Alþýðublaðið - 21.08.1962, Blaðsíða 15

Nevilie Shute
hverju. Þetta var sportbíll og sæt
ið hennar var fast upp við mitt,
axlir okkar snertust. Við vorum
bæði niðursokkin í hugsanir. Ég
hafði ekki viljað að þetta kæmi
fyrir. Við vorum bæði einmana
og gátum ekki gifst. Nú hafði
þetta skeð, ég var glaður, ég held
að hún hafi verið það líka.
-Þegar við vorum komin í gegn
um Blakford og áttum eftir svo
sem tíu mílur til Duffington,
sagði hún. „Við skulum stoppa
aðeins Johnnie“.
Ég ók út á vegbrúnina og
slökkti ljósin, regn draup af
trjám ofan á þak bílsins. „Við
skulum tala saman“, sagði hún.
„Það held ég við ættum að
gera“, sagði ég.
Hún kinkaði kolli í rökkrinu.
„Mig langar til að spyrja þig
einnar spurningar".
„Gjörðu svo vel“, sagði ég.
. „Gerirðu mikið af þessu?“,
sþurði hún. „Áttu margar vin
stúlkur?“.
' „Nei“, sagði ég. „Þú ert fyrsta
stúlkan, sem ég kyssi, síðan ég
skildi við Judy“.
„Alveg,satt?“
„Alveg satt“.
Hún andvarpaði. „Það var það
sem mig langaði til að vita. Mér
datt þetta í liug. Ekki bætir það
úr skák“.
„Við getum reynt að gleyma
þessu, ef þú vilt“, sagði ég.
„Við getum það ekki“, sagði
hún. „Það er heldur ekki rétta
svarið“.
Mér fannst hún vera svo ó-
hamingjusöm, að ég tók í hencli
hennar, hún var máttlaus. Hafðu
engar áhyggjur“, sagði ég þýð-
lega“.
„Þetta hefur lengi verið í upp
siglingu. Fyrr eða síðar hlaut að
koma-að því“.
Hún sneri sér að mér. „Ég veit
það. Ef málum væri öðruvísi hátt
að væri þetta dásamlegasti dag
ur lífs míns. En ég er gift kona
og þú átt að heita giftur. Ég vil
ekki að svona lagað komi fyrir,
og ég held, að þú viljir það ekki
heldur“.
„Við erum nú ekki svo harð-
gift“, sagði ég.
„Það getur verið að þú sért
það ekki, en ég er það“, svaraði
• hún.
Ég strauk um hendi hennar.
„Þótt ég vildi ekki að þetta kæmi
\
'
fyrir, er ég samt glaður yfir því .%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%u%%%%%%%%%%%%u%%%%u
Skrýtin flugför
Þyrilvængjan er af brezkri Belvedere gerð, en neðan
í henni hangir nýstárlegra farartæki. Það er loft-
blástursvél, iiý gerð bifreiða án hjóla, sem svífa með því að blása niður lofti, og geta farið
yfir land eða sjó.
að skuli vera buið að ske“, sagði
ég að lokum. „Þetta var allt todd
íunum að kenna eða þakka".
Hún brosti lítið eitt. „Ég veit að
við eigum eftir að lenda í ýms-
um erfiðleikum. En í þessum
heimi fær maður ekkert, sem er
einhvers virði án þes að þurfa
að hafa fyrir því“.
Ég var þögull. „Mig langar til
að segja þér svolítið“, sagði ég
að lokum. „Ég fór til lögfræðings
fyrir skömmu og ég get fengið
skilnað frá Judy án nokkurra erf
iðleika. Það er meira að segja
byrjað að undirbúa það“.
„Fá skilnað?"
Ég kinkaði koili. „Hún hefur
búið með öðrum náunga sem eig-
inkona hans síðastliðin átta ár
í Hollywood. Þetta kemur til
með að taka sinn tíma og verður
nokkuð dýrt. En ég vil gera það
og ætla að gera það. Þá er hájfn
að verkið“.
Hún var þögul í mínútu eða
svo. Síðan sagði hún. „Hvað
mundir þú gera ef ég fengi líka
skilnað?"
Ég sneri mér að henni. „Ég
mundi biðja þig um að giftast
mér“.
Hún kinkaði kolli hugsandi.
„Nú hefur þú sagt það og ég vil
ekki að þú segir það aftur.
Aldrei. Setjum svo að ég fengi
skilnað frá Derek. Það mundu
líða mörg ár þangað til við gæt-
um gifst, og fólk breytist mikið
á skemmri tíma. Við höfum ver
ið mikið saman þessa síðustu
mánuði, og þú hefur verið mér
mjög góður. Betri en nokkur mað
ur. Ég hef hlakkað til að hitta
þig á hverjum degi og næstum
talið stundirnar, þangað til við
hittumst." Ég þrýsti hönd henn
ar.
„Ég hef ekki komið sem bezt
fram. Ég hefði ekki átt að láta
þetta ske, ef ég hefði ekki verið
reiðubúin að láta þetta ganga
lengra. Þú hefur verið mér svo
góður, og ég launa það ekki einu
sinni með gæzku. Ég hef sært
þig. Viltu reyna að íyrirgefa
mér?“
„Það er ekkert að fyrirgefa",
sagði ég. „Ég hef notið þess að
vera samvistum við þig“.
„Sömuleiðis“, sagði hún.
