Alþýðublaðið - 03.09.1960, Síða 15

lækkaði hann róminn. Þeir
stóðu og hvísluðust á. Eg sá
að Ameríkaninn leit einnig á
mig, svo sagði hann eitthvað
við Ted. Ted var eins og á báð-
um áttum, svo kinkaði hann
kolli. Mér fannst hann hálf
aumingjalegur.
Þegar þeir voru farnir gekk
hann til mín. Hann var ein-
kennilegur á svipinn.
„Hvað er að, Ted?“ sagði
ég. „Um hvað voruð þið að
tala?“
Mér til mikillar undrunar leit
hann undrandi á mi'g.
>,Ég gerði hlut, sem ég bjóst
ekki við að ég mundj nokkru
sinni gera. Ég reyndi’ að koma
í veg fyrir að verk yrði unnið
til fulls. Ég bað þá um að
sleppa þér og láta þig fara
aftur ti'l íslands “
,,Það geiurðu ekki hafa
gert Hverni^ gaztu gert
það?“ Ég fann að ég var mjög
reið. „Ég YIL ekki fara aítur
þangað. Ég tók þetta að mér
og ég hef hugsað mér að Ijúka
við það. Þú hefur ekki leyfi
ti'l að haga þér svona!“
„Víst hafði ég leyfi til þess!“
Hann var svo ákveðinn. að
érr varð hálfhrædd. Áður en
ég náði að svara hafði hann
dregið mig að sér og tók mig
f faðm sér skyndi’lega og eins
og ósjálfrátt en blíðlega. Dökk
augu hans- htU’ inn í mín. „Ég
hef leyíi til þess,“ tautaði
hann. „Vegna þess að ég elska
þig, Sylvia!“ Og varir hans
snertu mínar.
Þetta var langur koss. Ég
var svo örugg f faðmi hans og
ée var í sjöunda himni. Ég
hafði óskað þessa svo lengi, ég
hafði þráð hann svo mjög.
„Já,“ heyrði ég sjálfa mig
tauta líkt og í draumi.
„Já, elsku Ted, já!“
Hann hélt mér frá sér og lei’t
rannsakandi á mig.
„Finnst þér það sama? Elsk-
arðu mig Sylvia? Segðu að þú
elskir mig!“
,,Ée- geri' það! Ég geri það!
Ég held að ég haíi elskað þig
frá þvf að ég sá þig fyrst.“
Augu hans ljómuðu og al!t
andlit hans ljómaði einnig af
hamingju. Svo varð hann al-
varlegur. Hann sleppti mér og
sté nokkur skref aftur á bak.
„'Nei! Ég er ekki með öll-
um mjalla! Ég átti ekki að
gera þetta. Þú hafðir á réttu
lað standa, Sylvia, Ég hef eng-
an rétt ti'l að segja slíkt og
annað eins . •. eða að segja
þér að ég elski þig!“
Varir mínar voru sárar, sár-
ar eftir kossa hans. Ég teygði
mig eftir honum. ,,Þvf ekki,
Ted? Hvers vegna segirðu
þetta? Þegar við vitum að við
elskum hvort annað ...“
„Þú skilur þetta ekki!“
Hann hvæsti á mig og stikaði
fram og aftur um gólfið eins
. og 'ljón í búri. „Skilurðu_ekk-
ert? Ég er með í þessu! Ég er
í þessu! Þú ert það ekki' eða
réttara sagt þú verður það
ekki þegar þessu er lokið. Það
er munurinn, Sylvia, munur,
sem aldrei er hægt að jafna.
Þú hlýtur að skilja það.“
Ég lét fallast niður á stólinn
aftur, ég var enn utan við
mig eftir kossa hans. „Ég skil
ekkert,“ sagði ég. „Ekkert
nema þá dásamlegu staðreynd
að við elskum hvort annað.
Hvaða máli' skiptir aUt hití?“
„Ég skal reyna að skýra það,
elskan mín. Hlustaðu á mig.“
Hann dró stól að hlið mér,
settist og tók um hönd mér.
„Það er langt síðan ég valdi
mitt starf,“ sagði hann. „Ég
valdi það ekki' í blindni, ég
vissi hvað ég var að gera, ég
hafði verið aðvaraður. Mér
var sagt að ég mundi alltaf
vera á ferðinni', aHtaf í hættu.
Ég gæti aldrei fest rætur
neins staðar. Allt í lagi,. cg
tók það eins og það var. Kona,
heimili og börn voru ekki það,
sem ég þráði. Ég vissi að ég
gat ekki fengið það, sem lífið
■veitir fólki yfirleitt og kærði
mig heldur ekkert um það.
