Sæmundur Fróði - 01.05.1874, Qupperneq 6

70
norðan meira en mánuði fyr, og hefur í hið minnsta þar
haldið áfram fram yfir sumarmál, hvar á móli gamli Hregg-
viður virðist að hafa batnað í góulok. í^etta er eigi svo litill
munur á vetrarlengdinni, og því vi| jeg kalla þennan okkar
seinast liðna vetur Hreggvið stóra. Slík örnefni á hlutum og
viðburðum eru einkar-nytsöm, til að festa þá enn betur í minni
manna, en þvílíkur vetur, sem þessi nú seinast liðni, ætti að
vera oss íslendingum minnisstæður, og benda oss á, hversu
vandlega vjer þurfum að að fara, til að forðast þau hin skað-
vænlegu afdrif, er slíkir vetrar geta leitt yflr land og lýð.
Um «Hreggvið» frá 1753 er þannig talað í annálum vor-
um. «Veturinn var hinn harðasti hvervetna á Norðurlandi, og
• því var hann af mörgum Hreggviður kallaður. Gengu þá
• hríðar miklar og harðar, svo að 18 vikna skorpa var á Skaga;
«varð þá hinn mesti fellir um allt land, en þó helzt fyrir norð-
«an, því þar er þá sagt að fallið hafl 4000 hestar og 50,000
«fjár. Sumir bændur, sem settu á 500 fjárum hauslið, áttu
«eigi um vorið nema 30 kindur, enda er þess gelið, að menn
«á þeim tímnm hafi verið mjög djarflr að reiða sig á útigang,
«og þvf hafi fellirinn orðið meiri en hvað harðindin voru mikil.
«Haf(s lá lengi fram eptir, og grasvöxtur var lítill».
Vjer höfum enn þá eigi frjett, hvaða skaða þessi vor stóri
Hreggviður hafi gjört, hvorki fyrir norðan eða annarstaðar í
hinum fjarlægari sveitum, og getum eigi vænzt að fá neinar
áreiðanlegar skýrslur þar um, fyr en eptir fardaga, eða einhvern
tíma f júnímánuði. |>ví miður erum vjer hræddir um, að skað-
inn sje og verði ærið stór; en hvað vetrarfarinu sjálfu viðvík-
ur, þá erum vjer nú á vorum dögum með veðrabókum svo
útbúnir, að vjer vonum með tímanum að geta skýrt frá því,
svo greinilega sem unnt er.
ÁGRIP AF SKÝRSLU
búfræðings Sveins Sveinssonar etc.
(Framhald). Um túnasljettun segir hann, að hann hafi
allvíða bæði fyrir vestan og norðan sjeð, að byrjað hafi verið
á þúfnasljettun, en bæði sje sú byrjun svo lítil, að svo sem