Alþýðublaðið - 22.03.1960, Qupperneq 15

er ekki konan yðar. Hún var
bara að látast til að bjarga
lífi yðar. Hún er eiginkona
Drake Meredith. Þau giítust í
Havana“.
„Hvað!“ veinaði Guy. „Þér
vitið ekki hvað þér ségið“,
tautaði hann.
„Ég veit það víst“, sagði
hún ákveðin. „Ég veit ekki
hvers vegna hún giftist hon-
um því hún hatar hann. Éún
elskar yður, herra Clifford.
Hún hefur alltaf elskað yð-
ur“-
„Því giftist hún þá Drake
Meredith?“ þrumaði hann.
„Kannske neyddi hann
hana til þess ... vegna þess-
ara fimm þúsund dollara. En
hún kom aftur um leið og
hún heyrði að þér hefðuð slas-
azt. Hann elti hana hingað.
Hún fer til hans í kvöld, hann
neyðir hana til þess“.
„Eigið þér við — sem eig-
inkona hans?“ Guy var ná-
fölur og rödd hans skalf.
Hún kinkaði kolli. „Já, og
þér verðið að bjarga henni
frá honum ef þér elskið hana“.
„En hann er maðurinn
hennar“, tautaði hann.
„En hún hatar hann, hatar
hann. Það verður voðalegt
fyrir hana. Sérstaklega vegna
þess að hún elskar yður“.
Guy þagði um stund. Hann
skildi núna svo margt og þar
á meðal framkomu Jill und-
anfarna daga.
„Er hún að fara til hans í
kvöld?“ hann leit á Cicely.
Hún kinkaði kolli. „Já,
herra Clifford, en ég er viss
um að þér náið þangað í tíma,
ef þér farið strax. 'Viljið þér
ekki bjarga henni?“ Hún virt
ist vera hrærð.
Guy kreppti hnefana. „Svo
sannarlega vil ég bjarga
henni — ef hún vill það
sjálf“.
„Bíllinn minn bíður úti“,
andvarpaði Cicely. „Segið
þeim ekki hér að þér séuð að
fara. Laumist þér út sömu
leiðina og ég kom. Við meg-
um engan tíma missa“.
24.
Það var orðið dimmt, þeg-
ar Jill kom heim til Dfake.
Einkennisbúinn sendill kom
og tók farangur hennar. —
,Hvaða íbúð, ungfrú?‘ slpurði
hann.
„Herra Drake Meredith,“
svaraði hún lágt.
Maðurinn g'lotti. ,Ein enn!‘
hugsaði hann.
„Hvaða nafn má ég til-
kynna?“ spurði hann.
„Frú Drake Meredith.“
Hann hrökk við. „Frú
Draþe Meredith?“ endurtók
hann efagjarn.
Hún kinkaði kolli. Það var
dregið fyrir gluggann og
kveikt á lömpunum og matur-
inn beið á borðinu. Við borð-
ið stóð kampavínsflaska í
kash.
„Elskan mín,“ sagði Drake
'Og tók hana í faðm sér. „Eg
fhef komið öllu fyrir eins og
ég bjóst við að þú vildir hafa
það. Kysstu mig, hjartað
mitt“. Hann kyssti hana og
hún lá máttvana í faðmi hans.
„Langar þig ekki til að
skipta* um föt?“ spurði hann
svo. „Komdu, Jill.“
Hann fylgdi henni inn í
glæsi'legastia og smekklegasta
svefnherbergi, sem JiJl hafði
séð.
„Þetta er okkar herbergi,
Jiil,“ hvíslaði hann.
Hann gekk að klæða-
skápnum og opnaði hann. Þar
inni hékk fagur, gulllitaður
knippl iingasloppur.
„í þessum slopp áttu að vera
í kvö;ld,“ sagði 'hann við
hana. ,,Eg keylpti hann handa
iþér. Finnst þér hann ekki fail
-legur, yndið mitt?‘‘
„Hann er mjög fallegur,'
tautaði hún.
Grieg:
tautaði 'hann. „Svaraðu at-
lotum mínum!“
En hún gat það ekki hún
varð að bíta á vör til að æpa
ekki hátt.
Hann s'leppti hennii skyndi-
lega. „Kannske verður þú
öðruvísi, þegar þú hefur feng-
ið þér kampavín,“ sagði hann
og hún sá að hann var reiður.
