Alþýðublaðið - 26.04.1961, Blaðsíða 15

Hún horíöi spyrjandi á
hann.
— Eg á við. verðið þér þér
í al'lt kvöld, og ef svo er,
hvenær eruð þéj. laus, og
get ég þá hitt yður aftur?
Augu hennar léiftruðu
glettnislega. — Já, svaraði
hún, — klukkan fjögur og
nei.
Hann þýddi þetta þannig:
— Þér verðið að vera hér,
þér eruð laus klukkan fjög
•ur í fyrramlálið, en þá vilj
ið þér ekki hitta mig. Er
það rétt?
Hún kinkaði til hans kolli
yfir gla'sið.
— En var síðasta nei-ið
aigert afsvar? Það eru fleiri
dagar í vikunni.
Hún hristi höfuðið.
— Ekki að vera svona hlé
dræg og dúlarfull, sagði
hann. — Hvað eigið þér ann
ars við?
— Ég á við, að það var
ékki algert afsvar. og að
það eru vafalaust fleiri dag
ar í vikunni. Það vita all
ir.
— Það gleður snig. En
'Segið mér eitt. Eru margar
stúlkur eins og þér hér í
borginni?
Hún brostj aftur og grænu
auguni leiftruðu. Svo hristi
hún höfuðið enn á ný. —.
Nei.
Það endaði með því að
þau borðuðu saman og við
'kaffið fékk hann að vita að
hún hét Guja Wimíberley.
Þau skröfuðu saman um
stund, en að lokum sagði
hann:
— Nú verð ég því miður
að fara, því að ég héf öðr
um málum að sinna,
— Ég vona að ég lifi sökn .
uðinn af.
— Þú gerir það áreiðan
'lega. Ég kem nefnilega aft
ur. Það geturðu reitt þig á?
Hann gekk um göturnar
þar til hann hitti fyrir leigu
'bíl, sem var ilaus. Hann
stöðvaði hann og bað bíl-
stjórann að alta til Carlos.
— M-klúbburinn er betri,
sagði bílstjórinn.
RufJh hallaði sér aftur á
bak í sætið.
— En þér viljið kannske
heldur Carlos? spurði bál-
stjórinn.
— Já. — Tíu mínútum'
síðar nam bíllinn staðár fyr
ir utan veitingastað, sem
var eins og klipptur út úr
Hollywood-mynd .Þjónn í
„smoking“ tók á móti hon
um 0g spurði’, hvort hann
hefði tryggt sér borð.
— Ég ætla ekki að bcrða,
svaraði Rush. — Ég ætla
að spila. Ungþjónn í Hótel
Carter vísaði mér hingað.
Það virtist vera daglegur
viðburður.
— Ég ákiil. Spilasalirnir
eru við endann á þessum
gangi sagði þjónninn og
benti til hægri.
Rush gekk inn eftir gang
inum og kom inn i spilasal-
ina, s©na voru bak við mörg
fortjöld. Hann hafði eytt
mörgum dollurum í Spilavit
um milii Reno og Florida,
én þetta bar af öllu, sem
‘hann hafði séð hingað til
Alit var úr rauðaviði, stíáli
og leðri. Skenkiborð var í
einu hominu, og þangað
stefndi hann. Meðan hann
tæmdi glas sitt, taldi hann
fjögur kúlnaspil, sem öll
voru í gangi 0g þyiping í
kringum þau, fjögm’ ten-
ingaborð, tíu spilabcrð og
mörg sjálfvirk spilatæki í
öllum regnboganslitum.
Litlu seinna keypti hann
spilamerki og olnbogaði sig
áfram að einu teningsborð-
Undir
heimar
fimum spilastjóra var bank
inn öruggur um vinning,
Sniðugt, tautaði Rust og
fékk sér glas. Meðan hann
hressti sig á því, heyrði
hann að uppnám varð við
eitt kúlnaborðið. .Búlduleit-
ur maður hélt því fram, að
hann hefði lagt hundrað
doiilara á númer átján', en
þegar kúlan hafði stöðvazt
á númer hans, kom í ljós að
merki hans héfði verið fært
á númer fimmtán. Hann
hélt því fram að spilastjór
inn hefði fært það úr stað,
og Rush hugsaði með sjálf
um sér, að hann þyrði að
iveðja tíu gegn einum um að
maðurinn hefði á réttu að
standa.
