Sunnanfari - 01.04.1898, Síða 5

— Eu ef það vantar? — Hvað þá? Verðurdimt?
— Ég elskað hef —það held ég; var það alt
tóint. hugarvingl og draumur? — En það var
þó sælt! — Nei, ekki, ekki’ að hugsa’ um slíkt!
— ég á að lifa, starfa, drepa hitt,
og ég hef drepið, drepið, drepið það!
Þarf ást til þess að eiga’ að sjá um bú?
þarf ást til þess að strokka’ og mjalta kú?
þarf ást til þess að eiga nógu gott?
þarf ást til þess að'sjá um fataþvott?
þarf ást til þess að elda góðan mat?
þarf' ást til þess að sníða’ og sauma fat?
þarf ást til þess að ala nokkur börn?
þarf ást til þess að mala rúg í kvörn?
Nei, ég á enga ást, en samt ég vona,
að unnið geti’ eg hlutverk mitt sem kona!
* *
*
Ég sagði „já“ — og honum gaf ég hönd.
Hvað hef ég gert? — Var þetta nokkur synd?
- Sór ég við guðs nafn ? O-nei, en ég stóð
við altarið — og það er guði vígt!
Ég stóð á helgum stað og laug. Og sjá!
það starði’ á mig af veggnum Kristsmyndm
svo alvarleg, og ásökun ég las
úr augum hennar, svip, — hún henti mér
til himins upp, — og ljómi bjartur lék
um ljósa brá og höfuð geislum krýnt!
Hver er mín sök ? — Ef sagt ég hefði „nei“,
var sundrað alt og framtíð minni spilt,
já, minni’ og minna, alt var eyiilagt,
að eyðileggja slíkt var líka synd.
En sök mín er: að sjálfa tældi’ eg mig,
og sjálfviljug í kyrkjuua óg gekk
og laug að guði’ og laug að sjálfri mér!
Það skelfir mig, það óttalega orð,
en öllu’ er lokið, — það sem ég hef sagt
ei verður aftur tekið: Til hvers er
að tala um slíkt? —- Nú er ég honum gift,
en aldrei, aldrei hjartað verður hans
og hvað svo.........................................
Klukkum er hringt, sko, hve kyrkjan ljómar,
kvíslast nú geislar um minu brúðarkrans.
Tónröddin hvelt. mér í eyrum ómar;
út er héðan geng ég sem konan hans.
Ljóskrónan glitrar og glerin brjóta
geislana, er streyma’ í húsið inn.
Augu mín finnast mér nú eins og fljóta,
alvarleg starir á mig Kristsmyndin!
2. Nú og fyr.
Dalgolan kveinar í kalviðaröngum,
I kvæðin sín flytur á haustkvöldum löngum, —
ég er leið á þeim sorgarsöngum,
sízt þeir mér fróa; —
þá var annað, er úti’ á móa
um ástir og von kvað lóa,
I og bergmálið hreimfagurt hljómaði í dröngum
af hrynfossa glymjanda’ í fjallgljúfrum þröngum,
[ og svanirnir sungu’ út hjá töngum
og sólblikið leit ég á vængjunum glóa.
Þá var gaman að lifa’ og leika sér
og láta álfana með sér hóa
í berginu, purpura-blóm þar gróa
j hjá basaltgöngum.
Svo tómlegt og kalt
er nú orðið alt
umhverfis mig og loft.ið svalt., —
| nú sit ég hér ein í öngum!
| Ég heyri rödd, sem hrópar snjalt:
„Þú hefir þinni gæfu spilt,
| þú hefir líf þitt eitrað alt
og ok þitt jókstu þúsundfalf;
af sæluvegi sönnum vilt
inn svikna málm þú hefir gylt,
i því er þér innra kalt!“
Því finn ég titra hverja hjartans taug
og hrollur napur grípur merg og bein.
Ég losna aldrei við þann stóra stein,
sem stend ég undir frá þeim degi’ eg laug;
hann lamar herðar, beygir senn mitt bak,
þó bein ég reyni’ að standa’ og harka’ af mér,
hvert einasta audartak
er örðugt, kraftur þver.
| Hvað getur fylt það rúm, þar ríkir auðnin tóma
og rósin engiu framar grær
þar enginn glóir geisli skær
og gleðin aldrei framar nær?
A lífið nokkra læknisdóma,
sem lina mein,
sem þagga kvein,
sem þagga þessa hljóina?