Kirkjublaðið - 01.10.1893, Page 10

166
reyndi ekki að bæta í orði og verki. Og það var ein-
hver töfrakraptur í þessu kærleiksríka hjarta. Henni á-
vannst þar að bæta og laga, sem allir voru frágengnir.
Allir þorðu að eiga hana að trúnaðarmanni, þeir fundu
að þar var hinn »þagmælski kærleikur, sem trúir öllu,
vonar allt, umber allt«. Spilltustu glæpamenn viknuðu
við orð hennar og ljetu af guðlasti sínu, því að »slíkur
engill hlyti að vera sendur af góðum Guði«. Og orðið sem
hún flutti til hinna sjúku sálna var Guðs orð. Hún bað
fyrir þeim og hún bað með þeim. Eptir hana eru þau
heimsfrægu orð, að »kærleiki til sálarinnar er sálin i
kærleikanum« (charity to the soul is the soul of the
charity). Hún spurði ekki um trúarjátningar hinna bág-
stöddu. Hún forðaðist allar átölur fyrir liðinn tíma, neyð-
in er söm, þótt hún sje verðskulduð. Náðin í Kristi var
hið fyrsta og síðasta i öllum boðskap hennar. Það var
hin eina trúarsetning, sem hún vildi rótfesta í hverju
mannshjarta. Fram að þritugsaldri flutti hún trúarboð-
skap sinn einslega og við daglega húslestra heima hjá
sjer, en upp frá því prjedikaði liún stundum fyrir stórum
samkomum, og hreif hjörtu áheyrendanna. Sem kunn-
ugt er hafa kvekarar enga presta, en hver þeirra talar
á guðsþjónustufundum, sem »andinn kemur yfir,« hvort
heldur er karl eða kona.
Elísabet Fry varð brátt góðkunn í hinum fátæku
hverfum Lúndúnaborgar og á sjúkrahúsunum og þá ekki
siður í sveitinni i kringum búgarð þeirra hjóna, en heims-
fræg varð hún fyrst, er hún ljet móðurumhyggju sína
koma niður á afbrotamönnunum í fangelsum hinnar stóru
borgar. Mannsaldri á undan hafði ágætur maður, Jón
Howard að nafni, lagt lífskrapta sína og loks lifið sjálft
í sölurnar til að bæta hina ómannúðlegu og ósiðlegu
fangavist í prísundunum. I flestöllum siðuðum löndum er
sú vistarvera nú orðin svo góð, að hún enda tekur fram
kjörum marga frjálsa manna, hvað alla aðbúð snertir, en
í byrjun aldarinnar var ástandið hræðilegt. Newgate-
prísundin í Lundúnum var ein hin alræmdasta. Elísabet
steig þar fyrst inn fæti i febrúar 1813 og henni leið al-
drei úr minni sú sjón. I 4 herberjum fremur litlum (alls