Alþýðublaðið - 27.06.1962, Qupperneq 15

1
í> C> 0 í> frásovét
Bond stóð yfir henni. Var
sekt í andliti hennar, eða ótti?
Nei, aðeins undrun og kuldi,
eins og í hans eigin andliti.
„Heyrðu nú, Tania“, rödd
Bonds var kuldaleg. ,,Það hefur
dálítið komið fyrir. Ég verð að
skoða í töskuna og sjá, hvort
vélin er þar“.
Hún sagði kæruleysislega:
„Taktu hana niður og skoðaðu."
Hún skoðaði hendurnar í kjöltu
sinni. Svo að nú var það að ger
ast, þetta, sem forstjórinn hafði
talað um. Þeir ætluðu að taka
vélina og fleygja henjii sjálfri
síðan á haug, jafnvel láta setja
hana af lestinni. Ó, guð. þessi
maður ætlaði að gera henni
þetta.
Bond tók niður þunga. tösk-
una og setti hana á sætið. Hann
opnaði rennilásinn og horfði of
an í töskuna. Jú, grálakkað málm
hylki með þrem röðum af tökk-
um, lálítið svipað ritvél. Hann
snéri opinni töskunni að henni.
„Er þetta Spektor?"
Hún horfði kæruleysislega of
an í töskuna. „Já“.
Bond lokaði rennilásnum aft-
ur og setti töskuna upp á hill-
una aftur. Hann settist við hlið
stúlkunna. „Það eru þrír MGB
menn í lestinni. Við vitum, að
það eru mennirnir 3, sem komu
til aðalstöðva þinna á mánudag.
Hvað eru þeir að gera hér, Tan-
ia.?“ Rödd Bonds var blíð-
leg. Hann horfði á hana, leit-
aði á henni með öllum skilning-
arvitum sínum.
Hún leit upp. Það voru tár í
augum hennar. Voru það tár
barns, sem komizt hefur upp um?
En það var enginn vottur sekt-
ar í andliti hennar. Hún virtist
aðeins dauðskelfd við eitthvað.
Hún rétti fram hönd sína og
dró hana síðan til sín aftur. „Þú
ætlar ekki að fleygja mér af lest
innj núna, þegar þú ert búinn
að fá vélina?"
„Auðvitað ekki“, sagði Bond
óþolinmóður. „Láttu ekki eins
og bjáni. En við verðum að fá
að vita, hvað þessir menn eru
að gera. Hvað þýðir þetta allt
saman? Vissir þú, að þeir mundu
verða með lestinni?" Hann
reyndi að lesa svip hennar. Hann
gat aðeins séð mikinn létti. Og
hvað annað? Kænsku? Hlé-
drægni? Já, hún leyndi ein-
liverju. En hverju?
Tania virtist taka ákvörð-
un. Skyndilega strauk hún hand
arbakinu yfir augu sín. Hún hall-
aði sér fram og lagði höndina á
Jiné hans. Vætan af tárunum
sást á handarbaki hennar. Hún
horfði í augu Bonds og neyddi
hann til að trúa sér.
„James“, sagði hún. „Ég vissi
ekki, að þessir menn væru í lest
inni. Mér var sagt, að þeir væru
að fara í dag. Til Þýzkalands. Ég
gerði ráð fyrir, að þeir mundu
fljúga. Þetta er hið eina, sem
ég get sagt þér. Þangað til við
komum til Englands, þangað,
sem mínir menn ná ekki til
mín, máttu ekki spyrja mig
meira. Ég hef gert það, sem ég
sagðist mundu gera. Ég er hér
með vélina. Treystu mér. Vertu
ekki hræddur um okkur. Ég er
viss um, að þessir menn ætla
ekki að gera okkur neitt. Alveg
viss. Treystu mér“ Var hún
svona viss, hugsaði Tania?
