Sunnanfari - 01.04.1898, Blaðsíða 43

95
Það lag er fyrst var prentað eftir hann var lagið:
„Eyjafjörður11 og hefur það lag flogið víðsvegar um
lönd og áunnið höf. þess lof. Arið 1892 koin út á
kostnað Sig. Kristjánssonar „Islenzk sönglög" 20
að tölu, er Helgi hafði öll samið. Auk þess eru
lög prentuð eftir hann í blöðum á víð og dreif og
sömuleiðis á iausum blöðum. Eru mörg þeirra fög-
ur og hafa náð hylli alþýðu hér á landi, t. d.
„Skarphéðinn í brennunni“ — „Sönglistin“—„Egg-
ert Olafsson11 o. fl. Er hægt að fullyrða það, að
lög þessi halda nafni Helga lengi á lofti og haus
verður getið þegar um íslenzk tónskáld er að ræða
á næstu öldurn.
Helgi nam einnig erlendis harmoníum og or-
gelbyggingu, og árið 1883 fekk hann heiðurspen-
ing úr silfri frá iðnaðarsýningunni í Itvík fyrir hið
fyrsta Harmoníum-orgel, er hann hafði smiðað. Erá
sömu sýningu fekk hann einnig heiðursskjal fyrir
uppdrætti af húsum.
Arið 1889 hætti Helgi við smíðar og byrjaði
verzlun í Rvík, sem hann rekur enn í dag. Tók
hann einnig að gefa sig að þilskipaútveg og þil-
skipasmíði; bygði hann árið 1893 þilskipið „Stíg-
andi“ 14. smál. að stærð. Arið 1895 bygði hann
þilskið „Guðrún“ 24 smál, og 1897 þilskipið „Elin“
30 smál. að rúmmáli. Eyrir viðgerð sina á Spí-
talaskipinu frakkneska „St. Paul“, er brotnaði hér
við Reykjavík 1898, gat hann sér bezta orðstýr.
A þessum síðustu 9 árum hefur hann smíðað
7 brýr yfir ár á suðurlandi.
Hinn 27. dag febrúarmán. 1894 sæmdi kon-
ungur hann með heiðursmerki dannebrogsmanna.
Síðan 1885 hefur Helgi verið slökkviliðsstjóri
í Reykjavik og frá því ári einnig i byggingarnefnd
og um mörg ár í niðurjöfnunarnefnd Reykjavíkur.
Helgi er þannig einn með allra nýtustu og beztu |
borgurum bæjar vors, og væri óskandi að hans nyti j
sem lengst við, bæði sökum þess, og svo hins, að
vér getum enn þá fengið mörg og góð, ný islenzk j
lög frá honum, enda efast ég ekki um það ef hann
brestur ekki heilsu og kraft; og vér eigum þaðan j
enn gott í vændum, því maðurinn er starfsmaður
mikill og vandvirkur að hverju sem haun gengur.
Guðm. Guðmundsson.
„Skilaöu, Varus, herskörunum mínum!“*
Eftir Guðm. Guðmundsson.
I hvelfingu dundi’ er hófu þeir
háreystir vígslu-söng; —
það voru öll af orgelhljóm
ómandi kirkjugöng. — —
„Skuggsýnt er, Lofn, i skógarlundum þínum!
-------Skilaðu, Varus, herskörunum inínum!“
I brúðarskarti björtu’ hún stóð
blómleg við gráturnar;
það tindruðu’ í augum yndisblám
elskunnar demantar. — —-
„Skuggsýnt er, Lofn, o. s. frv.
Og ljósin skjálfandi skinu þar
á skrautlega brúðkransinn;
það var eins og þau óttuðust
á honum ljóma sinn. —- —
„Skuggsýnt o. s. frv.
A loftsvalirnar leit hún upp,
— litum hún ekki brá,
en eitthvað glampaði annarlegt
í augunum hennar þá. — —
„Skuggsýnt o. s. frv.
I augum tindruðu yndisblám
elskunnar demantar; —
— hún gaf honum sig og annað alt,
nema’ ekki þær gersemar. — —
„Skuggsýnt o. s. frv.
Það veitti’ honum alt, er átti’ hún sjálf,
hið örlagaþrungna „já“.
Nú sýndust mér drjúpa demantar
þeir dýrustu’ af hennar brá.---
„Skuggsýnt o. s. frv.
Að vígslulokum þau leiddust út.
— Lofsálma fólkið söng!
í kirkjuturninum kvað við hátt
kœrleikans líkaböng: —
„Skuggsýnt er, Lof’n, í skógarlundum þínum.
—------Skilaðu, Varus, herskörunum mínum!“
*) Þetta kvæði var í fyrra haust prentað í „Islandi11,
en er þar ekki rétt og þvi endurprentað hér.