Kirkjublaðið - 02.04.1894, Blaðsíða 5

69
Jeg má ekki skilja svo við þetta mál, að jeg ekki
með örfáum orðum drepi á eina mikla og illa afleiðing
af því, að trúa á þennan ímyndaða, óvirkilega kærleik
t hjá Guði, trúa á þessa falsmynd af kærleikanum. Það
er deyfðin, kæruleysið um það, hvernig allt gengur í
mannfjelagslífinu, hálfvelgjan í öllum málefnum, sem til
eru milli himins og jarðar. Þegar menn eru farnir að
trúa því, að hinn eilífi kærleikur Guðs þýði sama sem
meinleysi og góðmennsku, sem lætur alla ná takmarkinu,
á hverri brautinni sem þeir ferðast, þá liggur skiljanlega
svo opið fyrir, að láta sjer standa á sama, hvernig ver-
öldin veltist, lofa öllu, sem uppi er í tímanum. að ganga
eins og verkast vill. Það er lika svo, að jeg sje menn
af vorri eigin þjóð með þessari grunnu skynsemisskoðun
á Guði og kærleikanum, stóra hópa af þeim, í því ástandi,
að þeir eiga engin eiginleg lífs-spursmál í eigu sinni, og
ekki heldur nein eiginleg dauða-spursmál, fyrir sjálfa sig
og þjóð sína. Þeim stendur á sama um allt; þeir eru
sannfærðir um, að það hljóti allt að fara vel á endanum
rjett af sjálfu sjer. Ef þeir biðja á annað borð, þá hljóð-
ar bænin þeirra svona: Gef frið um vora daga! — Ef
einhver af lífs-spursmálum og dauða-spursmálum lands og
lýðs eru dregin fram og reynt til að fá almenning til að
hugsa um þau og kasta sjer í alvarlega baráttu út af
þeim, þá er friðinum raskað. Og þegar svo er komið,
þá kveina og kvarta þessir friðarpostular um skort á
kærleika hjá þeim, sem uppi í baráttUnni standa. Að
brjóta niður eitthvað, sem illt er, til þess þarf stríð, opt
upp á líf og dauða. Og til að reisa það upp, sem gott
er, og láta það verða ríkjandi í mannfjelaginu, til þess
þarf líka strið, opt voðalega langt og strangt stríð. Slíkt
stríð þolist ekki af mönnunum, er trúa á hinn áður nefnda
» óekta kærleika. Þeim finnst allt slíkt strið fordæman-
legt; þeir setja upp dæmalausan helgisvipj halda að sjer
höndum og tala stórum og mörgum orðum um kærleiks-
leysið, sem komi fram í öllum þessum ólátum. Það þýð-
ir ekki að einkenna þessa menn frekar. Þeir eru til
beggja megin hafs. Þeir eru alstaðar til, þar sem menn
tilbiðja hina ósönnu skynsemistrúarmynd af kærleikanum.