Sunnanfari - 01.04.1898, Síða 27

79
hreppstjóri í rellnahreppi og þótti hrátt mikið
að honum kveða, sökum ráðdeildar hans og
skörungsskapar. Arið 1880 fluttist hann að Hall-
ormsstað og gekk að eiga Elisabetu, dóttir Sigurð-
ar prófasts Gunnarssonar. Lifir hún enn ásamt 2
börnum þeirra. Bjó hann þar síðan með mikilli
rausn til dauðadags, og var jafnan talinn með at-
kvæðamestu búmönnum austanlands, bæði að efn-
um, framsýni, og framkvæmd, og gat hann þó í
því sem öðru engan veginn beitt sér, eða notið sín,
eins og hugur hans bauð, vegna heilsubrests þess,
er þjáði hann löugum 10 síðustu æfi-ár hans, og
dró hann loks til dauða 16. d. maim. 188B.
Páll Vigfússon var maður friður sýnum og bú-
inn góðum hæfilegleikum og hafði aflað sér fjöl-
breyttrar þekkingar, sem hann jók stöðugt jafn-
framt því, sem hann gegndi hinum ýmsu störfum
er lífsstaða hans lagði honum á herðar. Hann var
einlægur ættjarðarvinur og hafði mikinn hug á að
efla heill almennings í öllum greinum; var hann því
jafnan (ásamt Þorvarði héraðslækni Kjerúlf) í broddi
fylkingar í öllum framfaramálum sveitunga sinna
og samhéraðsmanna, og mátti að mörgu leyti telja
hann einhvern fremsta mann Austfirðingafjórðungs
á sinni tíð; kom hann þar á fót nýju blaði (Austra)
1883, og var ritstjóri þess meðan hann lifði. Hann
var maður glaðlegur í viðmóti, en þó jafnframt al-
varlegur, manna tryggastur og ráðhollastur, hrein-
skilinn og stundum all-berorður, stjórnsamur á heim-
ili sínu, gestrisinn og höfðinglyndur, og hafði hið
mesta yndi af að hjálpa nauðstöddum. Hann naut
því trausts og virðingar nær og fjær, enda var
hann svo fljótt sem því varð við komið kosinn til
að taka þátt í öllum héraða- og sýslumálum og
þótti koma hvervetna vel fram, voru tillögur hans
jafnan mikils metnar, og þótti mikið skarð fyrir
skildi við fráfall hans.
Myndin er tekin af honuin veikum á ferðalagi.
P. & J.
Þorvarður læknir Kjerulf.
Því miður hefúr „Sunnanfari“ ekki getað fengið
æfiágrip Þorvarðar læknis Kjerúlfs frá þeim manni,
er lofað hafði að rita það og var Þorvarði heitn-
um kunnugri en flestir aðrir, en það er Sigurður
prófastur Gunnarsson í Stykkishólmi.
Það æfiágrip, sem hér er látið fylgja mynd-
inni, er tekið eftir „Austra11 og er ritað af
Skafta ritstjóra Jósefssyni við lát Þorvarðar læknis
og voru þeir Skafti nákunnugir.
Þorvarður læknir Kjerulf er fæddur á Melum
í Pljótsdal 1. apríl 1848 og er í móðurkyn kominn
af hinni fjölmennu Melaætt. Móðir Kjerulfs var
Anna Jónsdóttir, en afi hans var hinn góðkunui
læknir Kjerulf, af ágætri norskri ætt.
Þorvarður útskrifaðist úr latínuskólanum með
bezta vitnisburði 1871 og af læknaskólanum með
1. einkunn 1874, var settur héraðslæknir í Húna-
vatnssýslu 3. sept. 1875, en var veitt 14. læknis-
hjerað 14. ág. 1876. Hann var þjóðkjörinn þing-
maður Norðurmúlasýslu 1881—91 og var í öllu
trúnaðarmaður Austfirðinga. Hann var aðalfor-
göngumaður pöntunarfélags Ejótsdælinga, amtsráðs-
maður, sýslunefndarmaður, í stjórn búnaðarskólans
á Eiðum o. m. fl. og atkvæðamaður í öllum þess-
um málum og réttnefndur héraðshöfðingi.
Þorvarður Kjerulf gekk fyrst að eiga Karólínu
Einarsdóttur, verzlunarmanns í Reykjavik (systur-
dóttur frú Sigríðar Magnússon í Cambridge og frú
Soffíu, konu séra Sigurðar í Stykkishólmi) en misti
hana 11. des. 1883. 1 aunað siun giftist hann 1886
ungfrú Guðríði Ólafsdóttur Hjaltested úr Reykjavík.
Sonur Kjerulf af fyrra lijónabandi, Eiríkur, er nú
á háskólanum í Kaupmannahöfn við lögfræðisnám.
Þorvarður Kjerulf var meðalmaður á hæð og
allþrekinn, enda vel sterkur og hörkumaður mikill
og vel fýlginn sér, ágætur glímuinaður og hafði
gaman af aflraunum. Haun var einn af þeim sem
glimdu fyrir kouung á Þingvelli 1874. Þorvarður
var mjög vel gáfaður og skarpskygn, enda fórst
honum allt nám sitt vel úr hendi. Hann hélt og
alla tíð námi sínu vel við og fylgdi ágætlega með
tímanum og vísindalegum framfórum í læknisfræði
og náttúruvísindum, sem hann hafði mestar mætur
á allra vísindagreina. Hann var og góður læknir.
En sérstaklega er við brugðið, hve vel honum tók-
ust handlækningar, enda hafði hann lagt sérstaka
stund á þær erlendis. Engan krafði hann um borg-
un fyrir ferðir síuar og læknismeðöl, og af fátæk-
um mun hann aldrei hafa þegið peninga fyrir hjálp
sína, og voru þessir þeir einu, sem hanu lét ekki
sjálfráða um gjaldið.
Allra manna var Þorvarður læknir elskulegast-
ur heim að sækja og gestrisnastur og yfir höfuð
hinn ástúðlegasti í öllu viðmóti, heilráður, góðgjarn,
vinfastur, stjórnsamur á heimili og í sveitarmálum,
svo að hann mun hafa verið atkvæðamestur maður
á Austurlandi á síðustu árum sínum og þó jafn-
framt hvers manns hugljúfi. Hann var frjálslyndur