Alþýðublaðið - 13.03.1962, Page 15

Eg skulda yður þa,ð fyrir að ó-
náða yður“.
,,Ég vildi heldur frá kaffi“,
sagði Schaney. • ,,Ég þarf aö
sækja stálfarm klukkan hálf
íimm“.
Schaney setti i'auða leðurhúfu
á höfuð sér og þeir gengu út.
Schaney fór að lýsa hættum
þeim sem fylgdu því að aka með
stálfarm og því gæti komið fyr-
mann þegar 45000 punda hleðsla
kæmi inn um bakhlið- vörubils-
hússins.
„Það sagði mér einu sinnni
maður frá því á vísindarlegan
hátt. Það er kaliað tregða. Bíll
inn nemur staðar þegar maður
keyrir á eitthvað en stálið held
ur áfram að hreyfast".
Þeir stigu inn í bíl Bens og
Ben ók yfir að horninu og
lagði bílnum á bílastæðið við
krána. Þar stóðu fimm eða sex
aðrir bílar.
„Lítið að gera“,' sagði Schan
ey. Hapn benti niður eftir göt-
unni. „Þarna býr Selma í brúna
húsinu. Hún og þrjár aðrar döm
ur. Ef hún skildi ekki vera
hérna“.
Þeir fóru inn í Lanterman
krána. Þetta var venjuleg krá,
hreinlég og þokkaleg og alls
ekki nýtízkuleg. Schaney leit um
hverfis sig og benti svo yfir að
bás við barinn.
„Þarna er hún“.
Þeir gengu yfir að básnum
Selma leit upp og kinkaði kolli
til Schaneys. Hún leit á Ben og
svo aftur á Schaney og sagði:
„Þú kannt reglurnar Joe.
Ertu að reyna að láta henda mér
út?“
Hár hennar ljómaði af nýju
hennaskoli og því var hrúgað
upp á höfuð hennar og lakkið
litraði. Andlit hennar minnti Ben
á páskaegg sem hefur verið mál
að of skrautlegum litum og of
livössum dráttum. Hún var í ó-
hreinni bleikri peysu sem var
hneppt yfir þrýstin brjóst henn
ar, síðbuxum með svörtum og
hvítum mynstri, 0g háhæla
skóm. Hún drakk bjór.
Schaney hristi höfuðið. „Hann
lángar bara að tala við þig um
Al“.
„Hann“, sagði hún glampi
- 73
kom í augu hennar. „Það svín.
Ég hefði átt að kæra hann.
Svo leit hún á Ben. „Hvers-
vegna?“
Ben útskýrði það fyrir henni.
Nú voru þeir Schaney setztir nið
ur og barþjónninn var kominn
til þeirra. Ben sagðist borga.
Selma vildi fá tvöfaldan whis-
ky og Schaney ákvað að fá steik
með kaffinu. Ben bað um það
sem honum kom fyrst til hugar
honum stóð á sama um allt,
þessi kona var hans síðasta
tækifæri og hann vissi ekki hvað
hann ætti að gera næst.
Hún spurði hann: „Hvað vilj
ið þér fá að vita um A1 Gut-
hrie?“
Sagði hann hvert hann ætl-
aði að flytja?"
„Nei, eiginlega ekki“.
„Gaí hann það í skyn? Hvað
sem er, jafnvel smásetning“.
Hún hristi höfuðið. „Hann
talaði svo brjálæðislega það
Évöld. Ég veit ekki“.
„Hvað sagði hann?“
„Hann var blindfull og allt í
feinu virtist hann sléppa sér al-
veg. Við sátum bara og töluð-
um saman og allt í einu léit
hann svona einkennilega á mig
og sagði: „Þú ert með rautt hár
en það er ekki líkt hárinu á
Lorene.“ Ég spurði hann hver
Lorene væri og hann sagði kon
an mín. Ég sagði við skulum
sieppa henni og hann sagði goti
og vel nú má ég ekki einu sinn’
tala um hana. Hann sagði að
væri eins og allir hinir alltaf
að reyna að halda honum frá
henni. Ég segi yður satt hann
sleppti sér alveg“.
Hún þagnaði og hristi höfuð-
ið reiðiiega.
„Ég sagði honum að fará
heim. En hann vildi það eklci.
Það var eins og hann hefði
byrgt þetta allt inni með sér og
yrði að láta það bitna á einhverj
um. Hann sagði að enginn skildi
taka liana frá honum. Hann
sagðist vera búinn að ráðgera
þetta allt og ná í húsið. Hann
sagðist ætla að fá hana aftur'1.
