Alþýðublaðið - 11.04.1962, Blaðsíða 8

sa
Gina Lollobrigida hefur
látiS heldur lítið á sér bera
undanfariö og verið í skugga
af samlanda sínum Sophiu
Loren. Nú er Gina lögð af
stað aftur og er að leika í
nýrri mynd, „La belezza d’
Ippoiita”. Fara nú margar
sögur af því, hve vel henni
takist í þessari nýju mynd.,
M. a. hefur hún látið lita á
sér hárið og er nú orðin ljós-
hærð. í mynd þessari er hún
látin dansa tvist í sem allra
fæstum klæðum. Þegar hún
lék þetta atriði í myndinni
voru að sögn allir, sem viff-
staddir v'oru jafnheillaðir, allt
frá Ijósameistaranum til leik-
stjórans Gianfranco Zagni.
Eftir dansinn sagði Zagni
fullur hrifningar:
— Þetta getur engin leikið
eftir Ginu, þetta er það allra
bezta, þetta er fyrsta flokks,
nú hefst nýtt tímabil í frægð
arferli Ginu”.
Kvikmyndahúsgestir bíða
nú spenntir eftir að töku
hinnar nýju myndar ljúki svo
þeir fái að sjá hina nýju ljós-
hærðu Gina Lollobrigidu.
GINA LOLLOBRIGIDA
AFTUR Á TJALDINU
í Þýzkalandi kemur út blað,
sem Twen nefnist. Twen er
skrifað fyrir ungt fólk, en
hefur skorið sig úr fyrir það,
hve óhikað það hefur tekið
mörg óþægilegt mál til með-
ferðar, mái, sem flest önnur
blöð í Þýzkalandi hafa forð-
ast. Sérstaklega hefur blað
þetta látið sér annt um að
benda á það, þegar fram hefur
komið hjá Þjóðverjum til-
hneigingar til að afsaka og
réttlæta ódæðisverk Hitlers-
tímabilsins.
Fyrir nokkru birtist í blaði
þessu grein undir nafninu
„Er hægt að lifa í Þýzka-
landi?” þ. e. a. s. er hægt
að lifa í Þýzkalandi sem Gyð-
ingur. Grein þessi var rituð
af bandarískri Gyðingakonu,
frú Mary Lee Meyersohn, sem
farið hafði til náms til Miin-
chen. Á greininni sést, að
spurningarinnar var ekki
spurt að ástæðulausu og fær-
ir konan velvottuð rök fyrir
máli sínu.
Eigi óvilhallur maður að
svara spurningunni, eftir
þær upplýsingar, sem fram
koma í greijiinni, verður
henni varla svarað nema þann
ig:
— Já, ef maður getur sætt
sig við ýms óþægindi.
Greinin er mjög fróðleg, en
ekki urðu viðbrögð lesenda
síður merkileg og fræðandi,
því póstur til blaðsins óx að
mikium mun eftir að grein-
in birtist. Kom greinilega
fram í bréfunum að enn eim-
ir eftir af kynþáttafordóm-
um þeim, sem nazistar lögðu
svo mikið kapp á að útbreiða.
Mary Lee Meyersohn hefur
grein sína á því að segja frá
smáatviki, sem hún varð fyrir
á fyrsta degi sínum í Þýzka-
landi. Hún giataði veski sínu
með peningum, vegabréfi og
öðrum verðmætum. Þjóð-
verji, sem hún hitti af til-
viljun fylgdi henni alllangan
veg til næstu lögreglustöðv-
ar og var yfirleitt mjög hjálp-
samur. Á lögreglustöðinni
fannst svo veskið og hafði
skilvís finnandi komið því
þangað. En það líður ekki á
löngu þar til Mary Lee Meyer
sohn finnur að þessi kurteisi
og hjálpsemi er aðeins á yfir-
borðinu. Innan skamms fer
hún að verða vör við óþæg-
indi vegna kynþáttar síns.
