Alþýðublaðið - 12.09.1962, Blaðsíða 15

GRANNARNIR
Það er spennandi að vita, hvort þau taka eftir því hverju þú
helltir . deigið, mamma.
Neville Shute
fyrstu. En hann er svo sannar-
lega hugrakkur, annað er ekki
hægt að segja“.
„Ég held að hann sé ágætur“,
sagði hún hægt.. ,,Við vorum að
ræða um uppskurðinn, og það
sem hann þarf að gera. Ég hef
auðvitað aldrei séð hann skera.
En ég held að hann spjari sig.
Ég vildi að minnsta kosti held-
ur sjá hann skera Pascoe, held-
ur en dr. Parkinson.
Ég lauk við mjólkina og setti
bollann frá mér. „Það þykir mér
gott að heyra“, sagði ég. ,,Nú
verðum við bara að von'a að þið
komist út úr vélinni." Ég gekk
út að glugganum og leit til veð
urs á ný. „Ég held að ég fari nú
aftur i rúmið og reyni að sofa
meira“.
Setjist þér niður augnablik, ég
skal búa um rúmið“, sagði hún.
„Það er allt í lagi::, mótmælti
pcf
Hún fór í átt til dyranna. „Setj
ist þér bara niður. Þér sofið á-
reiðanlega betur ef ég bý um
rúmið..‘ Mér var ekki nema einn
kostur, að hlýða henni. Ég sett-
ist niður og horfði í eldinn. í
næsta herbergi heyrði ég hana
vera að snúa sængurfötunum.
Svo birtist hún í dyrunum með
rauðan hitapoka. „Þetta hékk á
bak við hurðina. Á ég ekki að
setja í hann fyrir yður?“
„Nei, takk“, sagði ég. „Svona
lagað nota ég aldrei“.
„Er yður ekkert kalt á fót-
unum?“
„Ekki ögn“, sagði ég og brosti.
Hún kinkaði kolli. „Allt í lagi.
Ég er að verða búin. „Hún för
aftur inn í svefnherbergið. Hún
hafði svei mér komið til okkar
á réttu augnabliki. Johnnie Pas-
coe hafði mikið meira lífsmögu-
leika, þar eð læknirinn mundi
hafa þcssa stúlku við lilið sér.
Nú stóð bara á mér að koma
þeim til Lewis River.
Hún kom nú aftur inn í her-
bergið og var þá. búin að búa
um. Ég stóð upp og fór inn í
svefnherbergið. Rúmið var mjög
snyrtilega um búið. Alveg eins
og sjúkrahúsrúm. Þegar ég var
kominn upp í, stanzaði hún í dyr
unum á leiðinni út, og spurði
hvort nú væri allt í lagi. „Þetta
gæti ekki betri verið“, sagði ég.
„Ég þakka yður kærlega fyrir“.
Hún tók vekjaraklukkuna. „Ég
skal sjá um að vekja yöur. Þér
getið sofið alveg rólegur þess-
vegna".
Hún slökkti ljósið og fór út
og lokaði dyrunum hljóðlega á
eftir sér.
Ég lá i myrkrinu, mér leið
vel og var heitt. Allt þessari á-
gætist gtúlku að þakka. Veðr-
ið var að batna og daginn eftir
yrði sennilega mikið betra veð-
ur en mig hafði dreymt um. Það
var ekki eins hvasst og áður, og
máninn gægðist inn um glugg-
ann til mín. Nú höfðum við á-
gætan lækni og fyrsta flokks
hjúkrunarkonu. Þetta mundi allt
vara vel.
Þegar ég var i þann mund
að stofna fór ég að hugsa um
Johnnie Pascoe, og ég fór líka
að hugsa um stúlkuna sem hafði
flogið með honum, sem flug-
freyja. Þau höfðu flogið saman
í tíu mánuði á leiðinni — Van-
couver, Honolulu, Fiji og Syndn
ey.
Það eru strangar gætur hafð
ar með áhöfnunum hjá AusCan.
Enginn jná fljúga meira en 840
stundir á ári, og eftir hverjar
tólf flugstundir verður að koma
sólarhrings hvíld. Frá Honululu
til Nandi vallarins á Fiji eyj-
um er um tólf tíma flug; svo þar
verður að hvílast. Þá er eftir um
átta tíma flug til Sydney. Á-
hafnaskiptin eru ákaflega flók-
in og það eru alltaf varaáhafnir
á öllum þessum stöðum. Ég
hafði kynnst þessari stúlku vel
á þessum tíu mánuðum.
