Alþýðublaðið - 01.09.1962, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 01.09.1962, Blaðsíða 15
Neville Shute fram. Hann kemur hingað örugg lega aftur, þó svo það verði ekki fyrr en eftir hálfan mánuð. Ég ætla að skreppa til Oxford á morg un og finna stað handa þér til að búa á. Þér fellur vel við Ox ford, ekki satt?“ „Það gengur ekki, Johnne", sagði hún dapurlega. „Hvers vegna ekki“, sagði ég. „Þetta er það eina sem við get- um gert“. „Ég er konan hans“, sagði hún. Því verður ekki breytt“. . „Hann samþykkti að veita þér skilnað, og þú ættir nú að vera gift mér. Hann er geðbilaður og þess vegna skipti hann um skoð un. Við getum ekki haldið svona áfram, elskan. Þetta er hreint brjálæði". ,,Ég veit það“, sagði hún. „En það rætist úr þessu. Meðan það ekki gerist, þá er ég konan hans, og hér verð ég að vera þar til hann kemur heim“. Ég var þögull. Síðan sagði hún. „Það getur verið að mér takist að tala um fyrir honum þegar ég sé hann“. Ég gat ekki haggað henni hversu sem ég reyndi. Ég hélt því heim aftur. Þegar ég ók niður aðaðalveg- inum kom dökk vera út úr lim garðinum meðfram veginum. Það var Entwhistle, lögregluþjónn. „Gott kvöld“, sagði hann. „Eru einhverjir aðrir gestir í húsinu?" „Nei“, sagði ég. „Ég er sá eini“. „Þá ætla ég að fara og ganga úr skugga um að gluggarnir á fyrstu hæð séu vel lokaðir", sagði hann. „Það er betra, svona til öryggis". „Eigið þið von á honum?“ spurði ég. Hann hristi höfuðið. „Þá er hann líka vitlausari, en af er lát ið“, svaraði hann. „Hann er of kænn til að koma hér. En það sakar ekki að vera viss“. Þennan dag var 28. apríl, að hálfum mánuði liðnum var 12. maí. 13. maí mætti búast við að Derek léti sjá sig, ef hann hefði þá ekki náðst að segja. Ég gat ekkert gert í þessu. Ég reyndi enn einu sinni að fá Brendu til að fara burt ásamt móður sinni ' og barninu. En hún var ósveigj- anleg, og gramdist þegar ég var að jagast í þessu. Barnfóstrunni leist ekki meira en svo á allt þetta, svo hún sagði upp og hélt sína leið. Brenda kom út á flugvöll á hverjum morgni til að fljúga, það virtist gera henni gott. Hún kaus fremur að koma á morgnana en eftir hádegi, því þá var færra fólk á vellinum. í blöðunum hafði verið sagt frá stroki Der- eks og þar höfðu komið margar myndir af honum. Ef frá eru talin þau skipti, sem hún kom út á flugvöll, þá lield ég að hún hafi ekki farið út fyrir hússins dyr. Hún kom eklji út á fiugvöll á laugardag né sunnudag, því það var svo mik- ið ai' fólki þar. Ég tók Moth vél- ina út fyrir hana á mánudags- morguninn, þótt annars ætti að vera lokað. Það var svo fátt, sem ég gat gert fyrir hana. Þessi hálfi mánuður var næst um óþolandi, maður var svo spenntur. — Ég vissi að hún neytti einhvers konar svefnlyfja Sjálfur geri ég það ekki, því það fer ekki vel saman við að fljúga. Ég var hins vegar andvaka til klukkan _tvö og þrjú á hverri nóttu. Ofan á þessa taugaspennu vegna Dereks, fannst mér Brenda vera að fjarlægjast mig Markmið okkar voru ekki þau sömu. Ég vildi að hún skildi við mann sinn og yrði konan mín, ef ekki að lögum, þá í reynd. Hún vildi vera kyrr hjá honum, ekki af því að hún elskaði hann, heldur var skyldutilfinning hennar svo mik il, hún hefði getað verið nunna þess vegna. Ég vissi að hún ótt- aðist. að hann kæmi aftur. Ég hafði það alltaf á tilfinningunni, að liún væri að fjarlægjast mig. Að morgni þess ellefta kom hún út á flugvöll. Það virtist allt vera í lagi, og hún fór inn til að hafa fataskipti og kom síðan út aftur og gekk að vélinni. Ég var búinn að taka hana út og var að hita hreyfilinn. Þá gerði ég allt fyrir hana sem ég gat. Hún sneri sem snöggvast aftur inn á skrifstofuna, en kom svo aftur út að vélinni. Ég hægði á hreyfl inum og hún steig upp í vélina. Hún spennti á sig beltið og brosti til mín og síðan ók hún vélinni út á brautina. Okkur höfðu engin orð farið á milli. Ég fylgdist með henni þar til hún var komin á loft. Síðan fór ég inn á skrifstofuna. Það lá bréf á borðinu mínu, í því stóð: Kæri Johnnie, Þakka þér fyrir allt. Brenda. Ég hljóp samstundis út. Mér var ónotalegt innanbrjósts. Hún nálgaðist nú flugvöllinn í 7 — 8 þundruð feta hæð. Skyndilega hægði hún á