Heimskringla - 17.12.1947, Blaðsíða 14

14. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. DES. 1947
Langrill’s Funeral Ghapel
(Licensed Embalmers)
Eg óska íslendingum nær og fjær gleðilegra jóla
og góðs og gæfuríks nýárs.
Sjúkravagna-þjónusta ávalt á reiðum höndum
W. F. LANGRILL
435 EVELINE STREET — SELKIRK, MAN,
INNILEGAR JÓLA OG NYÁRSÓSKIR TIL VORRA
MÖRGU VINA OG VIÐSKIFTAMANNA
SELKIRK — MANITOBA
Með innilegustu óskum um
gleðileg jól til íslendinga
og þakklæti fyrir
góð viðskifti fyr
02 síðar. ,
STOFN SETTUR 1871
WINNIPEG ÚTIBÚ:
Main Office—Main Street and McDermot Avenue
i
Main Street and RedAvood Avenue
North-End Branah—Main St. near C.P.R. Station
Notre Dame Avenue and Sherbrook Street
Portage Avenue and Kennedy Street
Portage Avenue and Sherbrook Street
Union Stockyards, St. Boniface
Fisheries
Keystone
272 MAIN ST.
Limited
WINNIPEG
SELKIRK — MANITOBA
G. F. JÓNASSON, framkvæmdarstjóri
TIL ALLRA ISLENDINGA
THOR
NEIL
1810 W. Temple St
Los Angeles 26, California
Til vina og viðskifta
manna vorra
MAIN STREET at BANNATYNE
CANADA
WINNIPEG
Hugheilar hátíðaóskir
TIL VINA OG VIÐSKIFTAMANNA
Owned and Operated by Spencer W. Kennedy
SELKIRK — MANITOBA
Hugheilar hátíðaóskir
TIL VINA OG VIÐSKIFTAMANNA
S1NCLAIR#S TEA ROOM
SELKIRK — MANITOBA
RÉTTVÍSIN OG SÁLMA-
LAGIÐ
Framh. frá 13. Ibs.
hans höfðu nú tvisvar misreppn-
azt.
Hinum megin við strætið var
annars flokks veitingahús, sem
hæfði léttum pyngjum en mik
illi matarlyst. Andrúmsloftið
var þungt og diskarnir þykkir
en súpan og borðlíoið þunnt
Inn í þetta veitingalhús gekk
Soapy á skældu skónum sínum
og í hinum lausmálugu tötra-
buxum, án þess að mæta nokk-
urri hindrun. Hann settist við
eitt borðið og hámaði í sig
steikt nautakjöt, eplaköku og
búðing. Þegar hann var mettur,
trúði hann veitingaþjóninum
fyrir þeirri dapurlegu stað-
reynd, að harla langt væri síðan
hann hefði verið í nokkrum
kunningsskap við skotsilfur.
“Og vertu nú snöggur að
kalla á póla,’’ sagði Soapy að
lokum. “Láttu ekki almennilega
menn þurfa að bíða.”
“Ekkert með lögga að gera
þín vegna,” svaraði þjónninn
með rödd, sem var mjúk eins og
smjörgrautur, en augun voru á
litinn eins og Manhattan Cock-
athugaði af mikilli kostgæfni
rakskálar og blekbyttur, sem
voru til sýnis innan við glerið.
Nálægt tveimur metrum frá
glugganum stóð risavaxinn lög-
reglúþjónn og hallaðist upp að
vatnspósti alvarlegur á svip.
Hugmynd Soapys var að ieika
nú hlutverk hins auðvirðilega og
fyrirlitlega kvennaveiðara. Snöt
urt útlit fómarlambsins og nær-
vera lögregluþjónsins ollu því,
að hann trúði nú staðfastlega
að brátt mundi hann finna hið
eftirþráða tak réttviísinnar þétt
um handlegg sinn. Takið, sem
tryggja mundi honum vetrar-
setu á litlu, hlýju og vingjarn-
legu Eyjunni.
Soapy lagfærði hnútinn á
svörtu slaufunni, er kventrú-
boðinn hafði gefið honum og
hagræddi þvældum skyrtuiín-
ingunum, haillaði hattinum út
í annan vangann á glæpamanna-
vísu, og skakkaði sér yfir stræt-
ið á hlið við ungu stúlkuna.