,,Húsið“, sagði Ben. „Húsið.
Sagði hann yður hvar það
væri?“
Hann reis á fætur og fór út úr
kránni. Schaney og konan
horfðu foiVitnin á eftir lionum
út.
„Hvað gengur að honum?“
spurði hún. „Svei mér ef hann
er ekki álíka geggjaður og Al“.
„Þarna hitturðu naglann á höf
uðið“, sagði Schaney.
Hann borðaði steikina og
tuggði áf miklum móð.
12
Ernie MacGrath leið enn jafn
undarlega á laugardaginn.
Honum leið ekki betur en
fyrr. Hann fór að heiman áður
en Ivy hafði tekist að komast að
því sem að honum gekk. Hann
kom snemma á skrifstofuna og
sat og starði til skiptis út um
gluggann og yfir að dyi-um, sem
á stóð letrað Martin Packer, lög
regluforingi.
Allt í lagi, hugsaði Ernie, það
er bezt að heyra hvemig það
hljómar. „Packer lögreglufor-
ingi, ég held að það geti verið
að góðvinur minn hafi myrt kon-
una sína og falið lik hennar ein-
hversstaðar og tilkynnt hvarf
hennar. Ég held að hann hafi
kannske gert þetta vegna rauð-
hærðrar kvensu”.
„Og hvers vegna haldið þér
þetta, MacGrath?”
„Vegna þess að þessi góðvin-
ur minn fór að heimsækja rauð-
hærðu kvensuna í gærkveldi og
vildi ekki segja mér hvert liann
væri að fara”.
„Vitið þér eitthvað um þessa
konu? Getið þér sannað eitt-
livað Getið þér sannað að morð
hafi verið framið?”
„Nei, herra minn. Ég held
þetta bara af því að góðvinur
minn hagaði sér svo undarlega”.
„Og hverskonar leynilögreglu
maður eruð þér MacGrath?”
Og hverskonar vinur?
Ernie fór ekki inn til Pack-
ers.
í stað þess fór hann niður.
Það voru engar nýjar fréttir.
Hann fór aftur upp á loft og las
allskonar skýrslur, en 1 engin
þeirra var um óþekkta konu lif-
andi eða dauða. Það gladdi hann
þegar Bill Drumm kom, og hann
varð að hugsa um annað.
Þegar þeir fóru út að borða,
ók hann fram hjá íbúðarhúsinu
sem Ben hafði farið í heimsókn í
kvöldið áður. Bíll Bens stóð þar
fyrir utan.
„Hvað er að?” spurði Bill.
„Ekkert”, sagði Ernie. „Alls
ekki neitt”.
Hann ók að veitingaliúsinu ag
hugsaði um þetta allan tímann,
sem þeir voru að borða. Hann
reyndi að muna hvar Ben liefði
lagt bílnum kvöldið áður. Það
var erfitt af því að aðrir bilar
stóðu á bílastæðinu. En hann á-
leit að mögulegt væri að bíllinn
hefði staðið þar alla nóttina.
Klukkan hálf fimm ók Ernie
fram hjá dómhúsinu. Það logaði
ljós á skrifstofu Ben Forbes. —
Þetta kom Ernie á óvart og.
hann varð forvitinn. Hann lagði
bílnum og gekk að húsinu.
Þegar hann kom inn á skrif-
stofuna var Grace Vitelli að
fara í kápu sína og hún brosti til
hans og sagði:
„Gott kvöld herra MacGrath.
Herra Forbes er ekki hérna“.
Ernie spurði: „Af liverju
vinnurðu svona lengi í dag?“
Hún sagði honum það. „Ég hef
verið að koma þessu í lag í all-
an dag. Ég vildi að allt yrði í
lagi svo hann komi aftur að öllu
í lagi og ekkert biði eftir hon-
úm.“ Tárin komu frarn í augu
hennar. „Veslings herra For-
bes. Mér fannst einhvern veg-
inn í morgun að hann gerði
ekki ráð fyrir að koma nokkru
sinni aftur“.
„Ó,“ sagði Emie, „hann er
bara taugaæstur. Þetta gengur
allt“. Hann óskaði að Grace
þætti ekki svo vænt um Ben eða
að hún væri ekki svona elsku
Jeg manneskja. „Má ég aka yk
ur heim?“
„Ég vil ekki ónáða yður“,
sagði hún en hann svaraði að
það væri alls ekkert ónæði.
Hann reyndi að gera sér ljóst
hvers vegna Ben væri að loka
skrifstofu sinni. Sennilega var
það aðeins vegna þess að hann
treysti sér ekki til að vinna
starf sitt núna og það var skilj
anlegt en var það ekki líka
vegna þess að með því móti
iosnaði hann undan árvökru
augnatilliti Grace Vitelli?