Hafði þessi Klebb kvensnift sagt
henni allan sannleikann? En hún
varð einnig að treysta — treysta
á fyrirskipanjr, sem henni höfðu
verið gefnar. Þessir menn hlutu
að verða verðirnir, sem sjá áttu
um, að hún færi ekki úr lestinni.
Þeir gátu ekki haft neitt illt í
hyggju. Seinna, þegar þau væru
komin til London, gæti þessi
maður falið hana einhverg stað
ar, þar sern SMERSH næði ekki
til hennar, og þá mundi hún
segja honum allt, sem liann lang
aði til að vita. Hún var þegar bú
inn að taka ákvörðun um þetta.
En guð mátti vita, hvað gerast
mundi, ef hún sviki þá núna.
Þcir mundi einhvern veginn hafa
hendur í hári hennar og hans.
Hún vissi það. Það var ekki hægt
að halda neinu leyndu fyrir
þessu fólki. Og þeir mundu ekki
sýna neina miskunn. Á meðan
hún rækti sitt hlutverk, mundi
allt vera í lagi). Tania horfði
í andlit Bonds til að hjá ein-
hver merki þess, að hann tryði
henni.
Bond yppti öxlum. Hann stóð
upp. „Ég veit ekki, hvað ég á
að haJda, Tania“, sagði hann.
„Þú leynir mig einhverju, en ég
Jield, að það sé eitthvað, sem
þú veizt ekki að er mikilvægt.
Og ég trúi því, að þú haldir, að
við séum örugg. Það kann að
vera rétt. Það kann að vera til-
viljun, að þessir menn eru í lest
inni. Ég verð að tala við Ker-
im og ákveða, livað gera á.
Hafðu engar áhyggjur. Við gæt
um þín. En nú verðum við að
vera mjög varkrár".
Bond leit um klefann. Hann
reyndi dyrnar inn í næsta klefa.
Þær voru læstar. Hann ákvað að
setja þvingu á þær, þegar þjónn
inn væri farinn. Hann ætlaði að
gera hið sama við dyrnar fram á
ganginn. Og hann yrði að vaka.
Þar fór brúðkaupsferðin! Bond
brosti kuldalega með sjálfum sér
og hrigdi á vagnþjóninn. Tan-
ia horfði kvíðin á hann. _______
„Hafðu engar áhyggjur, Tan-
ia“, sagði hann aftur. „Hafðu
engar áhyggjur af neinu. Hátt-
aðu, þegar maðurinn er farinn.
Opnaðu ekki dyrnar ,nema að þú
vitir, að það sé ég. Ég ætla að
vaka í nótt og vera á verði. Ef
til vill verður það auðveldara á
morgun. Ég ætla að leggja á
ráðin með Kerim. Það er góður
maður“.
Vagnþjónninn barði að dyrum.
Bond hleypti honum inn og gekk
fram í ganginn. Kerim var enn
að horfa út um gluggann. Lest-
in var nú komin á fullan hraða
og þaut nú gegnum nóttina. Ker
im var hreyfingarlaus en aug-
un athugul í spegli gluggans.
Bond sagði honum frá sam-
talinu. Það var ekki auðvelt að
útskýra fyrir Kerim, hvers
vegna hann treysti stúlkunni,
eins og hann gerði. Hann horfði
á háðssvipinn á munninum í
glugganum, þegar hann reyndi
að lýsa því, sem hann hafði les
ið í augum hennar, og hvað eðl-
isávísun hans sagði honum.
Kerim andvarpaði í uppgjöf.
„James“, sagði hann, „þú ræð-
ur núna. Þetta er þinn hluti áf
aðgerðunum. Við erum þegar
búnir að ræða þetta að mestu í
dag — hættuna í lestinni, mögu
leikann á að koma vélinni heim
í stjórnarpósti, heiðarleika, eða
annað, þessarar stúlku. Það virð
ist sannarlega svo sem hún hafi
gefizt upp skilyrðislaust fyrir
þér. En jafnframt játar þú að
hafa gefizt upp fyrir henni. Ef
til vill aðeins að nokkru leyti.
