megið þér koma,“ brosti
hún.
En það var ekki spilað auka
lag. Dansleiknum var lokið.
Eftir dansleikinn lá Valerie
lengi og starði út í myrkrið.
Ef hún hefði aðeins getað tal-
að við Barry aftur!
En hvað hefði það þýtt?
Hún hefði fengið að vita eitt-
hvað um Rory, en til hvers
hefði það verið og hvaða gleði
hefði hún haft af því? Hann
hafði gleymt henni og það
yrði bezt fyrir hana að gleyma
honum.
Barry hafði vonast til þess
að Rory yrði í betra skapi,
þegar hann kæmi heim. Hann
hlyti að skilja það, að það
væri ekki til neins fyrir hann
að vera ástfanginn af geð-
vondri stúlkukind, sem ekki
kunni að meta kurteislega af-
sökunarbeiðni.
En þegar hann kom heim
var Rory í enn verra skapi en
venjulega.
Nokkrum dögum eftir að
hann kom frá Skotlandi kom
Barry óvenjulega snemma
he'm og þegar hann hafði
kveikt í pípunni sinni, kveikti
hann á útvarpinu til að hlusta
á danslög meðan hann las
kvöldblaðið.
Sambatónarnir streymdu
inn í íbúðina og þegar tenór
fór að syngja viðlagið, raulaði
Barry viðutan með:
„My small, my slim Sus-
anna.
Come with me out to
dance,
And I will teach you how
to kiss,
<■ ’
And weave a sweet ro-
mance.“
Skyndilega voru dyrnar
rifnar upp á gátt og Rory
æddi inn.
„Þetta viðbjóðslega lag!“
kallaði hann og slökkti.
Barry starði á frænda sinn.
„Mér finnst þetta skemmti-
legt lag,“ sagði hann róandi.
„En þú ert númer tvö af þeim
sem ég þekki, sem ekki þola
lagið.“
Rory reykti sígarettuna
sína ákaft og svaraði ekki.
Barry hiukkafi brýfhar og
leit á blaðið sitt, en nú gat
hann ekki einbeitt sér að þvi
lengur, því honum fannst
hann hafa myndaspil fyrir
framan sig, sem hann ætti að
leysa.
Stúlkan í Muirkirk sem
þoldi ekki lagið lengur.
Þessi stúlka í Muirkirk,
sem þoldi ekki lagið heldur
— hvers vegna var það? Og
Rory líka, það hlaut að vera
vegna stúlkunnar, sem hann
elskaði, þessarar 'Valerie. ....
En stúlkan í Muirkirk hét
líka Valerie! Valerie Steven-
son! En svona hlutir ske ekki
- nú til dags. Þetta var allt of
ósennilegt. Og þó!
„Heyrðu mig, Rory,“ sagði
hann verulega. „Þessi kærasta
þín, þessi Valerie — hvert er
-eft'rnafn hennar?“
„Stevenson,“ svaraði Rory
þungbúinn. „Því spyrðu eigin-
lega?“
„Valerie Stevenson! Skratt-
inn sjálfur! Þá hef ég fundið
hana fyrir þig!“ hrópaði
Barry.
Stundarf j órðungi seinna
stoppuðu tveir menn leigubíl
á Ebury Street og annar mann
anna stökk inn í. Hinn lokaði
dyrunum og kallaði:
„Gangi þér vel, Rory!“
Bílstjórinn hristi höfuðið,
þegar hann heyrði hvert átti
að aka. Honum hafði ekki
komið til hugar annað en að
kona þessa manns hefði verið
að eignast minnst þríbura!
Hingað til hafði allt gengið
vel. Rory hafði hringt til
John Ainslie og sagt honum
að hann hefði týnt heimilis-
fangi Valerie, hvort hann
vildi vera svo vænn að segja
sér hvar hún byggi. Og John
hafði gert það. Hann hafði og
sagt honum símanúmer henn-
ar og Rory hafði fyrst hugs-
að sér að hringja, en svo
hafði hann hætt við það, því
það var ekkert hægt að segja
í síma. Hann varð að hitta
hana. Loks komu þe'r að hús-
inu og Rorv borgaði bílstjór-
anum og stökk inn í bílinn.
Hann þaut inn í lyftuna og
þegar hún nam staðar, gekk
Valerie hafði verið ein all-
an daginn, því Vivian hafði
verið boðin út, Þegar hún var
búin að ljúka öllu því sem
hún gat gert settist hún við
arinn og hugsaði’ um Rory.
Hún gat lekki að því gert að
tárin komu fram í augu henn
ar og henni var ómögulegt að
halda , aftur af þeim. Hún
vissi ekkert hvað tímanum
leið og hún varð stíf af skelf
ingu þegar bjöllunni var
hringt.
Hun stökk á fætur og leit í
.spegilínn yfir arinhyllunni.
Augun voru rauð og grátbólg
in og nefnið glansandi. Nei,
svona gat hún ekki tekið- á
móti gestum!
Þ?ð var aðeins eitt fyrir
hana að gera. Ef hún hreyfði
sig ekki myndi engan gruna
að hún .væri heima.