„Hvað getur hafa komið fyr-
ir hana herra MacGrath? Ég
skil ekki hvernig fullorðin kona
fer að hverfa svona út í blá-
inn“.
Eða eins og jörðin hefði
gleypt hana. Hvort sem maður
vildi. >
„Ég veit það ekki“, sagði
Ernie. „En ég geri ráð fyrir að
hún finnist fyrr eða síðar“.
Grace læsti dyrunum og setti
lykilinn í veski sitt. „Ég vona
það. Carolyn Forbes var ein
elskulegasta kona, sem ég hef
kynnst. Ég gæti ekki afborið
það hefði eitlhvað illt komið
fyrir hana“.
Þau gengu yfir forsofuna.
„Þekkið þér Mary Catherine
Brower?“ spurði Ernie.
„Nei“ sagði Grace. „Jú ann-
ars. Það geri ég. Það er að segja
ég þekki hana ekki en ég veit
hver hún er. Hún býr með frú
Guthrie".
„Frú Guthrie?"
„Lorene Guthrie. Hún er við-
skiptavinur herra Forbers. „Það
var vanþukni'narhreimur í rödci
Grace Vitelli. „Hann útvegi
henni skilnað".
„Er hún lagleg og rauðhærð?"
„Já, það er Lorene. Hvers-
vegna spyrjið þér?“
„Vinur minn þekkir þær og
liann sagði að þær þekktu
Ben“.
Þau gengu niður stigann.
„Það er einkennilegt", sagði
Grace. „Ég held að herra For
bes hafi aldrei hitt ungfrú
Brewer. Ég talaði einu sinni
við hana í síma“.
„Það getur verið að vini mín
um hafi skjátlast", sagði Ei-ni
og opnaði fyrir henni dyrnar.
„Mér skildist að þau þekktust
vel“.
Grace hristi höfuðið. „Ég get
ekki skilið það. Að vísu gæti
verið að herra Forbes hefði
þurft að hitta frú Guthrie við
víkjandi skilnaðinum en annars
ekki“.
Viðvíkjandi skilnaðinum. Já.
Og fyrst Ben hafði komið á skrif
stofuna í morgun hlaut hann að
hafa fært bílinn.
En kannske hafði hann fært
hann stundarfjórðungi áður en
liann fór á skrifstofuna. Og
hann hafði hraðað sér til baka.
Þau gengu yfir götuna að bíl
Ernies.
„Vinnur frú Guthrie úti?“
„Eruð þér að spyrja að þessu
sem lögreglumaður herra Mac-
Granth?“
Ernie hrökk við. Hann hik-
aði augnablik og velti fyrir sér
hverju væri bezt að svara og
hún varð fyrri til.
„Ég veit ekki livað Lorene
Guthrie hefur sagt eða hvað
hún hefur reynt að gefa í skyn.
En ég get sagt yður staðreynd-
irnar og mér stendur á sama
hvort ég rýf trúnaðarreið minn
eða ekki“.
Hún stóð við hliðina á bil
Ernio og neitaði að setjast inn
jafnvel þó hann héldi hurðinní
opinni fyrir hana. Stór dökk
augu hcnnar leiftruou.
„Lorene Guthrie var vesæl lít
il súlka gift stórum hrotta sem
misþyrmdi henni. Herra For-
bes útvcgaði henni skilnað og
leyfði henni að borga skilnað
arkostnaðinn á jafn löngum
tíma og.hún vildi af því að hann
vissi að liún hafði haft það erf
itt. Já, Lorene er farin að vinna,
hún hefur góða stöðu lijá Blaek
stone og hún hefur ekki greitt
eyri inn á reikning sinn í hálft
ár. Þcr getið sagt henni að ég
hafi sagt þetta. Þér getið sagt
henni að ef herra Forbes væri
ekki svo örlátur, sem raun er
á væri innheimtumenn á hæl-
um hennar núna. Og þér get-
ið sagt hvérjum sem er að hafi
hún gefið í slcyn að herra For-
bers sé henni annað og meira
en lögfræðingur hennar þá sé
hún að ljúga. Þarna! Er þetta
svar við spurningum yðar? Öll
um yðar sourningum lierra
MacGfSth?1'
VIÐ VILJUM
GJARNAN SENDA
YÐUR BLAÐIÐ
HEIM. ÁSKRIFTAR-
SÍMI OKKAR
ER 14-900.

BÍ3CÐÍCS
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 13. marz 1962 15