En þú Iiefur ákveðið að treysta
henni. í símtalinu við M. í morg
un Jcvaðst hann mundu styðja
þína ákvörðun. Hann lét þig
um það. Amen. En hann vissi
ekki, að við ættum eftir að fá
fylgd þriggja manna frá MGB.
Ekki við heldur. Og.ég býst við,
að það hefði breytt skoðunum
okkar allra. Ekki rétt?“
„Jú“.
„Þá ér ekki um annað að ræða
en ryðja þessum þrem.mönnum
úr vegi. Koma þeim af lestinni.
Guð má vita til hvers þeir eru
hér. Ég hef ekki meiri trú á til
viljunum en þú. En eitt er vist.
eftir lan Fleming
Við ætlurn okkur ekki að vera í
lestinni með þessum þrem náung
um. Rétt?“
„Auðvitað”.
„Láttu mig þá um það. Að
minnsta kosti í kvöld. Við erum
enn í mínu landi, og þar hef ég
viss völd. Og nóg af peningum.
Ég hef ekki efni á að drepa þá.
Lestin mundi tefjast. Þú og stúlk
an kynnuð að flækjast í málið.
En ég skal koma einhverju í
kring. Tveir þeirra hafa svefn-
pláss. Fyrirliðinn, sá með yfir-
skeggið og litlu pípuna, er í
næsta herbergi við þig — hérna
í nr. 6“. Hann benti með höfð-
inu aftur fyrir sig. „Hann ferð-
ast á þýzku vegabréfi undir nafn
inu „Melchior Benz, sölumað-
ur“. Sá dökki, Armeníumaður-
inn, er í klefa nr. 12. Hann hef
ur líka þýzkt vegabréf — „Kurt
Goldfarb, byggingaverkfræðing-
ur“. Þeir^ hafa miða alla leið til
Parísar. Ég er búinn að sjá skil
ríki þeirra. Ég á lögreglukort.
Vagnþjónninn olli engum vand-
ræðum. Hann er með öll vega
bréfin og miðana í klefa sínum.
Þriðji maðurinn, sá með bóluna
á hálsinum, reynist líka vera
með bólur í andlitinu. Heimsk og
ljót skepna. Ég hef ekki séð
vegabréf hans. Hann ferðast í
sæti í næsta klefa við mig á
fyrsta farrými. Hann þarf ekki
að afhenda vegabréf sitt fyrr en
Ódýrar .
Kven og barna bómullar
peysur. » |É
■ i\Æ)'
VerK Snét a
Vesturgötu 17.
við landamærin. En hann hefut
látið.miðann af hendi.“ Eins °k
sjónhverfingamaður tók Keriia
gulan, fyrsta farrýmis farseðil
upp úr frakkavasa sínum. Hann
setti hann í vasann aftur. Hann
brosti stoltur til Bonds.
„Hvernig í fjandanum?"
Kerim hló lágt. „Áður erii
hann Hjó urn sig fyrir nóttina,
fór þetta naut á salernið. Ég stó8
í ganginum og mundi skyndilega
eftir því, hvernig við fórum aff
því að stelast með lestum, þegat
ég var strákur. Ég gaf honura
eina mínútu. Svo gekk ég að dy£
unum á salerinu og hrissti þær.
Ég hélt þeim mjög föstum. „Miða
vörðurinn“, sagði ég hátt. „MifJ
ann, ef þér viljið gjöra svo vel.1'
Ég sagði það á frönsku og svo á
þýzku. Það heyrðist muldur af>
innan. Ég fann, að hann reyndl
að opna dyrnar. Ég hélt fast, svd
Listin er að hringja í 14900
ÞAÐ ER ÁSKRlFTASÍRÆBftN.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
■
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 27. júní 1962 15*'