Heimdallur - 01.11.1884, Blaðsíða 13

173
Salbjörg kom og vitnaöi alltaf þégar máliö
kom fyrir. fað sá enginn henni breðga meðan
stóö á málinu og ekki heldur þegar dómurinn
var kveöinn upp. Sonur hennar var dæmdur í
æúlangt fangelsi, en maður hennar var dæmd-
ur sýkn saka því það var ómögulegt að
sanna, aö hann hefði verið riðinn nokkuð við glæpinn.
Salbjörg gekk heiman og heim í hvert skipti
og hún gekk líka heim frá seinasta rjettarhaldinu.
Hún gekk fram hjábænum, þar semhúnhafði
átt heima í æsku. Par mundi hún fífil sinn
fegurstan; þar hafði liana dreymt um ást og
yndi undir laufljósum birkitrjám. Ibí hafði lnin
ekki rennt minnsta grun í hausthret þau sem nú
voru komin. Pegar luin kom upp á flárnar og
sá heim til sín, þá datthenni í hug, að nú væri
fennt yfir líf sitt alveg eins og bærinn væri hálfur
í fönn. Hún datt niður dauðþreytt og þá sá
hún allt í einu, hvað lá fyrir henni, þaö var enda-
laus eyðimörk — og þá fann luin eins og hel-
kulda nísta hjartaræturnar á sjer. Hún vissi
vel að hún mundi allt af finna til þessa helkulda
það sem eptir var æfinnar.
Sona er nú sagan ofan af heiðunum. Hetju-
skapur sá, sem kemur fyrir í henni, minnir okkur
H. lansfeld-Bullner
Vjer byrjuðum á
því í síöasta blaði
„Heimdalls,11 og
gátmn þess, að vjer
mundum halda því
fram, að færa lesend-
um blaðsins við og
viö stuttar lýsingar
á stórborgum álfu
vorrar. I’að var
ætlun vor með því,
að gefa þeim mönnum,
sem ekki eiga kost
á að fara utan og
kynna sjer önnur
lönd, nokkra hug-
mynd um helztu bygg'-
ingar, iðnaðarvegu,
verzlun og annað
lífssnið þeirra borga. Pað var yfir höfuð að
tala ætlun vor að
gefa mönnum laus-
lega og að því leyti
sem það getur átt
við í blaði þessu
hugmynd um menn-
ingarástand erlendra
þjóða.
Eitt af því mörgu,
sem talsvert hendir
mönnum á þar, er
það, hvernig einstakir
menn með fram-
kvæmdarsemi og
hagsýni geta komizt
á fram, þótt með
litlum efnum sje í
fyrstu, á vorurn
dögum.
Vjer komum nýlega
auga á æfisögu herra
Mansfeld-Búllners í
myndablaðinu „Illustreret Nyt,“ og af því
ekki á nein glæsileg afreksverk og það ersjald-
an vant að hafa hann í hámælum. Það er
öðru nær.
En þetta hugrekki, þessi fúsleiki til at bera
sinn kross, þegar á því þarf að halda, það er
það einasta, sem getur komið að haldi, þegar
hörmungarnar dynja yfir. I’að, sem annars getur
kveikt eld og áhuga í hvers manns brjósti og
koraið þeim til að hlaupa út í eld og vatn, getur
hjaðnað eins og lijela í sólskini, en þessi kjarkur
og kraptur, sem á rót sína aö rekja til bardaga
við sjálfan mann, hitar aldrei.
Pessi kraptur er það, sem ræðurþví, hvort
saga þjóðanna er þeim til sóma eða svívirðingar.
Allt kemur undir því, hvort hann er til, eða hvort
liann vantar, og þegar Guð lætur hörmungar
dynja yfir mannkynið, þá er það til þess, að
leysa þenna krapt úr læðing. Og ef Noröur-
landabúar komast nokkurntímann í hann krapp-
an, þá er vonandi, að þessi kraptur styðji þá
til að feta í frægðarspor forfeðra sinna.
En guð hjálpi þeim, semverður að bera harm
sinn í liljóði uppi í óbyggðunum og kuldanum.
I'ýtt hefur Ólafur Davíðsson.