Ég vildi fá eitthvað æsandi,
kannski hei'ðursmerki og svo
vildi ég finna að ég væri að
gera landi mínu gagn. Sumt
fólk kallar það að gera skyldú
sína.“
„Ég veit það,“ sagði ég lágt.
„Ég er farin að skilja hvað
það er.“
„Stundum borgar maður
skylduræknina dýru verði,“
sagði hann og rödd hans var
bitur. „Ég veit það. Stundum
gi'eiðir maður meira en hægt
er.“
Ég tók um hönd hans. Hann
var svo örvæntingarfullur á
svipinn að mig sveið í hjarta-
stað. „En Ted, það hlýtur að
vera gerlegt að gera skyldu
sína og fá aUt hitt líka!“
Hann hristi' höfuðið. „Nei,
ekki f mínu starfi. Ekki þegar
maður vinnur að því sama og
ég. Það er hægt annars staðar.
í hernum, í sjóliðinu, f utnrík-
i'sþjónustunni. Stundum er það
að vísu erfitt, en það er alltaf
gjörlegt. En ekki þegar mað-
ur vinnur í „Leynideildinni“.
Ekki’ þegar maður getur horf-
ið hvenær sem er og fundizt
aftur á líkhúsi i Ankara eða
Singapore eða kannske í
London. Hvað verður þá um
konu og börn?“
„Hættu þá í „Leynideild-
inni“,“ sagði ég. „Hættu!
Vertu eins og við hin og lifðu
venjulegu lífi!“
Hann tók fast um hönd
mína. Svo hristi' hann höfuð-
ið „Nei, Sylvia. Ég get það
ekki. Þetta er mitt líf.“
Éa- rétti fram höndina og
strauk um vanga hans. „Ég
skal vera þitt líf, elskan min.
Leyfðu mér að reyna. Gerðu
það, leyfðu mér að reyna!“
„Nei!“ Hann reis á fætur
og gekk frá mér. „Ef við
gleymum þessu, ef ég segi
aldrei’ framar að ég hafi rétt
til eins eða neins, sem þér
viðkemur, þá getur þetta ekki
verið jafn erfi’tt. Kannske
getum við bæði tvö gleymt!“
„Gleymt!“ Ég leit á hann.
mér að þú elskir mig? Þegar
ég elska þig? Finnst þér að
við eigum að gleyma því að
allt þetta hafi skeð? Áttu við
það, Ted? Þú veizt betur, ástin
mín. Vi'ð gætum aldrei gleymt
„Gleymt! Þegar þú hefur sagt
því þó við reyndum það. Og
ég hef ekki hugsað mér að
reyna það!“
„Þú verður, Sylvia. Mér
finnst það mjög leit:. Þetta
var aðeins augnabliks verk-
leiki. Ég viðurkenni það. Þetta
var allt mér að kenna. En
þetta er í fyrsta sinn sem ég
hef orði'ð ástfan-ginn. Ég hef
aldrei leyft mér að verða það
fyrr. Ég hef forynjað mig gegn
þvf O'g mér hefur tekizt það.
En svo komst þú!“
Ég reis á ftur og gekk til
hans. f þetta -skipti tók harn
mig ekki í faðm sér, hann
starði aðeins í augun á mér,
andlit hans var fagurt en
kuldlegt, gríma sem ég var
svo vön. Ég "kyssti hann á
kinnina.
„Þetta gengur allt,“ sagði
ég. „Það verður að ganga! Það
VERÐUR! Það getur ekkert
skeð þegar við elskum hvort
annað!“
Hann leit undan og gekk
aftur eirðarlaust um gólf. „Þér
skjátlast. En við höfum ekki
tíma til að ræða það hér. Við
höfum nóg að gera.“
„Þú ert harður, Ted,“ taut-
aði ég. „Kannski' er þetta rétt
hjá -þér. Það getur beðið. Það
er hvort eð er ekkert, sem
getur breytf því. Hvers vegna
vildirðu senda mig aftur til
íslands? Hvernig dirfðistu að
leggja það til?“ Ég reyndi að
vera reiðileg, en það var lé-
leg t;’raun!