„Sumum mönnum geðjast
bezt að köldum konum, en þú
ert einum of köld fyrir mig!“
Loksins var máltíðin á
enda og Drake dró hana að
hlið sér á sófanum. „Nú
skaltu elska mig, hjartað
mitt“, tautaði hann. „Kysstu
mig, eins og þú værir að
kyssa karlmann ... taktu ut-
an um mig ... Komdu, ástin
mín, ég bíð ...“
Jill reyndi það. Hann var
þó maðurinn hennár, en hún
gat það ekki.
„Hvað er að þér?“ spurði
hann grimmdarlega. „Komdu
✓ /
var of .seinn. Guy opnaði dyrn
ar.
Hann starði undrandi á þau.
Hann trúði ekki sínum eigin
augum. Að nokkur maður
skyldi misþyrma Jill! En það
var alltof augljóst að þessi
ruddi, sem Jill var gift hafði
verið að misþyrma henni.
Æðarnar á enni Guy sáust
greinilega 0g hann kreppti
hnefana. Drake var einnig
reiður og brún augu hans
leiftruðu.
„Hvað meinið þér með að
ryðjast svona inn?“ sagði
hann frekjulega.
„Ég kom til að tala við Jill“,
sagði Guy stuttur í spuna.
„Eigið þér við eiginkonu
mína?“
Guy varð hörkulegur á
svip. „Já“
„Svo þér vitið að hún er
eiginkona mín?“ urraði
Drake. „Hún lék skemmti-
lega á yður nýlega, fannst yð-
ur ekki?“
✓
„Eg ætla að láta þig eina
nm að skipta um föt og taka
upp fötin þín,“ sagði hann
hlæjandi. „Þú getur eins vel
tekið upp úr töskunum nú.
— Nú áttu heima hérna
hjartað mitt, hjá mér elsku
lit'la konan mín.“
Hann kyssti hana aftur og
fór. Jill stóð um stund í
mið'ju herberginu og starði
umhverfis sig. Hún gat ekki
trúað þvií, að þetta væri henn
-ar herbergi framvegis, henn-
ar og Drake. Henni fannst
iherbergið fullt af vofum, vof-
um liðinna ástarævintýra
Drake, vofnm stúlknanna,
sem hann hafði elskað.......
„Eg verð aldrei hamingjusöm
hér,“ hvísilaði hún hálf hátt.
„Eg þoli þetta ekki!“
En varð hún ekki að þola
það? Yar hún ekki konan
hans?
Það kostaði hana mikið
viljaþrek að ganga aftur nið-
ur í dagstofuna. Drake stóð
upp til að taka á móti henni.
Hann hafði einnig skipt um
föt, nú var hann klæddur vín
rauðum satín silopp. Hann
var óeð'lilegia’ dökkur, næstum
djöfullegur.
Þegar hann sá ’hana kom
sultarglampi í augu hans. —
„Falleg, falleg,“ hvísilaði
hann. „Þú ert dásamlega fög-
ur, j;ill!“ Hann tók um hend-
ur hans og dró hana að sér,
bann strauk yfir handleggi
hennar, kyssti and'lit jiennar
og háls. „Því ertu svona stíf ?“
og kysstu mig! Ég verð ekki
þolinmóður eilíflega!“
„Ég get það ekki“, hvíslaði
hún.
Hann tók um handlegg
hennar. „Og því geturðu það
ekki? Vegna þess að þú elskar
Guy Clifford?“
„Já!“
„Er það?“ Hann var gjör-
breyttur og hún hrökk frá
honum skelfingu lostin. Hann
tók um handlegg hennar og
snéri upp á hann svo hún
veinaði af sársauka. „Þú skalt
líða fyrir þetta“, hvæsti hann.
„Þú ert mín, ég á þig og ég
má géra hvað sem ég vil við
þig!“
Hún braust um. „Nei, nei..
slepptu mér!“
18
En hann hló aðeins, bitrum
hæðnislegum hlátri.
„Ég skal sýna þér hver ræð
ur hér“, urraði hann. Hana
kenndi mikið til í handleggn-
um. En hún vildi heldur deyja
en veina. í því heyrðist manna
mál fram á gangi. Drake varð
enn illilegri á svip.
„Ég sagði helvítis fíflinu
honum Mason að hleypa eng-
um inn“, sagði hann og stökk
til dyra til að læsa, en hann
„Mér er sagt að hún hafi
bjargað lífi mínu“, sagði Guy
rólega. „Ég er henni eilíflega
þakklátur“.
„Verið mér þakklátur“, hló
Drake fyrirlitlega. „Það er ég
sem leyfði að hún gerði það.
Ég er eiginmaður hennar“.