Við sátum þögul um stund, síð
an sagði ég. „Hér hefur nokkuð
byrjað, sem við sjáum fyrir end
ann á. Hvað svo sem fyrir kemur
munum við hvorugt gleyma því
sem skeð hefur. Ef þú vilt að við
sjáumst ekki um tíma, þá er auð
velt að koma því fyrir. Ég get
fengið annað starf. Það vantar
flugmenn hjá Imperial Airways".
„Og fara þá á brott héðan?“
spurði hún leið á svip.
„Ef þú vilt, þá geri ég það“,
sagði ég.
„Mundi það vera nauðsyn-
legt?“ spurði hún.
„Ef ég geri það ekki“, sagði
ég, „þá kemur þetta sennilega
fyrir aftur.“
„Það er víst rétt“, sagði hún.
Síðan sagði liún. „Ég er þreytt
núna, Johnnie, of þreytt til að
geta hugsað skýrt. Ef eitthvað
leiginlegt þarf að ske þá skulum
við standa saman, gegnum þykkt
og þunnt. En Derek er sá sem
við verðum að hugsa um. Hann
er sjúklingur og hann er nú
einu sinni maðurinn minn. Við
verðum að hugsa um hann en
ekki okkur sjálf, því við erum
frísk og heilbrigð".
Ég þagði því ég vildi ekki særa
hana. Mér varð hugsað til manns
ins, sem hafði ráðizt á litlar
stúlkur, og fengið sinn dóm fyr
ir það. Hún hafði auðvitað rétt
að mæla, ég gat ekkert sagt við
því, sem hún sagði.
Að lokum sagði hún. „Viltu
nú fara með mig heim Johnnie.
Ég tek einhverja ákvörðun inn
an eins eða tveggja daga, og þá
segi ég þér frá því“.
Ég kinkaði kolli. „Ekkert
liggur á, Brenda. Minn hugur
breytist ekki. Ég held áfram að
láta ganga frá skilnaðinum, það
breytist ekkert". Ég þrýsti hönd
hennar. „Við skulum bára taka
þessu rólega".
„Vinur minn“, sagði hún þýð-
inga.
Ég setti bílinn í gang og við
lögðum af stað aftur. Fyrst ók-
um við út á flugvöll, svo ég gæti
sótt minn bíl. Þar fór ég út.
„Sjáumst á morgun“, sagði hún
um leið og hún ók á brott. Ég
stóð kyrr og horfði á bílinn
hverfa út í myrkrið. Hún var
mér sannarlega kær“.
Daginn eftir var veður mjög
gott. Hún hringdi í mig snemma
um morguninn. Þegar hún var
búin að heimsækja Derek fór
hún með lestinni til Peter-
borough til að sækjá vélina. Hún
kom aftur seinna um daginn en
okkur fór ekkert á milli. Hún
vildi ekkert tala og ég vildi ekki
neyða hana til þess. Nokkrir dag
ar liðu. Hún kom einu sinni
eða tvisvar út á völl til að
fljúga. Sunnudaginn næstan á
eftir stakk hún upp á því að við
borðuðum saman hádegisverð £
þorpi í um það bil 30 mílna fjar
lægð. „Fólk talar svo mikið hér“,
sagði hún.
„Eg held það sé betra að vera
þarna“.
Ég kinkaði kolli. „Ég flaug
yfir þetta þorp fyrir nokkrum
dögum. Bláklukkurnar þar hljóta
að vera fallegar núna. Maður sér
bláar breiðurnar úr lofti. Eigum
við að hafa með okkur mat að
heiman og borða hann einhvers
' staðar úti?“
Það létti yfir henni. „Það
mundi verða alveg dásamlegt.
Ég skal sjá um matinn.“ Við á-
kváðum að hittast á þorpstorg-
inu um hádegisbili á frídegi mín
um.
Við gerðum það og skildum bíl
inn hennar eftir en fórum á mín
um inn í skóginn. Það var gotb
veður og yndislega fallegt í skóg
inum. Loftið var næstum áfengt
af ilmi blómanna og bláklukku-
breiðurnar voru stórkostlegar.
Við skildum bílinn eftir og geng
um unz við fundum fallið tré þar
sem við gátum setið og borðað
matinn. Hún byrjaði að taka upp
úr körfunni, sem maturinn var
L ,
Allt í einu sagði hún. „Ég tal ;
aði við Dr. Baddely í vikunni". ,
„Um hvað?“ spurði ég.
„Derek“, sagði hún, „og okk-1
ur. Ég nefndi þig ekki á nafn,
ég sagði bara að það væri karl
maður".
Hún hafði sagt lækni manns
síns alla sólarsöguna. Hún hafði
sagt, að hvað sem hún gerði ’
mundi það vera með hagsmuni
eiginmannsins fyrir augum. E£ ,
hann héldi að skilnaður. mundi
valda honum miklu sálartjóni,
mundi ekkert verða úr skilnaði.
Þau höfðu víst rætt þetta éður, .
einhvern tíma þegar Derek var
með fullu viti. Hann hafði þá ,
sagt að sér fyndist að þau ættu (
að slíta samvistum. Þau mundu ,
sennilega ekki geta eignast heii
brigð börn. Hún væri enn ung
og það væri ekki nema sann- t
gjarnt að hún fengi frelsi og gæti .
gift' sig aftur, ef hún kærði sig
um. Hvert var álit læknisins?
Læknirinn hafði sagt henni að
maður hennar hefði talað um ,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 21. júlí 1962 15