Hún kom til mín á skrifstofu
yfirflugstjórans í Vancouver. Þá
hafði ég flogið norðurleiðina í
þrjú ár. Vancouver-Frobisher-
London. Ég var þá orðinn hálf-
leiður á norðurleiðinni, og hafði
ekkert á móti þvi að skipta, þeg
ar mér bauðst tækifæri til og
fljúga síðasta árið á suðlægum
slóðum.
Það var nær Tasmaní og þar
var ég að hugsa um að setjast
að, þegar ég hætti hjá félaginu.
Við voru að endurráða í áhafn-
irnar, út af þessari breytingu
og því hafði ég fengið þessa
skrifstofu lánaða. Hún kom inn
meðan ég var að tala við Dick
Scott, nýja vélamanninn minn.
Hann hafði flogið suðurleiðina
áður. Foreldrar hans bjuggu í
Nýja Suður Wales og vildi því
gjarna komast aftur á suðurleið
ina. Ég leit aðeins á hann, þegar
hún kom inn og bað hana að
doka við meðan ég talaði við
Dick. Við áttum að fara suður
eftir með vél, sem hafði verið
í skoðun og loggbækurnar lágu
í hrúgu fyrir framan mig, Ég
sagði Dick að líta í þær meðan
ég spjallaði við stúlkuna.
„Eruð þér ekki Dawson?“
spurði ég.
„Jú, Peggy Dawson". '
Ég tók í hendina á henni. Mér
fannst ég eitthvað kannast við
hana. Ég hlaut að hafa séð hana
öðru hverju í Vancouver. Fáðu
þér sæti“, sagði ég.
Þú hefur undanfarið flogið
með Forrest á Ieiðinni Honolulu-
San Francisco-Vancover", sagði
ég-
Hún játaði því.
„Hvers vegna vilt þú fara á
suður leiðina?"
„l>að er nær heimili mínu",
sagði hún. „Ég á heima í Mel-
bourne".
Þctta var mjög. eðlilegt. Á
tveggja mánaða fresti kom af-
leysinga-flugfreyja og þá mundi
hún fá viku frí annað hvort í
Kanada eða Ástralíu. „Ertu frá
Ástralíu?"
„Já”.
„Þú ert ekkert hrædd við að
verða staðsett á Nandi. Þar er
ekki mikið við að vera“.
„Það held ég ekki,“ sagði hún.
„Það væri gaman að vera þar
um tíma“.
„Ég vil ekki neinn, sem verð-
ur búinn að fá nóg eftir einn
eða tvo mánuði", sagði ég. ,.Ef
þú kemur á suðurleiðina, þá verð
urðu helzt að vera þar í ár“.
„Ég veit það“, sagði hún.
Og lízt þér þá vel á þetta?"
Hún játti því.
Hún vissi þetta allt eins vel
og ég. Mér leizt ágætlega á hana.
„Þér eruð lærð hjúkrunarkona,
er ekki svo?“
Hún kinkaði kolli. „Ég lærði
á Quenn Alexandra spítalanum
í Melbourne".
„Hafið þér starfað einhverstað
ar annars staðar?"
„Nei, ég hætti þar til þess
að vinna hér“.
Yfirflugfreyjan hafði gefið
henni mjög góð meðmæli. Ann-
ars væri ég heldur ekki að tala
við hana.
„Þú hefur verið aðstoðarflug-
freyja hjá Forrest er ekki svo?“
„JÚ“.
„Hvað lengi?"
„í fjóra mánuði. Síðan ég
byrjaði".
„Ég kinkaði kolli. ,Ef þú kem
ur til min þá verðurðu aðalflug
— færð hærra kaup. Heldurðu að
þú annir því ekki?“
„Það er ég alveg viss um“.
„Allt í lagi, þá segjum við
það. Þetta er Dick Scott".
Hún leit upp og brosti. „Við
þekkjumst", sagði hún. Hún
þekkti líka Pat Petersen, sem var
flugmaður hjá mér. Hann hafði
verið með Forrest áður. Þetta
virtist ætla að verða ágætis á-
höfn. Öllum var þeim umhugað
um að komast á suðurleiðina. Ég
spjallaði svolítið lengur við stúlk
una og spurði hvort hún hefði
einhverja uppástungur um að
stoðarflugfreyju. Hún vissi um
eina stúlku, sem hafði mikinn
hug á því að komast á suðurleið
ina. Sú hafði verið í tvö ár hjá
öðru félagi og var búin að vera
mánuð hjá okkur. Ég hitti hana
síðar um daginn og réð hana.
