Öldin - 01.01.1894, Page 6

0
ÖLDIN.
Um skafla livíta rennir leiftur-glóðum; .
Sá iilossi augað blindar—nú er liann máður
I burt, en myrkrið sjöfalt þykkra’ cn áður.
Já, það er háski', en líf, í þessum loik!
Iívcr lítill dropi’ er nú sem ólgi’ og sjóði
Og afli stáls sé strengd hver taugin veik,
Þú stolta Rán ! í vöðvum þín og blóði.
Og lífsins kvöð og kjarni’ er það : að líða
Og kenna til í stormum sinna tíða.
Eg sit hér fangi, flúinn svefni af,
Mér flnnst að nóttin kalli mig, að vitna
Hvc andi tímans brýzt við hugans haf
Unz hofln stranda’ og ríkis-festa.r slitna, —-
A óp-og stunurmargra hjartna’ að hlýða
I hljómi brimsins gegn um rökkur tíða.
X.
DAGSETUR.
Sit ég hátt í hlíðar-skeið,
Ilnígur sól við jökul-breið,
Rauðu leiftri roðar hún
Reistum fjalla-kömbum á
Ljósra skýja léttan dún,
Litast hlíðin rökkurblá.
Aftanskinsins skriðljóss-kvik
Skína’ í austur spegil-blik.
Sléttan breið þar bjarmar öll,
Borðflöt, víð og undanhöll;
Er sem horfl’, ef horft er á,
Hún úr sýn í fylgsni djúp
Unz hún skríður læðu-lág
Ijoftsins undir neðsta hjúp,
Þar sem skýja skugga-þjörg
Skorðar nóttin há og mörg.
Jökum líkt í lygnum sjá
Ljóma hvítir veggir á
Húsum bygða niðri nær—
Neistar ótal blika’ og gljá
TJt um sléttu-flæmið fjær:
Fægðir gluggar bæjum á.
Stjörnu-belti strjálu sett
Storðin blasir hljóð og slétt.
Fyrir litlu létt og greið
Leið um þetta sléttu-skeið
Fanst mér væri’—cn flnn það nú
Fótsár ég og móður cr,
Sporaþung og þreytudrjúg
Þcssi flata grund varð mér. —
Eg með unglings augum þá
Æflbraut hef litið á.
Engan hádag enn var ég
Áfram kominn hálfan veg,
Sem að morgni setti mér,
Sérhvert kveld var náttstað íjær;
Stór í hylling hæðin hver
Hærri sýndist mér og nær,
Við hvert fct, sem fram ég sté,
Fjær mér varð og lægra sé.
Sörhvert taltmark, sem mér vanst
Síðla náð, mér loksins fanst
Þá of lágt og lítils nýtt,
Lengra fram ég girntist brátt —
Útsýnið var ekki frítt
Eða’ of þröngt og sýndi’ of fátt.
Takmark efsta tilsýndar
Trappa’ í stiga að eins var. —
Efst er á fjöllum ísfölt gráð,
Af er sólar gylling máð;
Rofar í belti roðadimmt
Raðað loftskör jökla við,
Eljum korgað, kuldagrimt,
Kyrðardapurt þungbúið,
Slettir lofts á slétta tjald
Slikjugrænum, úfnum fald.
Fjöllin undir ómlaus, kyr
Opna þúsund svartar dyr,
Sýna’ á hverjum sökkvi-dal
Sortaskældan gljúfra-munn,
Hlið á mörgum liamra-sal,
Hrundum múr og rofnum grunn;
Fanna-bustir bygðar hátt
Bjarma gegnum húmið grátt.
Lærðirðu hérna’ að lýsa vel,
Liðna skáld, sem drógst upp Hcl?
Léðu fjöll þér litinn sinn,
Ljósa’ og dökkva þennan, á
Ilennar bláu’ og úvítu lcinn,
Kvcld er aleinn sazt þcim hjá ?