Kirkjublaðið - 02.04.1894, Blaðsíða 12

76
holdinu«. Þessi vantrú heflr komið allra berast fram í
deilunni um hina postullegu trúarjátning. Hennar band
á orðsins kennurum við háskólana og orðsins flytjendum
í söfnuðwnum vill hin nýja Aríusarstefna ekki þola.
Lesendurnir hafl fyrir sjer greinina í Kbl. IV. 1 um
uppruna hinnar postullegu trúarjátningar, að því er dr.
Harnack skýrir frá, og sjerstaklega samanburðinn á hinni
fornrómversku játningu og hinni postullegu trúarjátningu
í þeirri mynd, sem kristin kirkja heldur henni nú.
Dr. Harnack dregur tvær þýðingarmikiar ályktanir
af myndunarsögu játningarinnar og mismun hinnar eldri
og yngri.
Onnur ályktunin er sú, að þar sem hin forna kirkja
þannig lagaði játninguna í hendi sjer, þá sje kristinni
kirkju fullheimilt að gjöra slíkt hið sama þann dag í dag.
Nú liggur áherzlan fremur á sumu öðru, svo sem lífssögu
Jesú Krists og fyrirmyndardæmi hans, og því æskilegt
að fá nýja eða nýjar formúlur í kirkjunni til að játa trú
sína, altjend samhliða þessari gömlu.
Allir sem eigi hneigjast að þeirri ósannanlegu skoð-
un, að þessi forna skírnarjátning kristinnar kirkju sje
orð, beint af munni frelsarans, verða í sjálfu sjer að kann-
ast við heimild kirkjunnar til að laga sitt eigið smíði,
virðist henni nauðsyn til þess, komist hún að þeirri nið-
urstöðu, að þetta játningarform sje eigi hið rjetta eða
heppilega. En við þessa nauðsyn vill eðlilega allur þorri
þýzkra gnðfræðinga alls eigi kannast, og því síður trúað
kristið safnaðarfólk. Auk fornhelgi játningarinnar stend-
ur hún svo óhagganlega grundvölluð á orðum heilagrar
ritningar og fer hvorki of skammt nje of langt. Þaðan
er lifskraptur hennar i kristnu safnaðaðarlífi, sem helzt
og rnun haldast þrátt fyrir aliar árásir.
Hin síðari ályktunin er þó miklu þýðingarmeiri og
leiðir dr. Harnack hana aðallega af viðaukum þeim, sem
játningin fjekk og getið hefir verið í Kbl. Ályktunin er
sú, að hin postullega kirkja og fornkirkjan yflr höfuð
talsvert fram á 2. öld, hafi eigi haft trú hinnar endanlegu
játningar; eða með öðrum orðum, að viðaukarnir sjeu
heilaspuni guðfræðinganna á öldunum næstu á eptir.