Hann renndi hýru auga til ung
frúarinnar, hóstaði og humm-
aði og hafði í frammi á óskamm-
feilinn hátt látbragð og listir
kvennaveiðarans. Með öðru aug-
anu sá hann, að lögregluþjónn-
inn gaf honum nánar gætur. —
Ungfrúin færði sig um nökkur
tail.
Tveir veitingaþjónar slengduj skref, en beindi svo aftur ó-
Soapy með æfðum höndum á skilftri athygli að rakskálinni.
vangann út á grjótharða gang- Soapy færði sig óskammfeilinn
stéttina. Hægt og gætilega reis^ fast að hlið konunnar, lyfti hatt-
hann á fætur og dustaði rykið inum og sagði:
af fötum sínum. Handtaka virt-
ist ekki vera annað en fjarlægur,
rósrauður draumur. Eyjan var
stöðugt víðs fjarri. Lögreglu-
þjónn, sem stóð úti fyrir lyfja-
búð skammt frá, gekk hlæjandi
leiðar sinnar niður strætið.
Soapy gekk fram hjá fimm
íúsasamstæðum, áður enn hann
hafði hugrekki til þess að gera
enn þá eina tilraun til þess að
áta handtaka sig.
Ungur kvenmaður, búinn fá-
tæklegum en snotrum klæðum,
stóð úti fyrir sýningarglugga og
”Halló, næturfjóla. Langar
þig ekki að leika þér við mig í
garðinum mínum?”
Lögregluþjónninn fylgdist
með því, sem fram fór. Hin of-
sótta ungfrú þurfti ekki annað
en að benda með fingrinum, og
Soapy hefði verið kominn áleið-
is til sinnar margþráðu vetrar-
hafnar á Eyjunni. Sem snöggv-
ast fannst honum hann skynja
þægileg hlýindin á lögreglu-
stöðinni. Unga stúlkan sneri sér
að honum, rétti út hendina og
greip í frakkaermi hans.
“Jú; sannarlega, Mangi
minn,” sagði hún glaðlega. “Eg
hefði verið búin að stinga upp
á því að fyrrabragði, hefði ekki
lögginn verið að lóna þarna.”
Með unga kvenmanninn hang-
andi í erminni líkt og klifurjurt,
sem styðst við eikarbol, gekk
Soapy fram hjá lögregluþjónin-
um og var myrkur í huga. Hann
virtist vera dæmdur til þess að
ganga laus.
Á næsta götuhomi hristi hann
förunaut sinn af sér og hljóp frá
honum. Hann staðnæmdist í
borgarhluta þar sem léttúðug-
ustu konur og skemmtanafýkn-
ustu karlmenn borgarinnar söfn-
uðust saman á kvöldin. Konur
'í loðkápum og karlar í þykkum
vetrarfrökkum streymdu þar
um götumar með gleðibragði
iþrátt fyrir vetrarkuldann í löft-
inu. Skyndilegur ótti greip
Soapy um það, að einihver álög
meinuðu honum að verða tekinn
fastur af lögreglunni. Hræðsla
við að svo væri, nálgaðist skelf-
ingu. Þegar hann rakst á lög-
regluþjón, sem breiddi slórandi
úr sér úti fyrir veitingahúsi,
greip hann í það hálmstráið, að
vekja eftirtekt hans með því að
hafa í frammi ólæti og hávaða á
götunni.
Soapy byrjaði að öskra og
vaða elginn með alls»konar
drykkjulátum, svo hátt sem
rödd hans leytfði. Dansandi og
gólandi orsakaði hann mikla
truflun og ónæði á götunni.
Lögregluþjónninn sneri kylf-
unni í hendi sér og vék sér að
borgara sem fram hjá gekk og
sagði við hann:
“Þetta er einn af piltunum frá
Yale háskólanum. Hann heldur
hátíð í tilefni af skrokkskjóð-
INNILEGAR JÓLA OG NYÁRSÓSKIR
til vorra mörgu vina ,
★
Canada Pacific Hotel
SELKIRK, MANITOBA
★
W. G. POULTER, eigandi