Alþýðublaðið - 25.07.1962, Qupperneq 15

Neville Shute
vissi að það þýddi, að svo sem
tvö gallon væru eftir á geymin-
um. Nú sáum við til Buxton, og
ég fór að lækka flugið. Skömmu
síðar lentum við. Ég sá ekki að
Proctor vélin væri ltomin frá Ho-
bart. Ég ók vélinni að flugskýl-
inu. Strákarnir komu hlaupandi
' út og studdu við vængbroddana,
■ svo ég ók henni beint irin í skýli.
„Þegar ég hafði drepið á mót-
ornum, sátum við þögulir stund-
arkorn. „Þetta fór verr, en
skyldi”, sagði ég að lokum. „Ég
hélt að þetta mundi takast. En
það var þess virði að það væri
reynt”.
Hann sagði: „Leitt að mér
skyldi ganga svona illa með dyrn-
ar”.
Hann hikaði aðeins og sagði
svo. „Þetta er allt svolítið nýtt
fyrir mig”.
„Þetta var allt í lagi”, sagði ég.
„Það hefði enginn staðið sig bet-
ur”.
Monkhouse gekk upp að vél-
inni, þegar ég opnaði dyrnar.
,,Gekk það ekki?” spurði hann
Ég hristi höfuðið. „Ég kom
lienni niður á brautina, en þurfti
að láta hana ganga svo hratt að
læknirinn gat ekki opnað dyrnar
fyrir loftstraumnum frá mótorn-
um”.
Hann kinkaði hugsandi kolli.
„Gaztu ekki látið dyrnar detta
af?’”
Ég hristi höfuðið. „Mér datt
' það í luig, en þorði ekki að reyna
■ það. Er hægt að fljúga þessu
hurðarlausu?”
„Já, já”, svaraði hann. „Pas-
coe fór einu sinni upp með fall-
lilífarstökkvara í þessari. Hann
flaug henni langar leiðir hurð-
arlausri. Það var allt í lagi”.
Ég beit vörina. „Það vissi ég
ekki. Ég þorði ekki að láta hana
' fara”.
„Það er skoðunarskilyrði, að
'hægt sé að fljúga þessum vélum
•hurðalausum”, sagði hann „Flug-
vélin verður að geta flogið örugg
lega án alls, sem hægt er að losna
þannig við”. „Svo það er alveg í
-lagi að fljúga þeim þannig”.
Ég steig út úr vélinni, og sagði
ekki neitt. Ég mundi þetta með
skoðunarskilyrðið, þegar hann
minntist á það. Ég hef aldrei ver-
.ið reynsluflugmaður, aldrei haft
neitt af því að segja.
Ég hafði aldrei lent í því að
fljúga vél með opinn neyðarút-
gang, og hafði ekki einu sinni
hugsað út í það. Það hefði ég þó
átt að gera. Nú kynni Johnnie
Pascoe að deyja, vegna þess
að ....
Ég gekk út á malbikið f.vrir
framan skýlið. Nú var alveg dreg
ið fyrir sólu. Loftið var þungbú-
ið og drungalegt. Skýin voru ö
svona 1500 feta hæð og lækkuðu
stöðugt. Vindurinn var svipaður
og áður. Það var dimmt í vestri
og leit út fyrir meiri rigningu.
Ég rigningu. Ég gekk aftur inn
í skýlið. Læknirinn var að stíga
út úr vélinni. „Monkhouse segir,
að það sé allt lagi að fljúga vél-
inni hurðarlausri”, sagði ég.
„Ættum við kannske að gera aðra
tilraun nuna strax?’”
„Áttu við að taka hurðina al-
veg af?” spurði hann. „Það er
engin hætta á að ég detti út, er
það?”
Þetta var ákaflega eðlileg
spurning, vegna þess að hurðin
myndaði alveg hlið klefans hans
megin.