„Þér hafið ekki leyfi til að
misþyrma henni þó þér séuð
eiginmaður hennar“, öskraði
Guy. „Þér eruð ruddi! Hvað
voruð þér að gera við hana,
þegar ég kom hingað inn?“
Drake varð náfölur.
„Hvaða rétt hafið þér til að
sPyr.Ía mig um það?“
„Rétt hvers heiðarlegs
manns, sem sér konu mis-
þyrmt“.
„Svo það er allt og sumt,
ha?“ Drake var enn hæðnis-
legri á svipinn. „Svo þér eruð
rétt eins og hver annar heið-
arlegur maður eða hvað? Þér
hafið víst ekki neinn persónu-
legan áhuga á þessu máli?“
Guy stirðnaði upp. „Vitan-
lega hef ég það“, svaraði
hann. „Ég elska Jill“.
„Það er skemmtilegt fyrir
eiginmann hennar að heyra
það!“
„Þér eruð ekki hæfur til að.
vera eiginmaður hennar enda
er ég kominn til að taka hana
frá yður!“
Drake kipptist við og augu
hans leiftruðu. „Er það svo?
Það var skemmtilegt. Og ég,
eiginmaður hennar, á að láta
mér það vel líka?“
„Þér getið látið yður líka
það vel eða ekki! Það er Jill
sem ræður!“ Hann leit af
Drake og í fyrsta sinn síðan
hann kom inn ávarpaði hann
hana. Rödd hans var blíðleg.
,,'Viltu koma með mér, Jill?
Ég elska þig, vina mín. Ég
hef alltaf elskað þig og 'ég
mun gæta þín vel“.
„En nýtízkulegt!“ hvæsti
Drake fyrirlitlega. „Að reyna
að fá eiginkonu mína með sér
fyrir framan nefið á mér! Og
hvað haldið þér að ég geri?
Að ég leyfi henni að fara mót-
mælalaust? Ég er hræddur
um að þér álítið mig óeigin-
gjarnari en ég er. Ég hef
nefnilega ekki hugsað mér að
sleppa henni. A. m. k. ekki í
kvöld. Kannske mér sé sama
þó hún fari á morgun!11
„Svínið!“ Það leit helzt út
fyrir að Guy myndi ráðast á
hann, en hann áttaði sig. „Mér
kemur ekki við hvað þér seg-
ið“, sagði hann rámri röddu.
„Ég bíð eftir að Jill tali, ég
fer ekki nema hún segi mér
að fara, ef henni tekst að
sannfæra mig um að hún elski
mig ekki 0g vilji vera hér sém
eiginkona yðar“.
„Það er ekki verið að spyrja
um hvað hún vill“, hreytti
Drake út úr sér. „Það er hvað
ég vil að hún geri, henni ber
að hlýða mér“.
„Sem betur fer lifum við
ekki á miðöldum“, sagði Guy
hvasst. „Það myndi enginn
dómari neyða hana til að vera
hér í fimm mínútur ef hann
sæi marblettina á handlegg
hennar ... Nú, Jill?“ spurði
hann og leit blíðlega á hana.
„Viltu koma með mér, ástin!
mín?“ j
Jill reis á fætur. „Ég vil
fylgja þér hvert sem þú ferð,
Guy“, sagði hún lágt.
Drake leit á hana og andlit
hans var purpurarautt af
reiði. „Hvað um loforðið, sem
þú gafst mér — það að þú
‘sórst að vera konan mín, ef
ég leyfði þér að halda þessari
viðurstyggilegu blekkingu á-
fram? En ég mátti svo sem
vita að þú svikir mig. Auð-
virðileg búðarstelpa!"
„Leyfið vður ekki að móðga
hana!“ Guy var að missa
stjórn á skapi sínu.
„Ég geri það sem mér sýn-
ist! Þetta hafa sennilega verið
samantekin ráð ykkar á milli!
Jill sagði yður hvert hún væri
að fara og þér eltuð!“
„Það er lýgi“, sagði Guy.
„Jill sagði mér ekkert um
það. Ég komst að því sjálfur“.
„Finnst vður það ekki frum
hlaup af yður?“ spurði Drake.
„að koma hingað og skipta
yður af hennar málum án þess
að ráðgast um það við hana?“
„Ég hef heyrt of mikið um
yður, Meredith“, sagði Guy.
,.Mér datt í hug að þér my.od-
uð misþyrma Jill“.
„Fallegt af yður að óttast
um velferð eiginkonu minn-
ar!“ |
Guy lét sem hann sæi hgnn
Alþýðublaðið —
22. marz 1960