Kirkjublaðið - 01.11.1896, Qupperneq 7

199
verður keildin svo stórmerkileg, og engu kvæðinu óskar
maður burtu við lesturinn, þó að yrkisefnið sje misjafnt.
Jeg hygg nú, að einmitt þetta, að sjera Valdimar heldur
sjer svo fast við sögu heilagrar ritningar, muni gefa ljóð-
unum sitt mesta og varanlegasta gildi. En það er meira
en hinn skáldlegi búningur á biflíusögunni i orðavali og
rími; eigin hugsanir og dómar höfundáríns koma þar
fram jöfnum fetum, eða hann bindur það í seinasta er-
indinu til ályktunar, sumstaðar þá með heimfærslu til
nýja testamentisins. Jeg get eigí neitað mjer um að
taka upp eitt slíkt erindi úr niðurlagi kvæðisins er heit-
ir »Elías í hellinum« (1. Kon. 19.):
Ei hvínandi stormur nje blossandi bál
nje brakandi jarðskjálfta feikn
oss birta Guðs himneska, heilaga mál
nje herma Guðs dýrðlegu miskunnarteikn
svo hreint og fagurt sem blærinn blíði,
sem birtir oss friðinn í lýðanna stríði.
Dómurinn um Biflíuljóðin verður eigi annað en sam-
huga þökk hinnar íslenzku þjóðar til höfundarins, því
innilegri því kærara sem efnið er hverjum einum.
Því hefir nýlega verið hreift*, Bókmenntafjelaginu
til hnjóðs, að það hafi »vísað frá sjer« Biflíuljóðunum.
Þetta er eigi rjett. Bókmenntafjelagið — hjer ræðir að eins
um Reykjavikurdeildina — tók handritinu tveim hönd-
um. Dómnefndin, sem að vanda var skipuð, kvað upp
það álit sitt, að »ljóðin væru framúrskarandi skáldrit,
eitt hið þýðingarmesta, sem enn hefir verið kveðið á ís-
lenzka tungu«, og rjeð nefndin fjelagsdeildinni því »ein-
dregið til að gefa Bifiíuljóðin svo fljótt út sem verða má,
því að bæði munu þau verða bókmenntum vorum til æf-
inlegs sóma og stórum auka vinsældir fjelagsins«. Á
deildarfundi 30. apríl 1892 var álit þetta lesið upp, og
samþykkt, að útgáfa Biflíuljóðanna skyldi »ganga fyrir
öllum bókum að undanskildum hinum venjulegum árs-
bókum«, þegar 1. bindi Landfræðissögu dr. Þorvaldar
væri útkomið. Þetta stóð óhaggað og hefði staðið, ef höf-
undurinn sjálfur hefði eigi farið fram á að skipta um
*) Sjera Fr. J. B. í Aldam. þ. á.