Kirkjublaðið - 01.09.1893, Blaðsíða 3

147
Mín ástkær systir, orð mín reyndi’ eg lijer
að efna; — þjer um spárnar sízt rjeð skakka. —
Jeg sendi mína kveðju’ og þakkir þjer
um þrungin ský frá eigin grafar bakka.
STEFÁN THORARENSEN.
Kvæði þetta orti sjera Steían heitinn íám vikum áður en hann
lagðist banaleguna, og er það hið síðasta frá hans hendi.
----------------—
Sunnudagaskólar, uppruni þeirra og útbreiðsla.
Eptir kandídat Jón Helgason í Kaupmannahöfn.
1 kirkjugarði einum í Gloucester er legsteinn, sem
þessi orð eru Jiöggin á: »Það eyra, sem heyrði hann,
taldi hann sælan og það auga, sem sá hann, gaf honum
vitnisburð. Því hann hjálpaði hinum snauða, er kveinaði,
og föðurleysingjanum, sem engan aðstoðarmann hafði.
Blessun föðurleysingjans kom yfir hann, og hann fyllti
bjarta ekkjunnar með fögnuði« (Job. 29, 11.—13.). En
sá, sem undir legsteini þessum hvílir og þessi fögru orð
eru heimfærð upp á, er prentari einn og blaðútgefandi frá
Gloucester, líobert Raikes, sem andaðist 1811, 76 ára gam-
all, eptir heiðarlega afiokið æfistarf. En minnismerki það,
sem hann reisti sjer í lífi sínu, mun verða miklu eldra
en legsteinn sá, er vinirnir reistu honum dauðum, því það
minnismerki eru hinir svo nefndu sunnudagaskólar, sem
hann varð fyrstur til að stofna. Raikes var alvöragefinn
trúmaður, sem hafði opin eyru fyrir neyðarstunum aum-
ingjarma, sem heimurinn hefir gleymt, að til eru, eða
lokað inni í einhverjum klefa, til þess ekki að geta heyrt
kveinstafi þeirra. Raikes barðist fvrir því, að bætt yrðu
kjör óbótamannanna, fanganna í fangelsunum; hann leit-
aðist og við að bæta kjör hinna vitskertu í vitfirringa-
stofnunum, sem voru í alla staði hin bágustu; en það
voru þó einkum og sjer í lagi börnin, sem áttu einlægan
og ástríkan vin í Raikes. Og af því það var kærleiki
Krists, sem þvingaði hann, bar þjónsverk hans hina
blessunarríkustu ávexti. í Gloucester, eins og mörgurn
öðrum verksmiðjuborgum, var fjöldi barna, verkmanna-
barna, sem alla daga vikunnar Ijet fyrirberast á stræt-
um úti, tilsjónarlaust að mestu leyti, því foreldrarnir urðu