Kirkjublaðið - 02.03.1896, Blaðsíða 11
60
Þetta er eigi nema byrjun, enda hafa þessir menn
ekki úr svo miklu að spila. Það var svo átakanlegt
þetta, að fátæku hjónin vildu varla þiggja hjálp af þess-
um fátæklingum. Ferðakostnaður þeirra er goldinn af
hernum erlendis, sömuleiðis eitthvað af húsverði og í-
gangsklæði þeirra. Islendingar hafa þá fætt þá undan-
farið, skulum vjer segja. Dálítið vinna þeir sjer inn,
líklega eins mikið og þeir þykjast mega missa af tfma
frá eiginlegum störfum sínum, svo gengur töluverður tfmi
til guðræknisiðkana þeirra, útgáfu blaðsins, skýrsluskripta
um »hernaðinn« o. s. frv. Látum það nú figgja á milli
hluta, jeg gjöri hvorki að lasta það nje lofa, en þykist skilja
að þetta háttalag þeirra sje eptir þeirra sögu og uppeldi
undirstaðan og skilyrðið fyrir lfknarstarflnu. Til líknarstarfs-
ins verður samt sem áður töluverður tírni afgangs, til
húsvitjana og heimavinnu við gjafirnar. Verðskulda þeir
nú fæði sitt fyrir það, tæpar 2 krónur á mann um
vikuna? Um það er spurningin. — Jeg geng út frá
hinu sem gefnu, að enginn amist við því, að fje
sjelagt þeim til að gefast aptur fátækum. — Vill höfuðstað-
ur landsins leggja af mörkum 8-1200 kr. á ári, auð-
vitað allt af frjálsum gjöfum, til að fæða og klæða 4 — 6
manns, sem verja hálfum tíma sínum — segjum ekki
meira — til að ganga um meðal fátækra og sjúkra og
vinna þeim til liknar á likan hátt og hjer er lýst að
framan? Um kaup eða laun er alls eigi að ræða.
Það þarf almenningur að skilja, jafnt æðri sem
lægri, að góðar eru aura- og matargjafir til bágstaddra,
hvaðan sem þær koma, en allra beztar eru þó gjafir
hvers og eins af sjálfum sjer, samkenningargjöf hjartans,
hluttakan, viðmótið og orðið, lyptingin til hressingar
og hagsbótar. Þar dugar ekkert nema persónulegu af-
skiptin. Hver getur sagt — svo að þetta sje tekið alveg
reikningslega — hverju það kann að nema í aurum, ein-
mitt í peningum, sem allt af er verið að klifa á, sem
þessir menn, fóstraðir af þeim öðlingi aldarinnar, sem
kærleikur Krists hefir heitast brennt, kunna að gefa voru
fjelagi með hressing og glaðning og glæðing sjálfsvirðing-
ar og vonar. Og þá er eigi að gleyma hreinlætinu. Það