„Mér er alveg sama um það
.... ” Hann leit á mig. „Fyrst við
erum byrjaðir á þessu, er eins
gott að reyna að ljúka því. Öll
mín tæki eru í töskunni, svo það
verður ekki mikið gagn í mér
hér. En við verðum að hafa hrað-
ann á, efcki satt? Vegna veðurs-
ins”.
Ég kinkaði kolli. „Við látum
setja benzín á vélina núna
strax”.
Ég sneri mér að Monkhouse.
„Er nokkuð matarkyns hér?” Ég
hef engan morgunverð borðað.
„Ég var svangur og mér var kalt,
ég fann að ég var að þreytast.
„Ég hafði vakað, alla nóttina, og
flogið heilmikið síðan ég svaf
síðast.
„Ekkert nema bitinn minn og
kaffilögg á brúsa”, sagði hann og
benti yfir á bekk skammt frá.
„Ykkur er velkomið að borða
það”. Ég mótmælti, en hann
sagði: „Ég fæ mér eitthvað, þeg-
ar þið eruð farnir”.
Ég bauð lækninum að borða
með mér, en hann þáði það ekki.
Prestsfrúin hafði gefið honum
morgunverð, áður en hann lagði
af stað.
Ég stóð við bekkinn og borðaði
samlokur með lambakjöti á milli,
og drakk kaffi úr hitabrúsanum.
Ég var að hugsa um hvað ég væri
nú vitlaus. Ég, fiugstjórinn þaul-
reyndi, sjálfskipaður sérfræðing-
ur, hafði tekið stjómina í mín—
ar hendur og nú var allt komið
í vitleysu. Jafnvel Mónkhouse,
lélegur flugvélavirki, hafði vitað
það sem mér yfirsást um vegna
stolts míns.
Þótt ég væri nú dauðþreyttur,
var ekki um annað að ræða, en
að halda áfram. Nú hefði læknir-
inn getað verið kominn til John-
nie Pascoe, ef ekki væri klaufa-
skap mínum um að kenna. Brauð-
ið og heitt kaffið hleyptu nýju
lífi í mig, og ég hresstist. Ef við
færum strax af stað, gæti ég bætt
fyrir brot mitt. Við mundum ná
til Lewis River, áður en veðrið
versnaði. En það gæti orðið erf-
itt að komast til baka.
Það tók um 15 mínútur að setja
15 gallon af benzíni og eitt galion
af olíu á vélina með gömlu hand-
dælunni, sem þarna var. Við fór-.
um upp í hana aftur. Ég sá að
læknirinn hafðt’ fest sig vel með
öryggisbeltinu, annað var ekki
um að ræða, til að varna því að
hann félli út, þegar vélin færi að
láta illa. „Mér finnst ég vera
eins og Aladdin á teppinu”,
sagði hann.
„Fer sæmilega um þig?” spurði
ég.
Hann kinkaði kolli. „Núna fer
ekki hjá því að ég komist út”.
„Allt í lagi”, sagði ég. „Þá skul
um við leggja í hann”. Ég gaf
Monkhouse merki og hann sneri
vélinni í gang. Ég lét hana ganga
all hratt og reyndi magneturnar,
svo ók ég henni út á völlinn, og
sneri henni upp í vindinn. Strák
arnir héldu við vængbroddana.
Þegar ég var búinn að ganga
úr skugga um að allt væri í íagi,
leit ég upp. Þá sá ég bíl aka upp
að flugskýlinu. Mér datt í hug að
þetta gæti verið Parkinson, sem
hafði átt að koma með Proctor
vélinni, ég hinkraði aðeins við.
Þá sá ég að þetta var leigubíll.
Út úr honum steig kona. Monk-
house gæti sinnt henni, hugsaði
ég, gaf drengjunum merki, og
tók vélina síðan á loft.