„Veikleiki enn,“ svaraði
hann. „Gg það undirstrikar
einmitt það, sem ég var að
reyna að segja þér. Og ég má
ekki sýna nein veikleika-
merki. Ég bað foringjann um
að leysa þig frá störfum vegna
þess að ég óttaðist um þig og
hann neitaði að gera það-
Hann sagði að þú réðir því
sjálf. Ég foýst við að hann hafi
vitað hvað þú myndir segja,“
„Hann hafði á réttu að
standa. Ég vi'l ekki'draga mig
í hlé. En því er það hættulegra
★
Helen
Sayle
núna?“
Ted tók fram pípuna sina
og smjattaðj á henni,
„Vegna þess, sem skeði, vit-
anlega. Við höldum ekki að
neinn gruni þig, en við getum
ekki verið vissir. Og ef V. eða
óvinurinn hefur minnsta grun
um að þú sért ekki sú rétta
Bertha — eða að hún sé í
samningamakki við okkur —
þá gei’a þeir sínar ráðstafanir.
Já, hættan er meiri en fyrr.
Því vildi ég að þú færir aftur
til íslands11.
„En ég er enn í þessu. Hvað
á ég að gera nú?“
Hann glotti hæðnislega eins
og svo oft áður. , Allt í lagi,
Bertha Pangloss, fyrst þú endi
lega vilt leggja lífið að veði!“
Bertha! Þessu var öllu lok-
ið í hans augum. En hjartað
söng í brjósti mér og ég vissi
að það gat ekki verið, að öllu
væri lokið. Það sem var rétt
að byrja. Okkar tími kæmi
þegar öllu hinu væri lokið.
„Já, ég heimta það“, sagði
ég léttilega. „Hvað er nú?“
„Það er ekkert sérstakt.
Farðu aftur heim til þín og
bíddu þar. Við gætum þín eins
og fyrr. Sama símanúmer,
15
sömu fyrirskipanir, sama hæs
in. Það getur verið að þeir
taki það til bragðs að láta sétn
þeir sjái þig ekki og reynl
aðra leið til að ná í formúli-
una. Eða kannske hugsar V.
sig líka um og hættir við allt.
Við verðum að bíða og sjá til.
Og ég held að það sé bezt að
við förum. Þokunni er að
Iétta“. s
Hann gekk að gluggatjöld-
unum og dró þau til hliðait.
Veikt sólarljós streymdi inn í
herbergið. „Já, henni er að
létta. Og þar hverfur vörnin
okkar. Ég fylgi þér út bak-
dyramegin, þar er mjó hliðar-
gata, gakktu eftir henni þang-
að til þú kemur að Exhibition
Road. Þá áttu að fara til
hægri og út að Knightsbridgfe
og þar máttu taka bíl. Farðú
nú“. i
Ég vonaðist til að hann
myndi kyssa mig aftur, þegab
við gengum niður tröppurnar
og út bakdyramegin. En hanh
gerði það ekki! Andlit hans;
var jafn kuldalegt og svip-
brigðalaust og fyrr. Hann opn-
aði dyrnar. Ég sá út á mjóa
hliðargötu. -
,,’Vertu sæl, Bertha“, sagðl
hann og ýtti við mér. „Við
gætum þín og bíðum eftir aS
þú hringir“.
9.
Ég gat ekki um annað hugs-
að en að Ted elskaði mig og
það var sennilega vegna þess,
sem ég villtist og hafði ekki
hugmynd um hvar ég var.
Loksins komst ég inn á
Brompton Road. Það varð
stöðugt sterkara sólskin. Ég
nam staðar og spurði lögreglu
þjón til vegar. Ég komst inn
á Knightsbridge Road og hin-
um megin götunnar var Hyde
Park. Garðurinn var eitthvað
svo vesældarlegur f þessu
sterka sólskini, nakin trén
teygðu greinar sínar til him-
ins. En það var ekkert, sem
gat skert hamingju mína. Ég
stikaði áfram og ráðgerði
framtíð mína við hlið Teds,
en ég gleymdi samt ekki a§
líta um öxl af og til. Það sást
ekki til feita mannsins, eða
neins annars að elta mig. Mér
fannst allir sem ég sá, vera
ósköp venjulegt fólk. En
hvernig átti ég líka að vita
hver var að elta mig og hver
ekki?
Ég laúmaðist fyrir hornið í
Hyde Park niður Constitution
Hill og fram hjá Buckinghana
Palace. Verðirnir stóðu þar ám
þess að hreyfa sig og ég sá
nokkra ameríkana standa þar
og dást að þeim. Móðir, faðir
og tvær litlar dætur.
Þegar ég gekk fram hjá
heyrði ég að móðirin sagði:
„Gladys! Vertu ekki að stríða
manninum. Hann hreyfir sig
ekki fyrir því!“
Maðurinn hennar smellti a£
mynd með ljósmyndavélinni
sinni og sagði: „Þetta verður
eitthvað að sýna heima s
Indíanapolis!"
Alþýðublaðið — 3i sept.1960 JJ,