Kirkjublaðið - 01.10.1893, Síða 13
189
unar. Þetta, og margt fleira til bóta, náði að kalla allt
framgangi, og slík kristileg kvennfjelög til líknar band-
ingjum komust á um allt landið, og hafa þaðan breiðst
út um víðan heim í ýmsum myndum.
í 20 ár vann hún að þessu líknarstafi, og ferðaðist
fram og aptur um landið og var henni alstaðar tekið
tveim höndum og víðast hlýtt. Orðstír hennar hafði nú
borizt út um allan hinn siðaða heim og hvaðanæfa var
ráða hennar leitað til allskonar mannúðarframkvæmda.
Kongurínn á Sandvíkureyjum skrifaði henni og bar sig
upp undan því við hana, hvað þegnar sínir væru orðnir
drykkfeldir, og bað hana að kenna sjer holl ráð, að af-
stýra því böli. Þar korn um síðir að hún varð við til-
mælum vina sinna að koma yfir um til meginlandsins til
uppörfunar og leiðbeiningar. Sjálfir konungarnir buðu
henni á sinn fund og var hún vel metinn gestur hjá
konungum Frakklands, Belgíu, Hollands, Prússlands, Hann-
óvers og Danmerkur. Hún var á ferðinni um þessi lönd
og fleiri á árunum 1836—43. Henni var boðið tii Pjet-
ursborgar en gat eigi sinnt því, en líknarráð hennar náðu
þó alla leið austur til Síberíu, til klakalandsins, þar sem
bæði frýs hauður og hjarta, og mennirnir eru enn ómild-
ari en náttúran. Við hirðir konunganna hjelt hún eigi
síður en í hreysum aumingjanna öllum siðum kvekara.
Hún sat hirðveizlur í dökkgráa, þrönga kvekarakjólnum
sínum prýðilausum og þúaði konungana jatnt sem aðra
en þeim fannst að eins því meira um hana. Hún ljet’
sjer þau orð um munn fara, að gott mætti láta af sjer
ieiða bæði i höllunum og í fangelsunum, »en heldur vil
jeg þó heimsækja fangelsin«, bætti hun við.
Hjer yrði oflangt mál að telja upp aliar þær greinir
kristilegrar mannúðar og miskunnsemi, sem hún kom fót-
um undir, og enn lengra mál yrði að telja allar þær teg-
undir kristilegs fjelagsskapar um víðan heim, sem á hef-
ir komizt að hennar dæmi og eptir hennar hvötum í ræð-
um og ritum. Það var látlaus sannleikur sem hún sagði
um sjálfa sig í banalegunni: »Þegar jeg var 17 ára göm-
ul stúlka, snart Guð hjarta mitt, og síðan hefi jeg aldrei
brugðið svo blundi, hvort sem jeg hefi verið sjúk eða