Það voru slæm skilyrði til
flugs og vélin lét ilia. Skýin voru
í 1200 feta hæð, rigning var í að-
sigi og það var fremur kalt. Þar
sem aðra hliðina vantaði eigin-
lega í klefann, þá blés vindurinn
beint inn á okkur, kortið varð
•þvalt í höndunum á mér. Nú varð
ég að fara mikið lengra út með
ströndinni en áður, og skýin
neyddu okkur til að lækka flug-
ið æ meir. Þegar við vorum yfir
Trial vorum við í 700 feta hæð
og skyggnið versnaði stöðugt. Ég
vissi, að við gætum ekki stoppað
mikið við Lewis River, ef við
kæmumst þangað þá. Flugbraut-
in þar var 530 fet yfir sjávarmál.
Það mátti ekki miklu muna.
Tindurinn á Sorell höfða var
hulinn skýjum, þegar við flug-
um þar fram hjá. Ég leit á klukk-
una og athugaði stefnuna með
aðra höndina á kortinu, sem lá
á hnjánum á mér. Hraði okkar
var 37 mílur á klst. og það voru
68 mílur eftir til Lewis River. Ég
reiknaði í huganum Ef hraðinn
væri 90 mílur mundum við vera
komnir eftir 45 mínútur. En við
fórum ekki alveg svo hratt, senni
lega yrðum við komnir eftir 47
mínútur. Ég skrifaði tímann og
áætlaði komutíma á kortið hjá
Sorell liöfða. Ég gætti þess að
missa ekki sjónar af ströndinni
á vinstri hönd. Tíu mínútum síð-
ar byrjaði að rigna.
Það hlýtur að hafa runnið upp
fyrir mér þá, að þetta væri von-
laust, en samt hélt ég áfram. Það
var mér að kenna, að læknirinn
var ekki kominn til Johnnie Pas-
coe. Það gat alltaf skeð, að það
hætti að rigna og rofaði aðeins til
þegar við kæmum til Lewis Ri-
ÞETTA lítur
ver. Nú var skyggnið orðið innan
við ein míla, og skýin neyddu
okkur til að lækka flugið enn þá
meira, þangað til hæðin var ekki
orðin nema 2000 fet. Ströndin var
eyðileg, mikið af svörtum skerj-
um, sem í sífellu braut á. Sum-
staðar skvettist brimið meira en
hundrað fet í loft upp. Ef eitt
hvað hefði orðið að mótornmn
þarna, voru möguleikarnir til að
komást af alls engir.
Það rigndi stöðugt. Vatnið af
rúðunni rann niður á lækninn, og
eftir tíu mínútur var hann orð-
inn rennandi blautur, en við því
var ekkert að gera. Við skoðuð-
um hvert einasta ármynni sem
við flugum ýfir og leituðum það
svo uppi á kortinu. Kortin yfir
vesturströnd Tasmaníu eru mjög
ónákvæm, vegna þess að þar búa
svo fáir. Brátt vorum við villtir,
héldum þó áfram þangað til við
yrðum að snúa heim vegna benz-
ínsins.
Þegar við samkvæmt tímanum
ekki sem bezt
llSBalil út en þetta ei
vitanlega tóhjiV
fflens, sem sjá má á andlitnm
þátttakenda. Myndin er frá æf
ingu stúdenta sem tóku þátt í
hinni árlegu sumarhátíð í Hast-
ings.
áttum að vera komnir til Lewis
River, höfum við verið á flugi t'
eina klukkustund og fjörutíu og
þrjár mínútur. En við ættum að>
vera fljótari til baka, hugsaði ég.i
Benzínið var af svo skomum
skammti að ég liafði ekki nemaí
tíu mínútur til að lenda og losnai
við lækninn. Ég flaug nú nær
ströndinni, inn ijimmuna. Þarnai
var frekar láglent, skýjahæðin.
var 400 fet. Það bólaði ekki k
neinu ármynni. Ég beygði til
hægri inn yfir ströndina til að
sjá hvernig landið lægi. Fyrir'
sunnan Lewis River átti strand--
lengjan að sveigja til austurs, en.
i
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 25.' júlí 1962 J5