Kirkjublaðið - 01.01.1892, Blaðsíða 10
10
og skólameistarinn segði við drengina: »Segi nú sá seki
til sín, því að hann skal reyndar fá það«. Jeg hef ekki
■minnstu ástæðu til að ætla ritstjóra Fjallkonunnar, að
hann feðri greinarnar ranglega, eða leyfi að það sje gjört.
Og jeg er þá jafnframt fullkomlega samþykkur Samein-
ingunni í ályktun hennar út af þessu, að það er ódrengi-
legt af þjóni kirkjunnar, hvort sem hann er talinn að
vera hinn merkasti eða ómerkasti, að gefa kirkju og
kristindómi slík olnbogaskot, falinn inni í hóp stjettarbræðra
sinna. Innilega vildi jeg óska, að jeg færi hjer alveg
villt, aðþessar prestkendu Fjalikonu-greinar væru rangfeðr-
aðar, og þessi áfellisorð mín væru markleysuorð, sem
hvergi kenndu staðar. Því miður þori jeg eigi að vona
það, en hugga mig við það, að hjer sje eigi að ræða
nema um sára-örlítið brot hinnar íslenzku prestastjettar,
og að þetta sára-örlitla brot sjái að sjer og kjósi það
heldur framvegis, að bera upp sín vandkvæði yfir kirkj-
unni einarðlega í vinahóp. Yjer stjettarbræðurnir ættum
að vera þeir bræður í anda og sannleika, að vjer leituð-
um fyrst og fremst hver til annars innbyrðis með athuga-
semdir vorar og efasemdir, með aðflnningar vorar og um-
bótarkröfur. Kærir bræður! Villum eigi liðsmennina með
því að kalla á þá með herlúðri óvinanna.
»Eina blaðið hjer á landi, sem hingað til hefur flutt
ritgjörðir um kirkjuleg mál«. Það eru ekki svo miklar
ýkjur, en þær ritgjörðir hafa viljað fella, ekki reisa. Vit-
anlega, það þarf opt fyrst að rífa til þess að byggja á
eptir. En þegar haldið er áfram bara að rífa og rífa,
þá verður síðast ekkert annað eptir en rústir, og rúst-
irnar hafa blasað við vonarsjónuni Fjallkonunnar, sem
fyrirheitna landið,— kirkjurústir, — og að því leyti hefur
Fjallkonan frá fyrstu verið »kirkjulegt málgagn«.
Fjallkonan rífur, en hún byggir ekki upp. Því var
það orð í tíma talað, sem sjera Olafur Olafsson á Lundi
sagði í sumar í synodusræðu sinni — brot úr henni stend-
ur í 1. nr. Kirkjublaðsins, og má, ef vill, jafnframt skoða
sem inngangsorð ritstjórans—, að vjer gætum eigi lengur
hlutlausir setið, þegar það hús, sem vjer erum kallaðir
til að uppbyggja, er rifið niður fyrir augum vorum. Þeg-