vélinni og beindi nefi hennar upp á við. Velin stóð fyrst kyrr, svo byrjaði hún að hrapa í spinni. Ég tók andköf. „Guð minn góð ur . . . nei . . . nei“. Ég stóð og horfði á þetta. Þeg ar hún átti eftir þrjú hundruð fet til jarðar var vélin enn í spinni. Ég hrópaði til strákanna, að ná í sjúkravagn. Vélin hætti nú að spinna en stefndi beint niður og hraðinn jókst óðfluga. Hún gerði aldrei minnstu til- raun til að bjarga sér. Vélin kom niður með daufum dynk og ég lagti af stað hlaupandi. Sjúkra vagninn heyrðist leggja af stað að baki mér. I annað skipti þessa sömu nótt vagnaði ég með andfælum. Ég var sveittur og ég skalf allur. Stundarkorn hafði ég ekki hug mynd um_var ég var. Mér fannst ég vera í litla hótelinu, sem ég hafði búið í Nýju Dehli. Þar hafði ég vaknað svona næstum hverja einustu nótt. Brenda var dáin og nú var barnið dáið líka, það eina sem eftir var af Brendu handa mér. Ég hafði vanrækt barnið, ég hafði drepið barnið okkar. Brendu með vanrækslu minni. Ég hafði farið burt frá því til Indlands. Skömmin var mýi refsing og nú mátti ég lifa það sem eftir var einn og yfir- gefinn. Ég teygði hendina eftir bréf- inu frá frú Duclos til að lesa það í hundraðasta skipti, þó svo ég kynni það orðið utan að. Bréfið var ekki á sínum stað og ekki vasaljósið mitt heldur. Ég snerti eitthvað sem ég kannaðist ekki við. Þegar ég smá rankaði við mér, fann ég að ég hélt utan um fótinn á borðlampa. Ég þreif aði fyrir mér þangað til ég fann kveikjarann. Ég lá og deplaði augunum í ljósflóðinu. Ég var í herberginu hans Jolinnie Pas- coe, og það var allt í lagi. Ég hafði ekki séð stúlkuna, sem ég elskaði hrapa. Ég var ekki í Nýju Dehli. Ég hafði ekki drepið barnið með vanrækslu minni. Þetta var bara slæmur draumur, — martröð. Ég var Ronnie Clarke, og þetta var allt í lagi. Ég lá um stund og það færð ist yfir mig ró. Ég var Ronnie Clarke, og þetta var allt í lagi. Ég lá um stund og það færð ist yfir mig ró. Ég var Rronnie Clark og Sheila beið eftir mér heima í Essendon og Pétur og Díana líka. Ég leit á armbands úrið á borðinu við hlið mér. Klukkan var ekki nema hálf eitt. Ég hafði sett vekjaraklukkuna á fimm. Ég hafði að visu sofið í nokkra tíma, en hvað gott sá svefn hafði gert mér, það var ég ekki svo viss um. Mér mundi svo sannarlega ekki veita af öll um mínum sálar og líkamskröft um fyrir flugið daginn eftir. Ég mundi geta sofið talsvert lengur, en ég vissi að ég mundi ekki sofna aftur fyrr en ég væri orðinn rólegri. Ég ætlaði þó ekki að fá mér aðra róandi töflu. Ég fór því fram úr rúminu og setti á mig inniskóna hans Jo- hnnie og fór í sloppinn hans. Ég | ÚTBOÐ Tilboð óskast í gatna- og holræsagerð götunnar MávaneS Arnarnesi, Garðahreppi, byggingu holræsaútrásar frá göt- unni í sjó fram, lagnir vatnsæða í götuna og jarðvegsflutn ing í nokkrar lóðir við götuna frá nálægum stöðum. Enn fremur óskast tilboð í hitaveitulögn í sömu götu. Verklýsingar og teikningar verða afhentar hjá undirrituð-- um gegn kr. 3.000,00 skilatryggingu. ■> Páll Magnússon, lögfr. ,< Laufásvegi 44, Reykjavík, Sími 14964. i Sigfús HaSldórsson opnar málverkasýningu á Hafnarfjarðarmyndum í Iðnskólanum í Hafnarfirði. kl. 4 í dag. Tilkynning til kaupgreiðenda Samkvæmt heimild í lögum nr. 69/1962, 48. gr. g-lið ber öllum kaupgreiðendum að senda til bæjarskrifstofunnar £ Kópavogi, fyrir 15. sept. 1962, skrá yfir þá starfsmenn sína, sem búsettir eru í Kópavogi. Vanræki kaupgreiðandinn að láta þessa skýrslu í té inn an tiltekins frests, verður kaupgreiðandi sjálfur gerður á- byrgur fyrir útsvarsgreiðslum starfsmanna sbr. 48. gr. 1-lið, 1. og 4. tölulið sömu laga. iD'f Kópavogi, 30. ágúst 1962. ufc'-í BÆJARSTJÓRI. ',0/ 1 s s s s s s Ynnilega þakka ég ykkur ölium, sem senduð mér kveðjur á sextugsafmæli mínu 12. ágúst s. 1. Steindór Steindórsson .... frá Hlöðum. S S s s s: .V s1 s s s s s s s s s S Hjartans þakkir sendi ég öllum þeim er sýndu mér hlýhug á áttræðisafmæli mínu, 20. ágúst, með heimsóknum, gjöfum, kveðjum og skeytum. Guð blessi ykkur öll. Guðrún Sigurjónsdóttir Lóni, Kelduhverfi. V V s s s' V s V s' s; ALÞÝÐUBIADIÐ - 1. sept. 1962 15'

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.