Kirkjublaðið - 01.07.1895, Blaðsíða 1

niánaðarrit
handa íslenzkri alþýön.
Y
RVÍK, JÚLÍ, 1893.
8.
Meðlæti og mótlæti.
Ilve gjarna vil jeg, Guð rninn faðir kæri,
að gleðistundir lífið allt mjer færi,
cn mótlæti sem minnst eða’ ekki neitt.
Mjer finnst það samkvæmt föðurelsku þinni,
rnjer finnst það líka hollast sálu minni
að gangi greitt.
En tnun jeg ekki mig á tálar dragá?
þvi rnarga sá jeg bjarta gleðidaga;
en lítt rninn andi hneigðist þá að þjer.
Hann vafði sig í völtum stundar-gæðum,
sig varða’ ei ljet, að eilifðar á hæðum
hans arfieifð er.
En stundum sá jeg myrka mótgangs daga,
er mátti’ ei vita til hvers kynni’ að draga;
í heimsins gæðum hverfleik einn jeg' sá.
Þá fann jeg, Guð, þú varst mjer allt í öllu;
og eilíf gæði’ í þinni friðar höllu
jeg þráði þá.
Guð, kenn mjer lífsins »skin og skúr« að meta,
sem skammtar þú, og lát það orðið geta
fil þess að draga mig æ meir að þjer.1
Gef jeg nieð þökkum þínum taki vilja.
rá Þítiurn kærleik ekkert lát mig skilja,
sem mætir mjer.
Br. J.