Hún stóð kyrr og hlustaði
og nú var hringt aftur, lengi
iog hátt. En hún hreyfði sig
ekki.
Frammi á ganginum beið
Rory í örvæntingu. Þær voru
ekki heima, því hann heyrði
að bjallan hringdi og samt
svaraði enginn. En klukkan
var orðin hálf átta, svo þær
ihlutu að fara að koma hieim,
Hann gat beðið.
Valerie treysti því að gest
urinn væri farinn fyrst ekki
var hringt í þriðja sinn. Hún
varð að laga sig til áður en
Vivian kæmi.
Hún . fór fram til að þvo
sér og Rory, sem hafði lagt
eyrað við dyrnar hlustaði á-
kaft. Það var gengið um inni.
Hann lagði fingurinn á
bjöllúna og þrýsti á um leið
ig hann sagði við sjálfan sig
að væri ekki búið að opna
þegar hann hefði talið upp
að fimmtíu þá sprengdi hann
dyrnar upp.
Vaíerie varð skelfd þegar
farið var að hringja. Svo átt-
aði hún sig á því að þetta
•hlaut að vera Vivian, sem
ihafði gl'eymt lyklinum sín-
um, því enginn gestur var svo,
óikurteis að hringja svona
lengi.
Hún bar varalit á varir sín
ar og greiddi yfir bárið. Þetta
varð að duga, hún varð að
17
snúa baki við ljósinu og vona
að Vivian ,sæi ekki að hún
hafði verýð að gráta.
Valerie hljóp til dyra og
opnaði.
„Fýrirgefðu að ég lét þið
bíða svona lengi elskan“,
sagði ihún og faldi sig bak
við dyrnar.
Það varð smá þögn. Svo
kom hún inn, en það var ekki
Vivian, nei, það gat ekki ver
• ið rétt, sem hún só.
Hún mátti ekki láta hann
sjá að hún hefði verið að
gráta, svo hún faldí andlitið
í höndum sér.
Rory leit undrandi og
skelfdur á hana, svo kom
hann inn og loks voru þau
ein.
Hann dró hana að sér og
hún fann hve hjartað barð-
ist í brjósti hans.
„Elskan, omín“, hvíslaði
hann. „Loksins11.
13.
Nokkrum dögum eftir að
Valerie og Riry höfðu fund-
ið hvort annað, komu for-
eldrar hans í heimsókn til að
heilsa upp á tilvonandi
tegndadóttur sína. Vivian
bauð þeim í hádegisverð og
það var greinilegt að þau
urðu' mjög hrifin þegar þau
fréttu að það var tilvonandi
konan hans Rory sem hafði
lagað matinn og meðan Valer
ie og Rory þvoðu. upp létu
þau pspart í ljós ánægju sína
með að Röry ætlaði að gifta
isig og að tilvonandi kona
hans væri svo lagleg og dug-
•leg.
Föstudag í maí pakkaði
Valerie niður í töiskurnar sín
ar, því hún var að fara í
•heimsókn til tengdaforeldra
sinna.
„Get ég hjálpað þér?“
spurði Vivian sem kom inn
til hennar.
,JSTei, ég er að verða búin.
En 'þú mátt láta yfir vatn í
kaffi ef þú vilt því Rory fer
að koma að sækja mig“.
„Viltu, ekki bjóða honum
kaffi?“
„Nei, hann vill að ég verði
til, þegar hann þemur og svo
drekkur hann ekki kaffi“.
Þær settust við litla borðið
við arininn og töl'uðu um
brúðkaupið, sem átti að verða
10. júní, eftir hálfan mánuð.
En Valerie fannst Vivian
vera svo niðurdregin að hún
Bagði:
„Það er vierst að þú vilt
ekki koma með. Þú ert svo
hjartanlega velkomin“.
Það hafði alít gengið að
óskum fyrir henni sjálfri. Til
að byrja með ætluðu þau að
búa í þessari ibúð, meðan
þau leituðu sér að 'húsi. For-
eldrar Rory höfðu lofað að
sjá um húsgögn og silfurmuni
og Vivian gaf dúka og sængui
fatnað og teppi. Allt var í
ibezta gengi hjá þeim.
En hvað með Vivian. Hik-
andi bar Valerie fram spum
inguna sem svo lengi hafði
legið henni á hjárta.
„Hvað ætlar þú að gera
þegar við flytjum hingað Vi'-
vian? Ég vil ekki að þú sért
ein. Hvað ætlarðu að gera?‘*
Vivian brosti.
„Er það Þess vegna sem þú
ihefur verið svona alvörugef-
in? Það er fallegt af ykkur
að muna eftir mér þegar þið
hafið um svona miki'ð að
hugsa. En þið þurfiþ ekki að
vera hrædd. Annað hvort
heimsæki ég gamla kunningja
Dorothy Rivers:
MWtWMMMWWilWliMMMWWMMiWWMWIIWWM*
ÆVINTYRID
K L A '

Alþj ðublaðið — 26. febr. 1960