Hvernig skyldu þeir ráða
fram úr þessu? Það fékk
hann að sjá þegar í stað.
Innan úr balkherbergi
komu tveir sterklegir náung
ar í hægðum símum að
borðinu, og Henry taldi vist
að þeir hefðu fengið merki
Ruhs náði í leigubíl og ók
aftur til hótelsins. Dagur-
inn hafði verið þreytandi, og
tilhugsunin um mjúka sæng
var svo freistandi, að hann
var þegar kominn úr frakk
anum áður en lyftan stað
næmdist. Honum (hnykkti
ofurlátið ‘við, þegar hann
kom inn í herbérgi sitt, en
samt gekk hann inn eins og
eíkkei t væri um að vera og
settist á rúmstokkinn.
— Ég vona að þér hafið
ekkert á móti þvá að ég fylg
ist svölítið með, sagði hann
við manninn, sem stóð hálf
boginn við að róta í föggum
hans.
•— Ekki hið minnsta, svar
aði maðurinn og hélt áfram
rannsókninni.
R.Ush horfði á hann með
athygli. Hann lauk við að
rífa uPP úr ferðatöskunni og
sneri sér svo Eið skjaltösk-
unni, sem lá á dragkistunni.
Því næst rótaði hann í nær
fötunum í skúffunum og
Joe Barry
til Forost City, svona kurt-
eisisheimsókn?
— Bara einkaspæjarar.
Okkur geðjast ekki að sliíku
fólkí, og þegar einhver
þeirra birtist, viljum við
gjarnan vita erindið.
— Og þér hafið kannske
komizt að því?
— Nei, en það mun tak-
ast.
— Væri ekki betra að ég
segði yður það?
— Ég skal hluta af lífi
og sál, sagði maðurinn og
kom frá dyrunum. — Auð-
vitað verð ég að sannprófa
upplýsingar yðar, en kann-
ske þess þurfj ékki. Híver
er ástæðan að heimsókn yð
ar i Foriest City?
— Þér verðið kannsíke
hissa, sagði Ruish brosandi,
— en áður en ég byrjaði
sem einkaleynilögregkuni&ð
ur, stundaði ég blaða-
mennsku, og nú er ég hing
að kominn ti-| þess að skrifa
greinaflokk um borgina fJT
ir dagblað í Ohicago.
— Blaðamaður? Það er
fennþá verra. Andstyggilegir
menn.
— Sem blaðamaður er ég
alveg meinlaus.
— Hvaða blað?
— Exipress. Ég vann þar
um tíma.
inu. Rush tók þátt í spilinu
um stund, lagði lítið undir,
en hafði augun hjá sér.
Hann tók eftir því a($ niað
’ur hinum megin við þorðið
kom sér burt í flýti. Rush
fannst hann kannast eitt-
hvað \úð hann og þegar
hann siá vangasvip náung-
ans bregða fyrir andartak,
þá vissi hann hver hann
var. Það var Sam Percy, frá
Ohicago, sem var sérfræð-
ingur í verzlun með hina
og aðra smáskmmta, sem
yfirvöldin höfðu lagt bann
við. Rush þótti gaman að
• þessu, því að það var langt
síðan þeir áttust við, en svo
datt honum í hug að það
væri ekki eins gaman að
því að uú hefði hann þekkst,
og búast mátti við að það
fréttist fljótlega, að hann
Væri kominn til borgarinn-
ar.
