Kirkjublaðið - 01.05.1892, Page 2

82
Kafli ur kirkjuvígsiuræðu, fluttri við Hagakirkju
24. sd. e. trt. 1891.
Eptir
síra Olaf Olafsson í Guttormshaga,
. . . . Uppi yfir hverjum kirkjudyrum ætti að standaletr-
uð þessi alvarlegu orð Drottins vors: »Ekki munu allir
þeir, sem til mín segja: herra, herra, koma í himnaríki«;
því þó að það sje mikilsvert, að menn komi í kirkjuna,
þá er samt hitt meira vert, hvernig menn koma þar.
Það eru ávaxtarlausar kirkjugöngur og blessunarlaus
guðsþjónusta, sem skapast eingöngu af gömlum vana án
þess að menn finni hjá sjer innvortis hungur og þorsta
eptir guðsríki. Það er ekki sönn guðsþjónusta, þó að
menn komi til kirkju, ef menn koma þangað með gáleysi,
ljettúð og hugsunarleysi, ef menn koma þangað með hje-
gómlegum metnaði í hjartanu. Eigi menn að koma á
nokkurn stað með sannri auðmýkt í lijarta sjer, eigi menn
nokkurstaðar að finna sig sem bræður og systur; þá er
það í kirkjunni; það erí kirkjunni fremur en nokkurstað-
ar annarstaðar að allir eru jafnir og enginn hefir af
neinu að hrósa sjer fram yfir annan. Það er ekki sönn
guðsþjónusta, þó að menn komi í kirkjuna, ef menn koma
þangað með hjartað fullt af óvild til bræðra sinna, fullt
af elsku til heimsins og heimsins gæða, frásnúið kristileg-
um kærleiks- og auðmýktaranda; og það er einmitt af
vörum þessara manna, að þau orð hafa hljómað og hljóma
að kirkjugöngur og opinber guðsþjónusta hafi litla þýðingu
og gjöri mönnum lítið gagn. Slíkir menn koma ekki í
kirkjuna til að leita að hinu eina nauðsynlega, og því er
ekki von að þeir finni það. En hver sá, sem kemur í
kirkjuna, með hjartað fullt af lifandi trú, sönnum kær-
leika til Guðs og manna og kristilegum auðmýktar og
lotningar anda, hann hefir ekki komið og mun ekki koma
til ónýtis á þenna helga stað; hann tignar og tilbiður
Guð í anda og sannleika, og hlýtur lika þá blessun, sem
Drottinn hefir heitið þeim, sem tilbiðja hann af trúuðu
hjarta. Jeg vitna í þessu efni undir reynslu yðar, þjer
sem elskið Drottin sjálfan, orð hans og hús hans, þjer