Kirkjublaðið - 01.10.1893, Síða 8

184
Elísabet var ekki bráðgjör í bernsku að líkamsvexti,
heldur veigalitil og feimin. Hún var nokkuð ein sjer og
alvörugefln í hinum glaða hóp á heimilinu og átti allt
athvarf hjá móður sinni. Eptir dauða móður sinnar gaf
hún sig meira að systrum sínum og vandist smám saman
á að taka þátt í skemmtunum þeirra. Hún var fríð stúlka
sýnum, há og grannvaxin, með ljóst lokkasafn, fagureygð
og einkar góðleg á svipinn. Þessi æskuár fram að tvi-
tugu tók hún rnikinn þátt í allri saklausri heimsgleði, og
raiklu minna var þá um kirkjugöngur hjá henni en út-
reiðir og dansleika.
Þetta fjöruga æskulíf hennar hafði eflaust mjög mikla
og góða þýðingu fyrir lif hennar seinna. Heilsan styrkt-
ist eg hún þekkti af eiginni raun hina syndlausu gleði,
sem líflð hefir að bjóða, og lærði að vera mild í dómum
sínum einnig þá, er hún hafði fyrir sjálfa sig hafnað allri
slíkri gleði.
í veraldarglauminum gjörði trúaralvara’ bernsku-
áranna, samfara minning móðurinnar, vart við sig með
köflum, sem sjá má af dagbók hennar. Hún leitaði Guðs
en fann hann ekki. Hún leitaði hans í náttúrunni, en
blómin fölna, sumarið er stutt, allt er fallvalt. Að vísu
sjest »hans eilífl máttur og guðdómur« í hinu skapaða,
en sjálf »skepnar stynur«, og henni verður ekkert að
orði, þegar sálin leitar ljóss og krapts á eilífðarbraut
sinni. Dyggðakenningar hinnar útlíðandi vantrúaraldar
fullnægðu henni ekki. Hún leitaði loks að dæmi móður
sinnar í sjálfri heilagri ritningu, en hún kunni ekki enn
þá að lesa þá bók. Henni farast svo orð í dagbókinni
frá þeim árum: »Þó að jeg geti kannastvið trúverðleika
bifliunnar, þá get jeg víst aldrei fundið til þess í hjart-
anu«.
En fyrirheiti frelsarans: »leitið og munuð þjer finna«,
kom þó fram við hana. Nafnfrægur ræðumaður af
kvekaraflokki, Sarery að nafni, kom snemma á árinu
1798 yfir til Englands frá Ameríku og flutti Guðs orð
víða um landið. Þegar hann kom til Norwich (austar-
lega á Suður-Englandi) fór Elisabet eins og aðrir af
heimilinu til að hlusta á hann, hún var þá 18 ára. Mest