En við því varð ekki
gert; hann yppti öxlum og
athugaði nákvæmlega það,
sem fram fór við teninga-
borðið. Og bmðlega gerði
(hann skemmtilega uppgötv-
un. Þegar nógu miikið var
komið í borð, skipti spila-
stjórinn með örsnöggu kasti
um teninga. Meðan réttu
teningarnir uhu á græna
borðinu, tók hann upp aðra
falska. Aðferðí var einföld
og óskeikul, og með fingra
frá spilastjóranum, sem
vafalaust hafði bjöllutippi í
nánd við annan fótinn. Þeir
■kornu hvor að sinni hlið á
þeim búlduleita, og án þess
að fætur hans svo mikið
sem snertu gólfið, stóð hann
tíu sekúndum sdðar fyrir
hliðardyr á húsinu. Rush
náði í hatt sinn án þess að
vekja athygli og flýtti sér
út sem hann gat. Hann
fór á bak við húsið. í fyrstu
&á hann engan, en svo
heyrði hann högg og sá grilla
5 tvo menn, sem voru að
iberja á þeim þriðja. Ekki
leið á löngu áðiu’ en hann
valt um koll, og ruddaleg
rödd sagði:
— Skvettu á hann svo-
litlu whiskyi, Kalli, á með
an ég sæ'ki bílinn.
Rush kom sér í burfu.
Hann gat ekki hjálpað mann
garminum, sem mundi
standa frammi fyrir dómar-
anum morguninn eftir og fá
sekt fyrir fyllirf °S UPP_
steit. Enginn myndi trúa
framburði hans; alliöa sízt
dómarinn, sem fékk borgun
fyrir að dæma hann.
5
rannsakaði alla vasa á fötun
um, sem héngu í fataskápn-
um. Að því búnu gefck hann
tþ dyra, en nam staöar með
höndina á hurðarhúninum.
— Ég þakka yður svo fyr
ir gestrisnina, sagði hann
°g gre>P nm húninn.
— Bíðið ögn við, félagi,
sagði Henry. — Þér hafið
væntanlega ekki hugsað yð
ur að laumast burtu án þess
að gefa neina skýringu á
þessu? Ég er hræddur um
að meðfædd forrvitni mín
láti sér það ekki lynda.
— Það er bezt að hún
iláti sér það lynda, svaraði
maðurinn.
— Við höfum nú eitthvað,
sem heitir lögregla, sagði
Rush. — Yfirleitt ágætir ná
ungar.
— Jlá’, er það ekki?
— Fyrirtaks náungar. Haf
ið þér nokkuð á móti því
að ræða málið við einhvem
þeirra? Spurði Rush og
greip eftir símatólinu.
— Það er hreinasti óþarfi,
svaraði maðurinn cg bentj á
isímatólið. — Þér hafið hér
alla þá lögreglu, sem þér
þurfið á að halda.
Hann dró lögreglumerki
upp úr vestisvasanum og
sýndi Rush.
— Stórfenglegt, sagði
leynilögreglumaðurinn. —
Fá allir gestir, sem koma
— En hvers vegna áttuð
þér endilega að skrifa
greinar um þessa borg?
— Það spurði ég ekki um,
svaraði Rush og horfði á
hendur sínar. — Kannske
eittihvað sérstakt, sem ég
ætla að taka til athugunar?
Lögreglumaðurinn starði
lengi á hann, áður en hann
sv’araði.
Nei, en það er hitt'og
annað, sem þér ættuð ekki
að skipta yður af. Ef þép ger
ið það samt sem áður. þá
verðið þér fyrir óþægind-
um. Við kærum okkur ekki
um neina snuðrara hér.
Hann gekk aftur fram að
dyrunum.
— Hver hefur gert mér
þann heiður að heimsækja
mig? spurði Rulsh.
— Ég er Marks lögreglu-
foringi, svaraði maðurinn
og opnaði dyrnar.
— Eruð þér að fara strax?
sagði Rush. — Ég hef svo
margt að spyrja um.
Marks var kominn fram á
ganginn, en sneri nú aftur
við.
— Ef þetta með greinarn
ar er uppspuni, sagði hann,
— þá verð ég að vara yður
við ennþá einu sinni. Einka
snuðrar eru ekki tþ héj- í
borginni. Við veitum slikum
fuglum engin réttindi, og
réttindi yðar í Chicago em
einskis virði hér. Það merk
ir að þér verðið að halda yð
ur frá alli’i njósnastarfsemi.
Hér eruð þér og veróið bara
óvelkominn gestur, sem við
viljum helzt losna við. '(
Hann fór út enn á ný, og
að þessu sinni kom hann
ekki aftur.
Alþýðublaðið — 26. apríl 1961