Kirkjublaðið - 01.07.1895, Blaðsíða 12

124
lenzka kirkjan, eins og aðrir góðir hlutir, þríflst bozt við
frelsið, þar sera aptur ánauðin drepur alla dáð. Fríkirkj-
ur erlendis styrkja oss einnig í þessari trú á sigri hins
góða.
Það er vegur til, án algjörðs skilnaðar, að skipa svo
raeð lögura sarabandinu milli ríkis og kirkju, að bæði
megi vel við una, að rainnsta kosti i bráðina, og í þá átt
gengur frumvarp sjera Þórarins »Um skipulag og stjórn
andlegra raála hinnar íslenzku þjóðkirkju«, er var fyrir
þinginu í hittiðfyrra. Næði það samþykki, væri kirkj-
an raeð því búin að fá umráð sinna eigin innri mála, en
ríkið hefði þá fjárráðin og umráð hinna ytri mála, svo
að þá væri minni þörf fyrir þau að segja í sundur með
sjer. Þannig er skipulag prótestönsku kirkjunnar á Þýzka-
landi. En fái kirkjan ekki þetta frelsi, hið allra bráðasta,
hlýtur hún að krefjast aðskilnaðarins, því uraráð innri
raálanna er lffsskilyrði fyrir kirkjuna. Einnig má setja
þau lög, er gefl þeim, sem standa vilja fyrir utan allan
kirkjufjelagsskap, meiri rjett, og að því stefnir frumvarp
Skúla sýslumanns á siðasta þingi »Ura gjaldfrelsi utan-
þjóðkirkjumanna, sem í engu kirkjufjelagi eru«. Hvort-
tveggja þetta er eptir minni hyggju æskilegur undanfari
hins algjörða skilnaðar, sem er takmarkið, er vjer verð-
um að stefna að, en sem bezt er að komist á smásam-
an með hægð. Þegar utn stórkostlegar breytingar er að
ræða, er áríðandi að flana að engu, heldur hugsa allt og
gjöra með gætni, því annars er hætt við að ávextirnir
verði eigi svo góðir sem verða mætti. Það má hvorki
gleyma sögulegri viðburðarás iiðinnar tfðar nje lítilsvirða
hið raunverulega fjelagsástand yfirstandandi tíðar.
Kirkjufjelagið hjer á jörðu mun jafnan bera með sjer
hin vanalegu einkenni mannlegra verka og stofnana, i
því að verða að ýmsu ófullkomið og standa sífellt til
bóta. Einnig frikirkjan hefir sína galla, en þeir eru færri
en í rikiskirkjunum, einkum nú þegar hin æðsta kirkju-
stjórn er hætt að vera kirkjuleg og stendur þannig í mót-
sögn við eðli kirkjunnar. Orðugleikarnir við að koma á
fríkirkju eru margir, sjerstaklega í þeim löndum, þar
sem ein viss kirkja er í reyndinnj eingöngu drottnandj