Alþýðublaðið - 17.09.1961, Blaðsíða 2

} Ktotjórar: Gísll J. Astþðrsson (áb.) og Benedikt Grðndal. — Fulltrúi rlt-
I Jttjómar: Indriöi G. Þorsteinsson. — Fréttastjóri: Björgvin Guðmundsson. —
Bbnar: 14 900 — 14 90* — 14 90Í Aug'ýsingasími 14 906. — Aðsetur: Alþýðu-
MslS. — Prentsmiðja AlþýBubiaSsins Hverfisgötu 8—10. — Áskriftargjald
! fct- 1 ',00 á mánuöi. í iausasöiu kr. 3,00 eint. Íítgefandl Alþýöuflokkurinn. —
Fra væmdastjórl Sverrir Kjartansson.
AN N ÁLSBROT
AÐ LIÐNU SUMRI 1961 gerðust undur og stór
snerki úti á íslandi. Landsmenn fylltust slíkri ofur
ást til annarra þjóða og slíkri gjafmildi, að höfð
ingjar héldust ekki við í landinu, en hlupu út og
suður. Forseti hélt með hirð manns vestur um haf,
gekk fyrir gúvernöra og annað mi'kilmenni, færði
góðar gjafir og reið um héruð. Forsætisráðherra
íaél't í sömu mund á knerrinum Heklu í austurveg
og var liðsterkur rrieð hálft annað hundrað karla,
kvenna og barna. Mátti ekki minna vera, þegar
j sjálfur Ingólfur Arnarson var „fluttur heim á sveit
i sína“, eins og samtíðarheimildir greina frá. Enn
íór lið valinkunnra kappa til þings í Nýju Jórvík.
Fær'ðu þeir öllu mannkyni að gjöf hamar einn,
völdunarsmíð, sem var sagður óbrotgjarn, jafnvel
þótt Krúsi færi úr báðum skónum. Hann var kall
aður Thorshamar þar í landi.
Þessa daga sátu alþingismenn hjá Belgum, einn
úr hverjum fjórðungi landsmála, og hugguðu
BaldVin konung eftir missi landa hans í Kongó suð
ur. Til Stássborgar fór valkyrjan Rannveig ein
naman, enda margra manna maki, og kenndi hún
i;iskveiðar í Rín. T'il Vínarborgar fór hópur hinna
spökustu peningamanna til að hyggja að gullforða
Ineimsins, enda við lítið að vera heima. Þá voru
! íólf kappar valdir að sækja heim hetjuna Lárus
Worðstað til að dást að vopnfimi hans og kynnast
öörum nýjungum Parísarborgar.
Enn segir frá reisum íslendinga þetta haust.
Austur í Rússíá var ókyrrð mikil og sprengingar
í íarlegar, svo að öllu mannkyni stóð ógn af. Sáu
: vestrænir höfðingjar þann kost vænstan að magna
; a Rússa einhverja þá sendingu, sem mundi skelfa
þá rækilega á móti. Var valinn til fararinnar karla
i 3sór íslenzkur. Blíðkuðust Rússar þá snögglega, en
írúin Fúrtsjeva, sú sem ekki fékk inngöngu í Sál
arrannsóknafélagið, bauð til veizlu. Lóks var sveit
hinna vöskustu manna send til Lundúna til að
'itparka í Breta, en þeir höfðu áður herjað á íslands
iniðum.
j f Nú víkur sögunni til heimamanna, sem undu illa
j nínum hag, að vera nær höfðingjalausir og með
j öllu veizlulausir í margar vikur. Til að hugga þá
var innflutningur bifreiða géfinn frjáls og ein
jaefnd slegin af. Urðu vexkmenn glaðir mjög við
! [oessi tíðindi, og undu nú allir vel sínum hag.
Er það mál manna, að sjaldan hafi reisn og glæsi
leikur einnar þjóðar verið meiri en íslandsmanna
þetta haust. Að minnsta kosti ekki, ef reiknað er
lalutfallslega miðað við mannfjölda.
[ Augíýsingasíml
Al þýðubl adsins
r er 14906
^ 17. sept. 1961 — Alþýðublaðið
9
FLJUGIÐ
NÚNA um helgina kemur
hingað til Reykjavíkur einn
af kunnuslu kirkjunnar
mönnum á Norðurlöndum,
Halldor Hald formaður
„Kirkens Korshær“ í Kaup
mannahöfn.
'Hald hugðist í fyrslu læra
læknisfræði en meðfram sak
ir lifandi áfhuga á þjóðfélags
málum hvarf hann að guð
fræði og gerðist að námi
loknu presLur í Vejle. Þar
sneri hann sér þegar að starf
inu á sléttunum — að úti-
göngufólkinu: áfengissjúkl-
ingum, eiturlyfjanotendum,
(vændiskonum, sakamönnum
og öðrum börnum ógæfunn
ar og eymdarinnar. Fypir
hálfum öðrum áratug flutt
ist hann til Kaupmannahafn
ar og sýnir það álit hans, að
lþegar nýr Sjállands'biskup
var kjörinn í fyrrahaust,
fékk Halldor Hald næst flest
atkvæði.
Höfuðbækistöð hans er í
Ni'kulásarkirkjunni, sem
miörgum íslendingum er
kunn m. a. af því að þar
voru oft haldnar íslenzkar
guðsþjónustur um skeið, þeg
■ar séra Haukur Gíslason var
prestur Við Holmenskirke.
Nú er Nikulásarkirkjan nið
urlögð sem safnaðarkirkja,
en hún er þó mikið sótt.
Stendur og opin allan sólar
ihringinn.. Og alltaf einhver
þar viðstaddur til að veita
þeim á'heyrn og aðstoð. sem
ráfa um fyrir utan — oft
Iheimilislausir og örvæ,nting
arfullir. Sumir í hugleiðing
um að stinga sér í höfnina
lil að bipda endi á óbærilega
tiiveru, að því er þeim finnst.
Hald hefur margauglýst að
'hann vildi gjarnan að þeir,
sem í sl'íku myrkri ganga
hefðu tal af sér — og þeir
gætu hringl lil hans, hvenær
sem vavi allan sólarhring
inn.
Hald vanmetur ekki boðun
orðsins. en honum er manna
ljósast sj' kristindómurinn er
ákveðið lífemi og markvisst
starf engu síður en örugg
trú. Hann vill vera þjónn
fólksins og fyrst og fremst
Framliald á 11. síðu.