Nokkrum mánuðum eftir
komu sína til Þýzkalands fær
hún tækifæri til að ræða
þetta mál við mann, sem hún
hittir af tilviljun í lest á leið
til Frankfurt. Maður þessi
virðist vera dæmigerður og
vel nærður „Wirtschafts-
wunder”-Þjóðverji, en í Ijós
kemur, að hann hefur þó að-
eins lifað í Þýzkalandi um
nokkurra ára skeið. Maður-
inn er Gyðingur.
— Fyrst eftir að ég kom
til Þýzkalands langaði mig
stundum til að fá mér byssu
og skjóta eins marga Þjóð-
verja og ég gat. En þessar
tilfinningar hurfu, sagði mað-
urinn. Hér er hægt að lifa
vel eins og ails staðar annars
staðar. Hér eru bæði góðir
og vondir menn. Ég hugsa
ekki lengur um, að ég á nú
heima og vinn í Þýzkalandi”.
Frú Meyersohn heldur á-
fram:
Seinna í samtali okkar
spurði ég manninn spurning-
ar, sem aðeins er hægt að
beina til Gyðings: Hvernig
stendur annars á því, að 30
þúsund Gyðingar geta lifað í
Þýzkalandi? Frúin fékk ekk-
ert viðunándi svar, að vísu
margar skýringar en enga,
sem henni fannst fullnægj-
andi. Sumir segja, að Gyðing-
ar búi í Þýzkalandi, vegna
þess að lífskjörin séu góð,
aðrir segja, að þeir búi þar,
vegna þess að þeir muni ekki
una betur hag sínum í Am-
erílcu, Englandi eða ísrael,
og sumir vísa til Biblíunnar,
trúna á stjórn æðri máttar-
valda.
— Bandarískir vinir mín-
ir skilja þetta ekki, enda
minnast þeir á það aftur og
aftur í bréfum til mín. Aftur
og aftur segi ég líka við sjálfa
mig: Það er ómögulegt að
lifa í Þýzkalandi. Fyrir Gyð-
ing er Þýzkaland einn stór
kirkjugarður — fullur af
draugum.
Frú Meyersohn fagnar því,
að búa í Hessen, þar sem
stjórnin er frjálslynd. „Sem
betur fer búum við ekki í
Slésvík-Holstein”. En hin
ungu hjón finna til einmana-
kenndar, jafnvel í hópi vina
sinna við háskólann, þar sem
þau eru við nám. „Við höfð-
um fyrst í stað húshjálp, en
þegar konan komst að því, að
við vorum Gyðingar, fór hún
sína leið og sást ekki aftur”.
Þótt ýmis óþægindi fylgi
því að vera Gyðingur í Þýzka-
landi hútímans, eru þau óþæg
indi yfirleitt öll lítilfjörleg,
aðeins nálarstungur, en þær
geta verið særandi, þegar þær
eru margar.
— Bandarískur rithöfund-
ur, sem bjó fimm ár í Berlín,
sagðist oft hafa heyrt illa tal-
að um Gyðinga, en gróft op-
inbert Gyðingahatur hefði
hann aldrei orðið var við.
í Bandaríkjunm var það
alltaf sagt; að leikritið Anna
Frank hafi gefið Þjóðverjum
umhugsunarefni. En þegar
tjaldið féll klappaði hér eng-
inn. En, spyr frú Meyersohn,
er þetta ekki eðlilegt gagn-
vart leikriti, sem alls ekki er
gamanleikrit og snertir við-
kvæman blett í sálarlífi þýzku
þjóðarinnar?
„Ég heyri og ég reyni að
skilja, heldur frú Meyersohn
áfram, en ég kemst aldrei-á
hreint með þetta vandamál.
Sambandið milli Þjóðverja og
Gyðinga er mjög flókið og
erfitt að skilja það. Sumum er
þetta mjög viðkvæmt mál. Ég
minnist eins atviks. Ég sat á
bekk í leikvangi fyrir böm.