Sam Prescott varð siglingafræð
ingur hjá mér. Ég hafði ekki
neinn sérstakan loftskeytamann
í hug og tók því náunga frá
Winnipeg, sem Wolfe hét. Að-
stoðarflugmaðurinn hét Dixon.
Þá var áhöfnin komin og tveim
dögum síðar lögðum við af stað
til San Francisco og Honolulu.
Þar hvíldum við okkur og fórum
síðan með fulla vél af farþegum
til Nandi.
Ég hafði flogið suðurleiðina,
þegar AusCan byrjaði að fljúga
hana. Þá flugum við CD 6 vélum
og urðum að lenda á Canton eyju
til að taka benzín. Nú gátum við
flogið beint til Fiji og siglinga
tæki voru öll orðin mikið betri.
Frammi í stjórnklefanum á þess
um vélum voru tvær kojur, svo
við gátum sofið svolítið til skipt
ist, þegar allt gekk vel á löng
um ferðum. Við lögðum af stað
var á mínum stað í rúma klukku
frá Honoluulu flugvelli og ég
stund og síðan tók Pat við, þá
vorum við komin í fulla hæð,
en ég fór þá aftur í farþegarým
ið til að litast um.
Þar virtist allt vera í himna
lagi. Farþegarnir voru að ljúka
við snarlið, sem þeim var boðið
eftir flugtak. Og flugfreyjurn-
ar voru að rétta þeim teppi og
kodda. Það var nóg að gera hjá
þeim og ég ætlaði að sjá hvern
ig þær stæðu sig. Ég gekk í ró-
leg heitum milli sætanna og
spjallaði við farþegana. Þegar
ég gekk til baka spurði ég flug
freyjuna hvort ekki væri allt í
lagi. „Við þurfum að ganga frá
tveim rúmum, en ég geri það
á eftir. „Viltu ekki að Scott
hjálpi þér við það? Rúmin eða
kojurnar voru upp undir þaki
og það var ekki belnt kvenmanns
verk að ná þeim niður.
Hún hristi höfuðið. „Það er
allt í lagi“.
Ég kinkaði kolli, og hugsaði
með mér hvar ég hefði séð hana
áður. „Slökktu ljósin, þegar all
ir eru búnir að koma sér fyrir,
og láttu mig vita þegar þú ert
búin að slökkva. Kveiktu síðan
ekki aftur nema með leyfi frá
okkur".
„Ég skal gera það“, sagði hún.
„Ég vil að önnur ykkar vaki.
Þið getið blundað til skiptis".
Ég fór aftur fram í stjórnklef
ann. Þar gekk allt sinn vanagang.
Ég lét Pat Petersen fara að sofa,
og sagði honum að hann mundi
taka við aftur klukkan tvö um
nóttina. Ég sagði vélamanninum
að fá sér blund líka. Ég var því
einn eftir frammí. Fyrir aftaD
mig sátu siglÍBgafræðingurian og
loftskeytamaðurinn við borð sín.
Klukkan tvö sendi ég Wolfe til
að„ vekja hina. Þeir'tóku við og
ég fór aftur í til að fá mér bluncj.
Mér til mikillar undrunar var
flugfreyjan þar. „Ég ætlaði bara
að koma með nýjan kodda",
sagði hún. „Það er naumast",
sagði ég. Svona mikið hefur ekki
verið haft við mig áður“.
„Viltu kannske kaffisopa áður
en þú ferð að sofa?“
„Nei, það held ég ekki“.
„Hvenær ætlarðu að vakna?“
„Eftir svon þrjá tíma eða
eða svo“.
,Hún kinkaði kolli. „Þá kem
ég með kaffið".
Ég sá að liún fór fram í og
talaði við San Prescott.
Ég fór úr jakkanum og tók áf
mér bindið síðan lagðist ég nið
ur og breiddi yfir- mig. Meðan ég
var að festa blundinn, var ég að
velta því fyrir mér, hvort þessi
stúlka ætlaði að verða mér til
ama.
Eftir að hafa flogið í 30 ár, þá
var það engin nýjung að hitta
flugfreyju, sem vildi allt gera
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 12. sept’ 1962 |,5‘