Kirkjublaðið - 02.03.1896, Blaðsíða 2

60
Drottins engill allar tíðir
oss er hjá í vöku’ og blund,
æfi styrkir, æsku prýðir,
elli geíur hvíldarstúnd;
leiðir oss á lífsins brautura,
leysir oss frá dauðaus þrautum,
vekur oss aí banablund,
boðar oss á Drottins fund.
V. B.
Nokkrar smágreinir um trúar- og kirkjumál.
Eptir sjera Matthias Jochumsson.
I. Inngangsorð.
Það er mæit, að ekki sje hollt íyrir heilsuveikan
mann að búa við dragsúg eða fyrir opnura gluggum og
gættum. Og ekki mun hóti hollara, að búa i þeirri bað-
stotu lengi, sem aldrei hefir »opinn« glugga.
Við þessar óiíku en jafn-óhollu vistarverur má vel
líkja kirkjunum eða trúarfjelögum manna og þjóða. —
Skálinn með dragsúginn er vantrúarkirkjan eða kirkju-
leysið, þar sem lrfsskoðanir manna ei u allar á reiki og
fiestar hugsjóuir eru orðnar haldlausar. En baðstofau
með byrgðu gluggana og dauðaloptið táknar hiu fornu,
bundnu kirkjufjelög, þar sem trúin er anuaðhvort orðin
að vantrú eða þröngn og sjúkri ofstækistrú, í mótsögn
viö mannvit og tíma. Hvorutveggju þessar öfgar eru
alkunnar af sögu og reynslu, euda er það alveg sam-
kvæmt þróunarlögmáli þvi, sem nú er kennt, að fram-
sóknin 1 trúar- og siðgæðisefnum veraldarinnar birtist
einmitt fyrir viðureign þessara ötga, — eins og kiukkan
getur því að eins gengið, að heugiiiinn tifi fram og aptur
en siöðvist ekki.
Sje trúin í orðsins viðasta skilningi (eins og sumir
vísindamenn ummerkja hana) sú lífsskoðuu manns, setn
kennir honum siöferðilegt lif, þá er þegar ijóst, að án
trúar stenzt eugiu siðmenning iengi. Þetta virðist reynsl-
an eða sagan hafa marg-saunað, og skal ekki hjer þrátta