Annar maður sat á bekknum
og við tókum tal saman. Þeg-
ar við höfðum spjallað sam-
an nokkra stund sagði ég hon-
um frá því, að ég væri Gyðing
ur. Þá varð hann mjög órór
og leið illa. „Enginn hinna
almennu Þjóðverja þekkti
neitt til fangabúðanna og gas-
klefanna”, sagði hann. Svo
reis hann upp og hljóp á
brott. Eftir smástund kom
hann aftur með brjóstsykur-
poka í hendinni og rétti mér
hann. „Gefðu hann börnun-
um”, sagði ég. „Nei, sagði
hann þá. „Hann er handa
þér”.
Ég hafði samúð með hon-
um. Veslings Þjóðverjinn,
hugsaði ég, Það hafa verið
drepnir svo margir, og það
eina, sem hann getur gert,
er að gefa Gyðingakonu
brjóstsykur. Ef til vill er þetta
atvik einkennandi fyrir Gyð-
ingavandamálið í Þýzkalandi
í dag.
En það er annað, sem frú
Meyersohn hefur kynnzt í
Þýzkalandi og sem henni
finnst þyngra á metunum, en
það sem eftir kann að vera
þar af Gyðingahatri.
Það er hin mikla fjarlægð
milli þeirra, sem neðstir
standa í þjóðfélaginu og
'hinna, sem efstir standa að
embættum eða áhrifum. Alls
staðar rekst maður á þennan
mikla stéttarmismun, sem
annars vegar veldur leiðin-
legu smjaðri, hneigingum og
beygingum og hins vegar ó-
þolandi hroka og meirimátt-
arkennd.
Frú Meyersohn lýkur grein
sinni með því að lýsa ánægju
sinni yfir kynnum þeim,
sem hún hefur haft af þýzkri
æsku. Hjá æskunni er jöfn-
uðurinn meiri, minni virðing
og ótti fyrir hvers konar hefð-
arvaldi og minni smámuna-
semi en hjá eldri kynslóðinni,
enda hefur hún hlótið
uppeldi.
Þetta voru nokkrir
úr grein frá Meyersohn.
in, sem Twen fékk ef
greinin birtist, voru ekl
ur merkileg en greinin
Aðeins eitt bréfið var
nafnlaust, en það vai
versta og fullt af gö
slagorðum og grófum sl
aryrðum nazista um G>
Við því bréfi gaf rit
blaðsins það svar, að n
sem væri fullur slíku
legu hatri, yrði að bú
undir að hafna fyrr
síðar á geðveikrahæli. j
ungur maður frá Pape
svarar þannig: „Þér sp
Eru Þjóðverjar enn naz
Svar mitt er: Ég var n
Ég skipti utn skoðun, ei
ar ég las grein frú 1
sohn varð ég nazisti aft
. Flest bréfanna voru v
leg í garð Gyðinga, en
ur sýndu blandaðar t:
ingar í málinu, og þar
aðsjáanlegau eftir af 1
gömlu kynþáttafordómu
Mörg bréfanna mini:
þvzkt þjóðarstolt, sem
finnst gengið of næi
sumir gera gyðingavanc
ið að fjárhagsmáli, þai
fram koma setningar ei
bessi: „Hve mikið V(
við eiginlega að borga
ingum í skaðabætur áð
beir hætta að kvarta?”
Gutenber c
biblían en
urprenfuð
í lítilli prentsmiðju b;
bókaverzlun eina á M;
tan í New York er nú
að endurprenta fyrstu i
biblíunnar, sem prentu
í heiminum, en það vai
enberg-Biblían svonefm
Þessi nýja útgáfa verði
kvæm eftirprentun 1
uDprunaiegu bókar, se
er seld á uppboðum fy
t.il 25 milljónir krón
benni eru nú aðeins
'v'utök.
Þessi nýja útgáfa
kosta um 25 þús. krónur
in er í tvemur bindum c
"v alls 18 kíló. Hún er i
prentuð með þrykkipr
og ljósprentun á sérst;
bvkkan pappír og ver
sex litum og slegin 24 1
pulli. Bókin verður svo
in inn í geitaskinn, og af
verða prentuð 1282 eim
g 11. apríl 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