Sunnanfari - 01.04.1898, Page 2

50
sælum töfrum heillið mig!
— Það er inndælt að lifa, er iðar og tifar
af æskunnar fjörkippum sérhver taug
og baðast í skínandi ljósgeislalaug,
er lukkunnar sólrúnir vonin á enni mitt skrifar.
Eg er frjáls,
ég er frjáls!
Sko, minn hvíta háls;
heyrðu mér, lindin min, er hann ei fagur?
... E»að er sólskin og sunnudagur, —
á sumrinu’ er hátíðabragur.
Eg skal hlæja með ljósálfum, leika mér dátt
meðan loftið er fagurblátt, —
það skal gjalla minn æskunnar gleðislagur
og gígjuna stilli ég hátt, — svo hátt!
Eg skal leika mér, leika mér dátt
meðan ljómar á himni dagur!
„Æskunnar léttúð er ellinnar grátur!11
Svo orti skáldið, — ég heyrt hef það.
En er sama’ um léttlyndið ljúfa’— eða hvað?
-----Eg elska þig, hljómandi hlátur,
ég hirði’ ekki’ um það sem hann kvað!
Hver iðrast þess mundi’ að hann eitt sinn
var kátur
þó yfir hann raunirnar komi
í glóandi gleðinnar stað?
Það er gullstöfum ljómandi letrað það blað
í hans lífssögu’, er hann glaður var og kátur.
Og komi það til mín, sem kallað er „mæða“,
þá hlæ ég svo dátt
og dansa svo kátt
og þá syng ég svo skært og þá syng ég
svo hátt,
þessa ókunnu óvætt til að hræða,
að hún missi sinn töframátt!
Eg hræðist engar „undir, sem blæða!“
Nei, þið megið tala,
þið megið hjala
um þetta alt! -- ég er glöð og létt,
fæ und himninum bláum mér hressandi sprett
og hleyp yfir grundir og bala
sem áður þá eg var að smala
og árgolan sendi mér kælandi svala
í leynunum ljósgrænna dala!
Eg vil eitt,
ég vil eitt:
það að lifa,
að lifa!
Eg verð aldrei þreytt
meðan hjartað er heitt,
hvað sem í bækurnar örlögin skrifa.
Bara syngja’ og lifa! —
Bara syngja’ og leika sér, lifa!
2. Upp á við.
Birtst þú mér, guð, í þessum lita ljóma,
lyft mínum hug til þín!
—• Rennandi sól milli skýsveiga skín
er i skrúðgöngu fer hún með veldi’ og sóma
að lýsa hin önnur löndin sín.
— — Nú lykjast krónurnar blóma.
Grœnt, rautt og blátt hjá þér er, eygló, eitt,
alt rennur saman, verður fagurgylt!
Von, ást og gleði berðu’ á brjóstum þér,
blessuð, þær verður þú að senda mér!
Verði þæríméreitt, — þess bið ég heitt ...
æ, þetta kvöld er friðsælt, rótt og stilt!
Og þessi glittjöld, glæstum ofin rósum,
guð minn, eru það veggjatjöldin þín?
Hvar er þín höll í ljóma vafin ljósum?
Liggur hún bak við geislann, þarna’ er skín?
Dýrð þína opnar sólin, er hún sígur,
að eins til hálfs, en alt ég vildi sjá,
alt fyrir handan tjöldin, guð, þér hjá,
sjálfan þig grípur mín heitust hjartans þrá,
hugurinn til þín yfir tindinn flýgur!
Þín leitar í eldmóði öll mín þrá,
einmitt er sólin hnígur......
Bergmál:
„Svo fer það altaf er sólin sígur!“
3. llúu vaknar.
Viltu, litla lindin inín,
ljóðin þín mér kenna?
Hver hefur kent þér kvæðin þín, —
kent þér hægt að renna?
Ef mér væri innra rótt
eins og straumi þínum,
sæl ég skyldi’ um sumarnótt
sjónum loka minum.
Renna’ í blundi létt í lund,
um löngun mína dreyma,