Kirkjublaðið - 01.03.1896, Blaðsíða 11

43
Mjer sýnist, að prjedikunarstóllinn ekki hafi heppi-
legt form; presturinn er of mikið hulinn fyrir tilheyrend-
unum, hann þarf að sjást allur frá hvirfli til ilja. Mjer
skilst að látbragð og limaburður ræðumannsins hljóti að
skerpa áhrif ræðunnar.
I staðinn fyrir prjedikunarstól vil jeg hafa rjett-
hyrndan pall, upphækkaðan með tveimur þrepum, og
ofur-gisnar og vciklegar grindur á pallsbrúninni til þess
að afmarka staðinn, og fyrir prestinn að styðja sig við.
Á fjórum hornum efra þrepsins standa súlur, sem bera
tjald (himin) með opnum bogum á fjóra vegu. Slík tjöld
voru brúkuð í fornkristni og hafa siðan verið höfð í ýms-
um myndum yfir ölturu og ræðupalla. Eitt slíkt tjald er
í dómkirkjunni í Reykjavík, en ekki er það í gotneskum
stýl.
Hyllu má hafa á hreifanlegum fæti í annari súlunni,
sem fram snýr í kirkjuna, til þess að leggja á bók eða
blöð.
Likan umbúnað og þetta færi vel að hafa við skírn-
arfontinn, sem helzt á að vera likur súlufæti.
Kirkjur hafa hingað til verið lýstar með kertaljósum,
þegar ljós þarf. Kertin bera óskira birtu, og á það ekki
illa við eðli rómanska stýlsins; en i þeim stýl eru allar
kirkjur byggðar, sem jeg þekki hjer álandi, að svo miklu
leyti, sem þær heyra undir nokkurn stýl.
En ef breytt er um stýlinn og hinn gotneski er not-
aður, þá álít jeg sjálfsagt, að hætta við kertin, en brúka
olíulampa-hjálma í þeirra stað; sú lýsing er fegurri og
jeg held líka ódýrri með tímanum.
Eptir eðli gotneska stýlsins á birtan að vera svo
mikil, að hvergi beri skugga á.
Með þessu kirkjuformi þurfa helzt að vera 14 krossar
á hverri kirkju, einn upp af kúlunni sem spíruþakið endar
í, átta á hvassburstum áttstrenda turnsins, fjórir á horn-
stöplum ferstrenda turnsins og einn á kórenda kirkjunnar.
eru vínkilrjett hvor gegnum aðra, og sá hluti hvelfinganna, sem er
innan við samí'örin (þar sem hvelfingarnar snerta, hvor aðra) er
tekin burt.