Öldin - 01.11.1895, Qupperneq 8

168
ÖLDTN.
inum, en ekki nokkru sinni sveigt að missi
konungdæmisins.
Það er ekki sýnt fram á að drotningin
hafi ráðið ríkjum með fyrri manni sínum,
Cláudiusi konungi. Miklu fremur má af
textanum ætla, að hún með giftingunni
hafi fengið upphefð sína alla og tign, en
alls ekki að hún sjálf hafi haft ríkisstjórn-
arrétt og ekki heldur að seinni maður henn-
ar fengi konungsnafnið af því eingöngu,
að hann kvongaðist henni. Hinn nýi kon-
ungur vorður konungur í fylsta skilningi,
rétt eins og dauði bróður hans hefði verið
það eina nauðsynlega, til að veita honum
völdin. ITann sendir umboðsmenn til Nor-
egs og af orðum Rosenkranz að dæma,
liafði þessi nýi konungur vald til að full-
vissa Hamlet um konungdæmið eftir sinn
dag, án þess þá að vita, hvert hann eignað-
ist erfingja eða ekki með konu bróður síns,
er hann tók sér fyrir konu þrátt, fyrir blóð-
skildleikanu.
Það var ómögulegt að vofan gerði
sjálfsagt ráð fyrir því, að bróður sinn bæri
kórónuna að sér (Claudiusi) látnum; ó-
mögulegt að Hamlet, ríkiseríinginn, áliti
það sjálfsagt; ómögulegt að nokkrir menn
í Danmörku, eða í nokkru konungsríki í
heimi, gerðu ráð fyrir því, og þess vegna
ómögulegt að gera ráð fyrir, að morðið
hafi verið framið í þeim tilgangi, sem á-
kveðinn er, þeim, að ná konungsvaldi og
kvongast ekkju-drottningunni.”
Þetta er sumt af því sem dr. Denslow
segir um “Hamlet.” Um “Macbeth” segir
hann meðal annars:
“I “Macbeth” sjáum vér að fram kem-
ur alveg samskonar ályktun hjá skozkum
fiokksforingja, sem fyrir sigur í smá-orusru
hafði áunnið sér nafnbótina Tlrane [ígildi,
ætlað, baróns-nafnbótarinnar nú á dögum.
Baróns-titillinn er lægsti titillinn, sem get-
ur fleytt manni til sætis í lávarðadeild
brezka þingsins, t. d.j Afþví, sem sagt,
að þessi flokksforingi hafði náð í Thane-
nafnbótina, virðist honum sjálfsagt, að
hann verði korungur, geti hann ráðið
Duncan konung af dögum, þrátt fyrir það,
að til voru tveir harðsnúnir konungssynir,
Malcolm og Donalbein, fullaldra og við
beztu heilsu. Það er ekki gert ráð fyrir
neinni kosningu, eða auglýsingu af hálfu
herstjórnarinnar, ekki gert ráð fyrir að
ríkiserfingjarnir, er virtust vera, þurfi að
afsala sér rétti sínum, og ekki gert ráð
fyrir að aðals-mennirnir hafl þar nokkuð
að segja. í augum frú Macbeth er kon-
ungstignin svo gott sem fengin, þegar hún
fréttir að Duncan konungur ætlar að gista
í húsum hennar. Launvíg er hið eina sem
útheimtist til að handfanga kórónuna, enda
þótt á milli þeirra er morðið fremja og
stólsíns, standi tveir vaskir ríkisftngjar
og'báðir viðstaddir, hershöfðinginn Banqao,
ekki síður frægur en Macbeth, auk heilla
skara af jörlutn og aðalsmönnum.
Nú er þess að gæta, að enginn hlutur er
íjai'stæðari, eftir lunderniseinkunn og sögu
Skota að dæma, en það, að þeir mundu
taka konungsmorðingja sinn fyrir kon-
ung. Að sýna gestum rausn mikla, sér-
staklega næturgestum, er meðfædd, djúpt
gróðursett heilög skylda, í brjósti skozkra
manna yfir höfuð.......í landi þar sem
gestrisni þannig er heilög skylda, þar sem
launmorð eru algerlega ókunn, þar er
hemjulaus afbiikun að gera ráð fyrir að
svívirðilegt morð konungsins að næturlagi
eigi sér stað í því skyni að fcsta sér kon-
ungsstólinn. Þesskyns ódæðtsverk gætu
átt sér stað á norðurströndum Afríku, í
suðurhluta Asíu og jafnvel á Italíu. Þau
hryðjuverk voru framin á Italíu á þeim
tíma, er Lombardiu-menn voru að herja
þar, að auðgert var að taka þau sem fyrir-
mynd og sníða hin grimdarfullu niðings-
verk Macbeths eftir þeim. En að ætla
þeim stað á Skotlandi, á nokkru tímabili,
það er hið sama og gróðursetja í loftslagi
•‘hálandanna” þá tegund og þá myndspill-
ingar, sem aldrei var til í nokkurri mynd,
ekki einusinni í huga manna á Skotlandi,